Wednesday, October 31, 2012

ေရာက္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕

ေနျပည္ေတာ္တဲ့ ...
ေႏြေန႔လည္မွာ အထီးက်န္ေနသည့္ ေရပန္းဥယာဥ္
အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလ်ွင္ ရန္ကုန္သူ ကိုယ္သည္ ေနျပည္ေတာ္ကို ယေန႔တိုင္ ျမန္မာျပည္၏ ျမိဳ႔ေတာ္အျဖစ္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေသး။ ေနာင္လဲ သတ္မွတ္လိမ့္မည္မထင္။
လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ပီး စီးပြါးေရး အပါအဝင္ အခ်က္အျခာ က်ေသာ ေနရာ ကိုသာ ျမိဳ႔ေတာ္ဟု ေခၚမည္ဆိုလ်ွင္ ေနျပည္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ေရလမ္းေၾကာင္း ဖြင့္ေပး ရမည္ ျဖစ္သလို ေလလမ္းေၾကာင္း ကိုလည္း အတင္းလုပ္ယူျခင္း မဟုတ္ပဲ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ ႔ေန မွသာလ်ွင္ ျမိဳ႔ေတာ္ ျဖစ္မည္မဟုတ္ပါလား။

ေနျပည္ေတာ္ကို ၂ေခါက္ေရာက္ဖူးသည္။ ေရာက္ခဲ့သမ်ွသည္လဲ မလုပ္မျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ေပါ့။ ပထမတေခါက္က ၂၀၀၆ ။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ အရာအားလံုးက ေဆာက္လုပ္ဆဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖုန္ထူထူ လြင္တီးေခါင္ေပါ့။ ကားမရိွပါက အဆင္မေျပႏိုင္ေသာေနရာ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကိုယ့္အမလဲ အဲ့မွာဆိုေတာ့ အစစအရာရာ ဘာမွမပူရ။ လိုတာအဆင္သင့္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ဘာမွလဲ ေသခ်ာမရိွေသး။ ဒီလိုႏွင့္ အဲ့ဒီေနာက္မွာ တစတစ ေဟာ္တယ္ေတြ ေမာ္တယ္ေတြနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ေပါလာသည္။

ကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ သြားမလားေမးလ်ွင္ ဟင့္အင္းပဲေျဖမည္။ ေမျမိဳ႔သြားတုန္းကေတာ့ လူမရိွပဲ ညဥ့္သန္းေခါင္မွာ ကြက္ကြက္ၾကီး ထိန္ထိန္ညီးေနေသာ လ်ွပ္စစ္မီးမ်ားကို ၾကည့္ကာ မနာလို စြာ ျဖင့္ ျပံဳးမဲ့မဲ့ ျဖစ္ခဲ့သလို သူငယ္ခ်င္းအမ ကေလးမ်ား ေမးခဲ့ေသာ စကားလံုး အခ်ိဳ႔ကို ျပန္ ၾကားေယာင္ မိသည္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႔။ အခ်ိန္ကား ည ၉ နာရီ  အျပင္မွ အိမ္သို႔အျပန္ တလမ္းလံုး ေမွာင္ေနရာမွ ထိန္ထိန္  လင္းေနေသာ  ေဂါက္ကြင္း ေရွ႕က အျဖတ္ တြင္ ...
ေမေမ.. သားတို႔ျဖတ္လာတဲ့ အိမ္ေတြ မီးမလင္းသလို သားတို႔အိမ္က်လဲ မီးမလာတဲ့ဟာ ဘာလို႔မ်ား လူမေနတဲ့ ပန္းျခံၾကီးေတြမွာ မီးလင္းေနတာလဲဟင္.... တဲ့

 ကိုယ့္အေနနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတာ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ေသာ ျမိဳ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ေပမဲ့ မသြားမျဖစ္သြား ရေသာ အေၾကာင္း ေပၚလာခဲ့သည္။ ကိုယ့္အျမင္ ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္... တကဲ့ကို ပိုက္ဆံ မကုန္ကုန္ေအာင္ ေစခိုင္းေနသလို အခ်ိန္မကုန္ကုန္ေအာင္ အရွဳပ္ထုပ္ လုပ္သည့္ေနရာကို ျပပါဆိုလ်ွင္ မေႏွးမျမန္ လက္ညိဳးထိုးျပရမည့္ေနရာသည္ အဆိုပါ ေနရာျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ္ၾကားရသေလာက္ဆို အရပ္ရပ္မွ အမွဴထမ္း အရာထမ္း ျဖစ္ခ်င္သူမ်ားသည္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေရးေျဖသြားေျဖရသည္။ တည္းစရာမရိွလ်ွင္ တည္းခိုခန္း ေဟာ္တယ္ တည္းေပေရာ့။ မေအာင္ျပန္လ်ွင္ ထိုင္ငိုေပေတာ့။ အနီးအနား နယ္က လူေတြအဖို႔ေတာ့ အဆင္ေျပမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူနည္းစုသာ။

 ေဟာ္တယ္မ်ား၏ ေစ်းမ်ားကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ ဒါေတာင္ တည္းခိုခန္းမရလို႔ မတည္း ရသူေတြေတာင္ ရိွသတဲ့။ ဒါက တႏွစ္မွာ ၂ခါ လုပ္ေသာ ေက်ာက္ျမတ္ပြဲေၾကာင့္။ ဒါေၾကာင့္ လာဘ္ျမင္သည့္ ျမန္မာဖြားတရုပ္လား မေသခ်ာသည့္ ကိုေရႊတရုပ္တို႔က ျခံဝယ္ကာ တည္းခိုခန္း သဖြယ္ ေက်ာက္မ်က္ျပပြဲ ခ်ိန္မွာ ငွားစားၾကေလသတည္း။ေနျပည္ေတာ္ ေျမေစ်းကြက္ကလဲ သာမန္ျပည္သူေတြ လက္လွမ္း မမီွႏိုင္သည့္ ေစ်းကြက္ အျဖစ္သို႔ တရိပ္ရိပ္ေျပာင္းေနသည္။ သည္ေတာ့ ဝန္ထမ္း သမားေတြသာ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ မိသားစု ႏွင့္ တာဝန္က်ရာမွာ ေနရသည့္ မိသားစု၂စုစာ ရုန္းကန္ၾကရေသာ္လည္း ေကာင္းစားသူေတြကေတာ့ လုပ္စားကိုင္စား ဖားစား ေျမွာက္စား သူေတြသာ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာမ်ွမလုပ္စား တတ္ေသာ ဝန္ထမ္း မ်ားသည္ သနား ဖို႔  ေကာင္းလွသည္။

အိမ္ခန္းေပးသည္ ဆိုေသာ္လည္း ေရာက္စ ပထမႏွစ္တြင္သာ အလကားေပးပီး အခုေတာ့ လခေပးေနရသည္။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အိမ္ယာမ်ားရိွ အပ်က္အဆီးကိုလည္း တာဝန္ယူရသည္။ ပ်က္ပါက ျပန္ေလ်ာ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္တပ္ထားလ်ွင္ေတာ့ အိမ္ေပၚက ဖယ္ခိုင္းလ်ွင္ ျပန္ယူခြင့္မရိွ။ အိမ္ေပၚက ဖယ္ခိုင္းသည္ ဟု ေျပာရာမွာ စည္ပင္ပိုင္ အိမ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား အား  ေပးထားသည္ ျဖစ္ရာ စည္ပင္မွ ဖယ္ခိုင္းသည့္ အခါ အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ သည့္ အတြက္ သိရိွခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္း အိမ္ရာ မဟုတ္။

အေဝးက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ဘုရား
ေနျပည္ေတာ္ လမ္းမက်ယ္ၾကီးသည္ အေတာ္ကားေမာင္းလို႔ ေကာင္းသည္။ အလုပ္တက္ခ်ိန္ ႏွင့္ ဆင္းခ်ိန္မွ လြဲလ်ွင္ ကားမ်ားႏွင့္ လူမ်ားစြာ ကို ျမင္ခြင့္ရမည္မဟုတ္သလို  မနက္ေစာေစာ တခ်ိန္၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္းခ်ိန္ ႏွင့္ ည၇ နာရီဝန္းက်င္ခ်ိန္မွ စကာ ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာထိ ထိုလမ္းမက်ယ္မ်ား ႏွင့္ လမ္းသြယ္မ်ားကို ျမင္ပါက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အျပင္ ေခြးေဟာင္သံေတာင္ မၾကားရသည့္ အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဟု အထပ္ထပ္ေမးရမည့္ ေနရာမွာ အဆိုပါ ေနရာလဲ ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ တိတ္ဆိတ္ ေနေသာ္လည္း ညအခါတြင္ လမ္းတေလ်ွာက္ ထိန္ညီးေနသည့္ မီးေရာင္စံုမ်ား ကို  ေတြ႔ျမင္ရေပမည္။ ကားလမ္းေဘး တေလ်ွာက္ အလွစိုက္သမ်ွ ေသသည့္ အပင္မ်ားကို အစားထိုးစိုက္ရင္း ေန႔လည္ေန႔ခင္း မက်န္ ေရမျပတ္ေလာင္းေနသည့္ အလုပ္သမမ်ားကို လည္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ သည္ မွာ အဆိုပါေနရာ။

၂၀၁၂ အေစာပိုင္းက ကိုယ္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္အပါအဝင္ ပံုစံ၁၀ကို endorsed  လုပ္ဖို႔ ေနျပည္ေတာ္ သြားဖို႔ အေၾကာင္း ေပၚလာသည္။ ကိုယ္တိုင္သြားမလား လူၾကံဳေပးမလား?????? စဥ္းစားရပီ။ မူရင္းေတြပါ ေပးရမည္ဆိုေတာ့ စိတ္မခ်။ ကိုယ္တိုင္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ က်ပီး ပိုက္ဆံေပးရင္ ဘယ္ေလာက္တဲ့ ။ တခါတည္း ေစ်းထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ကို ဥပေဒအၾကံေပးက ကိုယ္တိုင္သြားတာ အေကာင္းဆံုးဟု အၾကံေပးသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း လွမ္းေျပာေတာ့ သူက စိတ္ပူစြာ မသြားရတဲ့။ ေျပာရင္း ၂ေယာက္သား ရန္ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ကိုယ္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာတာ လက္မခံ။ သူက ကိုယ့္ကို ကဲခ်င္လို႔ သြားသည္ဟု စြပ္စြဲလို႔ ျဖစ္သည္။ သည္ဇာတ္လမ္းမွာ သူက ဟိုကေန သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဆီ ဆက္သည္။ ပိုက္ဆံနဲ့ လုပ္ခိုင္းမည္တဲ့။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ေျပာသည္။ မူရင္းေတြပါေတာ့ ကိုယ္တိုင္သြားတာ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါနဲ့ ကိုယ္သြားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေဖာ္ ပါမွသြားတဲ့။ ကိုယ္သြားမယ္ဆိုေတာ့ အိမ္ကလဲ ဘယ္သူမွ မလိုက္ႏိုင္။ ကိုယ့္ညီမကလဲ ကေလးေတြ စာေမးပြဲ နီးေနေတာ့ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ႏိုင္။ အိမ္မွာက လူခြဲ မရိွ။ အေဒၚက ေလျဖတ္ထားေတာ့ မမက လဲ လိုက္လို႔ အဆင္မေျပ။ သူကလဲ အေဖာ္မပါရင္ မသြားရနဲ့။ ဒီလိုနဲ့ သူ႔အိမ္က ေကာင္မေလးကို အေဖာ္ေခၚသြားတဲ့။ း))))))) သူ႔အိမ္မွာ ၂ေယာက္ေတာင္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ သိပ္မၾကာေတာ့ အဆင္ေျပသည္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကေျပာသည္ ခ်စ္ခ်စ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာေပးလို႔...။ ကိုယ္ကေတာ့ မေျပာပါ။ သည္လိုဆိုေတာ့ သူက သူ႔အိမ္ကိုေျပာသည္။ ထြက္ေနမည့္ အေျဖကို ကိုယ္က သိပီးသားဆိုေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္။ ကိုယ့္ဖက္က လုပ္စရာရိွတာေတြ လုပ္ထားသည္။ တည္းဖို႔ ရယ္။ သြားဖို႔ ကားရယ္။ ဟိုမွာ အဆင္ေျပဖို႕ ကားရယ္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားျဖစ္သည္။ ကားလက္မွတ္ ေတာ္ေတာ္ ဝယ္လိုက္ရသည္။

တေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သူက စိတ္ေတြပူကာ ... တမနက္လံုး ဖုန္းတေခၚေခၚ ။ ဒီလိုႏွင့္ မနက္ ၇နာရီမွာ  ကားစထြက္သည္။ ၄၅ မိုင္မွာ ကားပ်က္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ကား တစ္စီး ၈နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ေရာက္လာသည္။ ပ်က္သည့္ေနရာက ဖုန္းလိုင္းမိတခ်က္ မမိတခ်က္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ထံုးစံအတိုင္း ၁၁၅ မိုင္မွာ ကားရပ္သည္။ သူႏွင့္ ထိုင္ခဲ့သည့္ Feel ေဘးက ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို သတိရစြာ ျပံဳးျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ သူမပါသည့္ ဒီခရီးသည္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္အတိ။ ပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာ ေကာင္းသလိုလို။ ဒီတေခါက္ေတာ့ Feel မွာပဲ ကားေပၚမွာ သိခဲ့ေသာ ေဘးက အန္တီတစ္ေယာက္ႏွင့္ အေဖာ္လုပ္ စားခဲ့သည္။  ဒီလိုႏွင့္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ ၁နာရီေလာက္ ေနာက္က်ပီး မွ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္သည္။ လမ္းမွာ သူ႔ဖုန္း ၂ခါလာသည္။ ေရာက္ခါနီးေတာ့ လာၾကိဳမည့္ အမကို ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ ကိုယ္လဲ ကားဂိတ္ အေရာက္ သူလဲ အေရာက္။

စားခဲ့တာ..က်န္တာေတြ စားပီးမွ သတိရေတာ့ မရိုက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။
ေနာက္ေတာ့ အမက သူ႔အိမ္ကို တည္းဖို႔ပို႔ပီး သူ႔ကို ရံုး ျပန္ပို႔ေပးသည္။ ကားကို ၄နာရီမွာ ျပန္လြတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္က အိပ္သည္။ ေရမိုးခ်ိဳးသည္။ တီဗြိၾကည့္သည္။ ၄ နာရီထိုးေတာ့ မနက္အတြက္ ျပင္ဆင္ရမည့္ အခ်က္တို႔ကို ေမးျမန္းရင္း အဲ့ဒီညက အျခားအန္တီအခန္းမ်ားမွ ထမင္းစားဖိတ္ေသာ္လည္း အျပင္မွာ သြားစားခဲ့သည္။ Feel ထင္တယ္..။အရသာ မဆိုး။ ဗ်ဴးမဆိုး။ ဆိုင္မွာလဲ လူအျပည့္။ ေနျပည္ေတာ္သည္ အဲ့လိုေနရာေတြ ေတာ့ စည္းကားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မေတြ႔တာ ၾကာပီ ျဖစ္သည့္ အန္တီမ်ားႏွင့္ စကားေျပာ။ အမႏွင့္လဲ သတင္းေပါင္းစံု ဖလွယ္ရင္း တညတာ ကုန္ဆံုးသည္။

ကားေပၚက ျမင္ရတဲ့ ေရကန္ႏွင့္အိမ္မ်ား ညဖက္က်လ်ွင္ ေရကန္ကို မီးထိန္ေအာင္ထြန္းသည္
မနက္ေစာေစာ သြားဆိုလို႔ ကားတစ္စီးႏွင့္ ကိုယ္ ေယာင္ ခ်ာခ်ာ ႏိုင္ငံျခားေရးရံုး ေရာက္သည္။ အဲ့သည္မွာ ေျပာစရာ ျဖစ္သည္။ဌာနဆိုင္ရာ ကားေတြသာ အထဲထိဝင္လို႔ရသည္။ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီႏွင့္လာပါက ရံုးအထိ ေရာက္ဖို႔ တေမ်ွာ္တေခၚ ေလ်ွာက္ေပေရာ့။

 သိပ္ေစာေနေတာ့ ကားေတြေတာင္ သိပ္မေတြ႔။ ေစာလွသည္ ဆိုေသာ္လည္း ၈နာရီေလာက္ပါ။ ကိုယ္က သိပ္ေစာေနေတာ့ မသြားခ်င္။ ဒီလိုႏွင့္ ကားပတ္ေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ ၈နာရီခြဲေက်ာ္ ၉နာရီေလာက္မွ လူအျပည့္ႏွင့္ ဖယ္ရီမ်ား အရာရိွကားမ်ား ကိုေတြ႔ရေတာ့သည္။ ကိုယ္လဲ ႏိုင္ငံျခားရံုးကို ျပန္ဝင္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္ေစာသူေတြ ၇ ေယာက္မက ရိွသည္။ ဘာေတြလိုလဲ ဆိုေတာ့ က်သင့္ေငြ ေငြသြင္းခ်လန္ တဲ့။ ဟမ္... မွတ္ပံုတင္ကလဲ ၂ေယာက္စလံုး မွတ္ပံုတင္ပါရမတဲ့..ဟမ္.... သူ႔ဟာ ပါမလာဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ပ်ားတုပ္ပီ။ ခရီးကလဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လို႔ ရတဲ့ အရာမဟုတ္။ဦးေႏွာက္ ကို အလုပ္ေပး ဆိုင္ရာေတြကို အပူကပ္ဖို႔ လုပ္ေပမဲ့ အေျခအေနက ရတက္မေအးဖြယ္။း(
ေငြသြင္း ခ်လန္က သူတို႔ လုပ္ေပးမယ္။ အဲဒါဆို ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားမယ္ဆိုရင္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီခ အျပင္ အသြားအျပန္ လမ္းေလ်ွာက္ ေမာေၾကာ..။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က ကားပါေတာ့ ကိုယ္တိုင္သိေအာင္ လိုက္လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။အဲဒီမွာ အမ မွတ္ပံုတင္ ထပ္ထားအမ ေနာက္ ၁၀နာရီခြဲ ၁၁ နာရီေလာက္ဆို ရမယ္ဆိုလို႔႔႔ အဲဒီကေန ဘဏ္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။

လက္ရိွ ျပႆနာက မွတ္ပံုတင္ ကိစၥ။ ကားကို ဘဏ္ဖက္ ဦးလွည့္ပီး ကားေပၚမယ္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်ားေတြ တုပ္ေနတာ....။ ရန္ကုန္က အပူကပ္လို႔ ရမဲ့သူမ်ားဆီ ဆက္နဲ့ ေနာက္ဆံုး သူ႔အေမဆီပဲ ျပန္ေရာက္တယ္။ သူ႔ မွတ္ပံုတင္မပါရင္ မရဘူးတဲ့။ ဟူးး... ဒါနဲ့ သူ႔အေမက စကန္ဖတ္ပီး ေမးလ္နဲ့ လွမ္းပို႔ေပးတယ္။ ဘဏ္ကလဲ မဖြင့္ေသးေတာ့ အေတာ္ေစာင့္ရတယ္။
အမယ္..ဒီတခါ ဘဏ္က ဝန္ေဆာင္မွူ နဲနဲေကာင္းလာသလားလို႔..။ ကိုယ့္ကို အကုန္ လာ ကူညီပီး ေျပာျဖည့္ေပးတယ္။ း) အဲ့ဒီမွာ ပိုက္ဆံသြင္းပီး ခ်လန္ရေတာ့ အင္တာနက္ ဆိုင္ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရတယ္။ ရံုးကို လိုက္သြားရင္ အဆင္ေျပေပမဲ့ မသြားခ်င္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္မွာ ဆိုင္ပတ္ရွာေနတာ ... လမ္းေတြက သိပ္မ်ားလြန္းေတာ့ ကိုယ္ေတာင္ အလြတ္ရကုန္တယ္။ း))

ဟိုဆိုင္မွာ နက္မေကာင္း ဒီဆိုင္မွာ နတ္က်နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ကားဂိတ္နားက ဆိုင္မွာ အဆင္ေျပတယ္။ ဆက္ဆံေရးကလဲ က်ဲေတာက္လိုက္တာ ပံုမွန္ အခ်ိန္ဆို ဝင္ျဖစ္မယ္မထင္ေပမဲ့ ေျပးၾကည့္လို႔မွ ဆိုင္မရိွေတာ့လဲ အဲ့ဒီမွာပဲ သူ႔ကဒ္ကို ထုတ္ခဲ့ရတယ္။ ၅၀၀ က်ပ္ေတာင္ ေပးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ..ေပးေပါ့..ေနာ္..။အဲဒီလိုနဲ့ ၁၀နာရီခြဲပီး ၁၁နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ကားနဲ့ အျမန္ျပန္လာေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ ေခၚေနပီ။ သူတို႔ေတာင္းတဲ့ဟာ ေတြ ျပ. ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေလး ၂ခု ေျဖေပးပီးေတာ့ အသင့္လုပ္ပီးသား စာေၾကာင္းနဲ့ တံဆိပ္တံုးေလး တခု ထုေပးတယ္။ ေၾသာ္... အဲဒါေလးရဖို႔ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ေရႊျမိဳ႔ေတာ္ ကေန ဒီအထိ ကားအဆင့္ဆင့္စီးပီး လာရတယ္တဲ့ဗ်ာ။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါ။ အခ်ိန္ကုန္ ေငြပိုကုန္ လူပန္း ။ အဲ့ဒီနားမယ္ ကိုယ္လိုလာလုပ္သူေတြ က အဲ့ဒီမွာပဲစားပီး ညကားနဲ့ ရန္ကုန္ျပန္ၾကရမွာ။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။ မလိုလားအပ္တဲ့ အလုပ္တခုကို လုပ္ေနရသလို ခံစားရတယ္။ ျပည္သူေတြကို တကယ္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ ေစခ်င္ရင္ ..... ဒီလို မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲဗ်ာ။

ကိစၥပီးေတာ့ ..ဘာလုပ္မလဲ..ဘယ္သြားမလဲ...။ အမက သြားခ်င္ရာသြားတဲ့။ ဆာဖာရီ သြား မလား ေဝး
ေတာ့ ေဝးတယ္.. မသြားခ်င္။ ဒီေလာက္ ပူေလာင္ေန တဲ့ ေန႔လည္ မွာ ေသရ ခ်ည္ ရဲ့။  ေရပန္း ဥယာဥ္ သြားမလားတဲ့။ ေနအပူနဲ့တင္ ဘယ္မွ မသြားခ်င္ ကားပတ္ေမာင္းေတာ့ေရာ။ ဘာမွမရိွ။ ကုန္ေနပီ။ အရင္ဦးဆံုး ေမာရွမ္းမွာ ေန႔လည္စာ သြားစားတယ္။ စားပီးေတာ့ ဘုရားသြားမလား...ဘယ္ဘုရားလဲဆိုေတာ့..........ဥပႏၱိယေစတီတဲ့။ ႏိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ရန္ကုန္မွာ ေရႊတိဂံု ဘုရားၾကီးရိွတယ္။ ဒါနဲ့ အဲ့ဒီက ေရွးေဟာင္းဘုရား ဆီေရာက္တယ္။ ပီးေတာ့ ပ်ဥ္မနားဖက္ေရာက္တယ္။ ပ်ဥ္းမနားဖက္ အထြက္မွာ ေဟာ္တယ္ေတြ ေဆာက္လက္စေတြ ပီးပီးသားေတြ အစီအရီနဲ့ေပါ့ အေဝးကေနေတာ့ ဘုရားကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ အမ Capital သြားမလားတဲ့.. ဟမ္... ရန္ကုန္က လာတဲ့သူက ေနျပည္ေတာ္မွာ ဘာဝယ္ရမွာလဲ..။ မႏၱေလးတို႔ ေမျမိဳ႔တို႔ဆို ေစ်းဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးဦးမယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုၾကီးလဲ ေတြ႔ခဲ့ပါ့။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ အထီးက်န္စြာ ရပ္ေနေလရဲ့။

ေပါင္းေလာင္းစီမံကိန္း ေဘးက ဝင္းရေသာ ေရွးေဟာင္း ဘုရားရိွရာ ေတာင္
ေတာင္ထိပ္က ဘုရား
ဒီလိုနဲ႔ ေပါင္းေလာင္းလမ္းက ပတ္ဝင္ရေသာ ေတာင္ေပၚေရာက္တယ္။(ေတာင္ နာမည္ မမွတ္မိ)ပြဲေတာ္ရိွလ်ွင္ အေတာ္စည္သည္ဆိုပဲ။ေတာင္ကလဲ အေတာ္ျမင့္သား။

ေမာင္တထမ္း မယ္တရြက္

ေမာင္တထမ္း မယ္တရြက္ ေက်ာက္စာ

ေရႊေလွေငြေလွ

ေပါင္းေလာင္းျမစ္ ကို လွမ္းျမင္ရသည့္ ေတာင္ထိပ္

ေရႊေလွေငြေလွ ေရွ႕က ထြက္ရက္ေပါက္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား

  ေတာင္ေပၚကေန ေပါင္းေလာင္း ေရတမံကို ျမင္ရတယ္။ အတိတ္ကို လြမ္းေယာင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။ ေၾသာ္..ခုေတာ့လဲ တကြဲတျပားစီ..။ 

လႊတ္ေတာ္နားက ဘုရား
  ဒီလိုနဲ႔အျပန္ ေစာေနေသးတာနဲ့ လႊတ္ေတာ္ အနားက ေရွးေဟာင္းဘုရားတစ္ဆူ ထပ္ဝင္ျဖစ္ေသးတယ္။ ပီးေတာ့မွ ေစ်းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ျဖစ္တယ္။ အမရဲ့ ေစ်းေန႔ဆိုရင္    စည္တယ္တဲ့ ။ ေစ်းေန႔ ဆိုတာ ေစ်းသည္ေတြရဲ့ ေစ်းေန႔ မဟုတ္ ဘူးေနာ္။  ေစ်းဝယ္သူေတြရဲ့ ေစ်းေန႔။ ဘာလို႔ဆို ဝန္ထမ္းေတြ ကို တပတ္တခါ ဖယ္ရီကားေတြ နဲ့ ေစ်း လိုက္ပို႔ ေပးရတယ္။ ဘာလို႔ဆို.. သူတို႔ခမ်ာ စီးစရာလဲ ကားမရိွ စက္ဘီးနဲ့ သြားရေအာင္လဲ ေနကပူ ေဝးကေဝးနဲ့ ဒီလိုမွ မပို႔ေပးရင္ ဝယ္ျခမ္းစရာေတြ ဘယ္လိုဝယ္ရမလဲတဲ့..။ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီကလဲ အျမဲ စီးရင္ မြဲလိမ့္မယ္တဲ့။

ဒီလိုနဲ့ ၄နာရီခြဲမွာ ရံုးေရွ႕သြားေစာင့္ေနလိုက္တာ... အမက ရံုးကေနအိမ္ျပန္ပီး အိမ္မွာေစာင့္ေနသတဲ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္။ ကိုယ္ေရျပန္ခ်ိဳးပီး ေနာက္အမ တစ္ေယာက္နဲ့ ထပ္ခ်ိန္းထားတာ ဆိုေတာ့ ။ ကားက ၂စီးျဖစ္ေနတယ္။ အျပန္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဆိုပီး တစ္စီးထားခဲ့ပီး တစီးတည္းနဲ့ သြားၾကတာ.. YKKO ဆိုင္။ အဲ့ဒီမွာလဲ လူအျပည့္ပဲ။ စားရင္းနဲ့ မေတြ႔တာၾကာေတာ့ အလုအယက္ စကားေတြေျပာၾကတာ.. အျပန္က်ေတာ့ ေရပန္းဥယာဥ္ ဝင္ၾကတယ္။

ေရာင္စံုမီးမ်ားနဲ့ ေရပန္း
 ေရပန္း ဥယာဥ္အဝင္ဝ
အျပင္မွာသာ လူသိပ္မရိွေပမဲ့ ဥယာဥ္ထဲမွာေတာ့ လူအခ်ိဳ႔ရိွသား။ ေရပန္းဖြင့္ပီး ဆလိုက္ ထိုးထားေတာ့ ေရပန္းထဲက သီခ်င္းသံနဲ့ ရုပ္ပံုက ကိုယ့္ကို ၾကိဳေနတယ္။ မပီျပင္ပဲ အဲ့နားတဝိုက္ တအားေမွာင္ေနေတာ့ ကိုယ္လဲ သိပ္စိတ္မပါဘူး။ သူတို႔ ေခၚတဲ့ေနာက္ လိုက္သြားေတာ့ ၾကိဳးတံတားတဲ့ လွဳပ္လွဳပ္ေနာက္မွာ ေလ်ွာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ပန္းျခံက လမ္းတေလ်ွာက္လံုး လင္းေနတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ လင္းတဲ့ေနရာ ေမွာင္တဲ့ေနရာဆိုေတာ့ လမ္းေလ်ွာက္လို႔ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ အတြဲေတြ အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တာပဲ။ ေနာက္ ေမွာင္ရီဝိုးတဝါး လမ္းကေန ေရတံခြန္ဆီေရာက္တယ္။  လည္မယ္ဆိုရင္ ရေသးေပမဲ့ ကိုယ္စိတ္သိပ္မပါလို႔ ျပန္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ညဖက္ ကားပတ္ ေမာင္းလိုက္ေသးတယ္။ ပီးေတာ့မွ အိမ္ျပန္လာတယ္။
ၾကီဳးတံတား










ေနာက္တေန႔ မနက္ေတာ့ ရန္ကုန္ ကို ျပန္လာတာေပါ့ကြယ္။ ဒီတခါေတာ့ ကားမပ်က္ဘူး။ း)

Tuesday, October 30, 2012

သီတင္းကြ်တ္ ပီ...တဲ့

သီတင္းကြ်တ္ပီ.....ဆိုလ်ွင္   ေျဗာက္အိုးသံမ်ား ၾကားရမည္။ 
သီတင္းကြ်တ္လ်ွင္ အေသခ်ာဆံုးတခုက အလုပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းမွာ ကန္႔ေတာ့ရေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္ေတာ့မည္။
ငယ္တုန္းကေတာ့ သီတင္းကြ်တ္လ်ွင္ ပိုက္ဆံရလို႔ ကေလးတိုင္းေပ်ာ္ၾကသည္။ ကိုယ္လဲ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။
ဖေယာင္းတိုင္ ယုန္ရုပ္တြန္းလွည္း ကို တြန္းခဲ့ရသည့္အခါလဲ ရိွသလို မတြန္းခဲ့ရသည္လည္းရိွသည္။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ၾကသလိုေတာ့ ငယ္ဘဝသည္ ပီျပင္ေအာင္ မေပ်ာ္ခဲ့ရဘူးထင္သည္။ သိပ္မမွတ္မိ။ လူၾကီးသူမ အေစာင့္မပါပဲ အိမ္ေအာက္မွာ ဆင္းေဆာ့ရျခင္း အလြန္နည္းခဲ့သည့္ ကိုယ္သည္ သီတင္းကြ်တ္ ကေလးဘဝကို မုန္႔ဖိုးရသည္က လြဲလို႔ မမွတ္မိပါ။

တခုေတာ့ ရိွသည္။ ေဖေဖနဲ့ အတူ ေမာင္ႏွမတသိုက္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေရေက်ာ္ သီတင္းကြ်တ္
မီးထြန္းပြဲ ကို ေလ်ွာက္ခဲ့ဘူးသည္။ ေရေက်ာ္လမ္းမမွသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚစည္ကားလွေသာ ပြဲေစ်းတန္းၾကီးကား ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္ ပုဇြန္ေတာင္ေစ်း ေအးတံတားထိပ္ ကေန တည့္တည့္ေလ်ွာက္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ ေရွ႕ကေနစပီး ပြဲေစ်းတန္း စလိုက္သည္မွာ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ ေရေက်ာ္လမ္းေထာင့္ ေမာင္ေအးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အလယ္မွတ္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း၏ ဟိုဖက္ ၄၅ လမ္း ၄၆ လမ္း အထိ။ ဒီဖက္ဆိုလ်ွင္ အရင္ႏြယ္နီဓာတ္ပံုတိုက္နားအထိ ရွည္လ်ားသည္။ လမ္းတေလ်ွာက္တြင္ ကစားစရာ မ်ား မုန္႔အစံု ကေလးမ်ား စိတ္ဝင္စားစရာ မ်ားအျပင္ လူငယ္လူရြယ္မ်ား အတြက္ တက္တူး ထိုးျခင္း လူငယ္အၾကိဳက္ လက္စြပ္ ဆြဲၾကိဳး အျပင္ အဝတ္ဆိုင္တန္း အနည္းငယ္ကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္သည္။ မုန္႔အစံုတြင္ ေရမုန္႔ မုန္႔လင္မယား အာပံုမုန္႔ ေကာက္ညွင္းက်ီေတာက္ အေၾကာ္စံု  ေကာ္ျပန္႔စိမ္း ရွမ္းေခါက္ဆြဲ အစရိွသည္ျဖင့္ စံုလင္လွသည္။ လမ္းတေလ်ွာက္တြင္လည္း ဗလာပြဲျပေသာ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကား အျပင္ စတိတ္ရိွဴးလဲ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ မိုးနတ္သူဇာ အဖြဲ႔က က်င္းပေသာ စတိတ္ရိွဴးလဲ ၾကည့္ႏိုင္သည္။ အဆိုပါ ေရေက်ာ္ သီတင္းကြ်တ္သည္ ကိုယ္တို႔ငယ္စဥ္က အစဥ္အျမဲ ယဥ္ပါးခဲ့ေသာ ေနရာလဲျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အၾကိဳက္ဆံုး ေျပာရလ်ွင္ ေရမုန္႔ ။ ထိုပြဲမွ ေရမုန္႔ သည္ ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုး။ ေနာက္ေတာ့ မုန္တိုင္း အီၾကာေကြး။ အဆိုပါ မုန္႔သည္ ကိုယ့္အတြက္ သီတင္းကြ်တ္ ျပယုဂ္ ျဖစ္သည္။

သည္လိုႏွင့္ ကိုယ္ ၉တန္းေရာက္ေသာႏွစ္တြင္  ေရေက်ာ္သီတင္းကြ်တ္ကို လူတိုးရမွာ မၾကိဳက္ေသာ ေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သီတင္းကြ်တ္ေရာက္တိုင္း ေရေက်ာ္သတင္း နားစြင့္မိသလို ေရမုန္႔ႏွင့္ အီၾကာေကြး ကို တမ္းတျမဲ။ စားျမဲ။ ေရေက်ာ္သီတင္းကြ်တ္တိုင္း လူစည္ကားမႈႏွင့္အတူ ရန္ျဖစ္ျခင္းမ်ား အျပင္ ရိုက္မႈ မ်ားလဲ ႏွစ္စဥ္ မပ်က္မကြက္ျဖစ္ေလ့ရိွခဲ့ရာမွာ ကိုယ္မမွတ္မိေတာ့ေသာ ႏွစ္တခုတြင္ လူသတ္မႈ ျဖစ္သည္။ ၂ႏွစ္ ၃ႏွစ္ ေလာက္ ဆက္တိုက္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာတို႔က ေရေက်ာ္သီတင္းကြ်တ္ ကို ပိတ္ျပစ္လိုက္ေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ သီတင္းကြ်တ္ မုန္႔ေမ်ွာ္ျခင္းလဲ အလိုလိုရပ္စဲသြားရာမွ သိပ္မၾကာခင္က သက္ဆိုင္ရာမွ ျပန္လည္က်င္းပေပးခဲ့သည္။ အရင္လို မုန္႔မေမ်ွာ္ေတာ့ေပမဲ့ နားစြင့္လ်ွက္ေတာ့ ရိွသည္။

လမျပည့္ခင္ တေန႔

မႏွစ္က ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ ေရေက်ာ္သီတင္းကြ်တ္ႏွင့္ဆံုသည္။ ကိုယ္ေတြပဲဆို သြားျဖစ္မည္မထင္။ တူမေလးေတြကို လိုက္ပို႔ျဖစ္လို႔ သြားျဖစ္သည္။ အရင္လို ေတာ့ သိပ္မေျပာင္းလဲပါ။ ေမာင္ေအးေရွ႔မွာ ျခားရဟတ္အၾကီး တစင္း။ ဒီဖက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚမွာ ကေလးရဟတ္မ်ားအျပိဳင္အဆိုင္ လည္ပတ္လ်ွက္ ခရစ္လမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေထာင့္ မွာလဲ ရဟတ္အၾကီး တစင္း အဲ့ဒီကဟိုမွာဖက္ ခ်ားရဟတ္တစီး ဟိုဖက္ထိပ္မွာ ရဟတ္တစ္စီး အဲ့ဒီေဘးမွာ မ်က္လွည့္ရံုတခု ပီးေတာ့ ေမ်ာက္ဆပ္ကပ္ရံု။ ထံုးစံအတိုင္း မုန္႔စားၾကေတာ့ ဒီတခါ စားျဖစ္တာက မာလာဟင္း။ ပီးေတာ့ ေခ်ာကလက္ေဖ်ာ္ရည္လားေသာက္မိသည္ ထင္သည္။

ပီးေနာက္ တူမေတာ္ အၾကီးက ရဟတ္အၾကီးစီး မယ္ဆိုေတာ့ သူနဲ့ကိုယ္ စီးဖို႔ သြားေပမဲ့ ကိုယ္မစီးခ်င္တာနဲ့ သူ႔ကိုပဲတင္ေပးျဖစ္သည္။ တူမငယ္ႏွင့္ ညီမကေတာ့ ဟိုဖက္က ရဟတ္ဆီ သြားၾကသည္။ ခ်ားရဟတ္ စီးဖို႔ အေရး ေစာင့္လိုက္ရသည္မွာ ေျခေတာင့္သည္။  ကေလးသရုပ္ေဆာင္ ယြန္းယြန္းေလးလဲ တူမ စီးေသာ ရဟတ္မွာ သူ႔အဖြဲ႔ႏွင့္။ ကိုယ္တို႔စီးတာ အရင္ စံမမီွဆိုင္ေရွ႔က ခ်ားရဟတ္ျဖစ္သည္။

စီးပီးၾကေတာ့ ဟိုဖက္ ဗိုလ္တေထာင္၃ေရွ႔ ဖက္ျခမ္းကို ျဖတ္သည္။ ေမ်ာက္ဆပ္ကပ္ဆိုေတာ့ ကေလးလဲျပရင္း လူၾကီးလဲ စိတ္ဝင္စားေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကုန္က်ေငြ မမွတ္မိ။ ၾကည့္လို႔ေတာ့ ေကာင္းသည္။ ေမ်ာက္ကေလးက ဦးထုပ္ေဆာင္း အေလးျပဳလိုက္ မိန္းမခိုးေျပးသည္ဆိုပီး ေမ်ာက္မကေလးကို ခိုးေျပးလိုက္။ စီးခ်က္ညီညီ ကျပလိုက္။ ကြ်မ္းဘားလဲ ထိုးထိုးျပသည္။ ၾကိဳးခုန္ျပသည္။ စက္ဘီးလဲ စီးျပလိုက္ေသးသည္။ ရိုးရိုးစီးယံုသာ မဟုတ္ ေကာင္းကင္ၾကိဳးတန္းမွာ ကိုေရႊေမ်ာက္က ဘီးတခုတည္းပါသည့္ စက္ဘီးကို စီးျပျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးေတြကေတာ့ အေတာ္ၾကိဳက္သည္။ လူၾကီးလဲ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။

အဲဒီကပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကေန လမ္း၅၀ေရာက္ေတာ့ ကာတြန္းျပပြဲ ပထမဆံုးအၾကိမ္ က်င္းပသည္ ထင္သည္။ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ ဝင္ဖတ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းသည္။ အိမ္အခ်ိဳ႔မွ အခ်ိဳရည္ လွဴၾကသလို ေကာက္ညွင္းေပါင္းေကြ်းသည္။ ေျခေထာက္ေတြလဲ ေညာင္းလွပီ။ အခ်ိန္လဲ လင့္လွပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ျပန္ခဲ့ေတာ့ ထူးေရခဲမုန္႔ဆိုင္မွာ ဒူးရင္းသီး၆လံုးတဗူးဝယ္သည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာလွပီ။ ေတာ္ေသးသည္။ မေန႔ကထဲက လူၾကီးေတြကို အမ်ားနဲ့အတူ ကပ္ပီး ကန္႔ေတာ့ထားေပလို႔။

လျပည့္ေန႔...
မေန႔က ဒီလိုေန႔မွာ သူ႔အေမအိမ္ကို သြားျဖစ္သည္။ သူတို႔အိမ္မွာ အမ်ိဳးေတြစံု တေယာက္တလွည့္ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ သူ႔အဘြားကအၾကီးဆံုး အဘြားေအာက္က ဘိုးေလး ေနာက္ အဘြားေလး ၂ေယာက္ ..။ အမယ္... မုန္႔ဖိုးရသည္။ တခ်ိဳ႔က မလာႏိုင္သည့္သူ အတြက္ ၂ေယာက္စာ ေတာင္းေတာ့ ကိုယ္လဲ ၂ေယာက္စာေတာင္းသည္။ မရ။ ပီးေတာ့ သူတို႔ကေမြးသည့္ သားသမီးမ်ားမွသည္ ကိုယ္တို႔ဆီ အဆင့္ဆင့္ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ... သူနဲ့ကိုယ္က  ေဝးတေျမဆီမွာ။

ဒီႏွစ္ေတာ့ .... အရာအားလံုး ႏွင့္ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားသည္။ အားလံုးကို သတိရပါသည္။ အေဝးကပဲ လွမ္းကန္ေတာ့ႏိုင္သည္။
ဒီေန႔ အုန္းထမင္းႏွင့္ၾကက္သား ခ်က္သည္။ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ရန္ျဖစ္သည္။ သစ္သီး ပန္း ဆီမီး  ေရခ်မ္း အိမ္က ဘုရားမွာ လွဴသည္။ ၂ဖက္မိဘ ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏွင့္ လွမ္းကန္႔ေတာ့  ျဖစ္သည္။

ဓာတ္ပံုေတြက ျမန္မာျပည္က ကင္မရာမွာ က်န္ခဲ့သည္။ း(( ပံုမ်ားကို အမ ခဥမ ဆီ သြားၾကည့္ပါကုန္။

ဝန္ခံခ်က္။ အမ မခဥမ သီတင္းကြ်တ္ကိုဖတ္ရင္း သတိရလို႔ မွတ္တမ္းထ တင္ျခင္းျဖစ္သည္။

Friday, October 26, 2012

သူငယ္ခ်င္း လုပ္ရေအာင္

ဂ်ပန္ကို ေရာက္စတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ ဂ်ပန္မွာ မကြ်တ္လြတ္သူေတြ မ်ားသတဲ့။ သတိထားေပါ့။

ကိုယ္ဆိုတာကလဲ သရဲ တေစေတြ ဆို ယံုတာ မယံုတာထက္ သူတို႔အေၾကာင္းေတြ ဖတ္ရမယ္ ၾကည့္ရမယ္ဆို ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ပဲ။ စိတ္ဝင္စားတာေလ..။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေလ။ မိသားစုနဲ့ေနတာဆိုေတာ့ သရဲကား ၾကည့္မိလို႔ ေၾကာက္ရင္ အိမ္က လူၾကီးေတြနဲ႔ ေရာဝင္အိပ္လိုက္တာေပါ့။ တေစ သရဲ စုန္း ကေဝ စာအုပ္ေတြဆို ရွာၾကံဖတ္တာပဲ။ အိမ္မွာကလဲ စာအုပ္စံုေတာ့ ဟိုးးး အရင္က စုန္း တေစ စာအုပ္ေတြဆိုတာ ရိွတယ္။ အမယ္..စာအုပ္ေတြကလဲ အဆက္ေတြနဲ႔ေနာ္။ မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္တာတို႔ ဘာတို႔ ဖတ္လို႔ တယ္ေကာင္း။ အိမ္ကို အလည္လာတဲ့ လူၾကီးေတြက စုန္းျပဳစားတာ ဘယ္လို ဘာညာဆိုလဲ ေၾကာက္တာကေနာက္ နားေထာင္တာ အရင္။ ပေယာဂေတြကို ဘယ္လိုကုတာ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြဆိုလဲ ရွာဖတ္ရတာ အေမာေပါ့။ ဘေလာ့ေပၚမွာ သရဲအေၾကာင္းေရးလဲ ေျပးဖတ္တာပဲ။ ဒါမဲ့ အခုက တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ေန႔လည္ပဲ ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ေလာက္ သရဲေတြ တေစေတြ စုန္းေတြအေၾကာင္း ဖတ္ရ ၾကည့္ရ နားေထာင္ရတာ ၾကိဳက္ေပမဲ့ သရဲ ကို တကယ္ ေတြ႔ခ်င္လားဆို ဟင့္အင္းပဲ ေျဖမွာ။

တေစ သရဲဆိုတာ မယံုလို႔မရသလို တကယ္ရိွတယ္ဆိုတာ စာအုပ္ေတြဖတ္ဖူးသလို ဘုန္းၾကီးေတြ ေဟာထားတာလဲ အတိအက်ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကေတာ့ ရိွတယ္လို႔ ယံုပါတယ္။ သရဲ ဆိုတာ အမ်ွလိုခ်င္လို႔လာတာ အမ်ွေပးလိုက္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ ေျပာဖူးတာ ၾကားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ သရဲ ကိုယ့္အနား ကပ္လာရင္ ၾကက္သီးထတတ္တယ္တဲ့ စာအုပ္ထဲဖတ္ရတာ ေျပာပါတယ္။ သရဲကို ကံနိမ့္ရင္လဲ ျမင္ရတယ္တဲ့။

ဒီကလူေတြက ဘာသာတရားကို အေလးအနက္ မထားေတာ့ သရဲေတြ မ်ားတယ္ထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြက သရဲေတြ ျမင္ရတာ မ်ားတယ္တဲ့ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ တခါ စကားစပ္မိလို႔ သူတို႔ ေျပာျပတာ။ ဒီက တီဗြီက လာတဲ့ သရဲကားဆိုလဲ ကိုယ္မလြတ္တမ္း ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ခန္းက်ဥ္းပီး ေန႔လည္ဖက္ေပါ့။ ညဖက္လာတဲ့ကား ကိုေတာ့ ဂ်ပန္အေမအိမ္မွာ ၃လ သြားေနတုန္းက အျမဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္က Koya san မွာ ရိွတဲ့ ႏွစ္၁၀၀ သခ်ိၤဳင္းကို သြားတုန္းကလဲ ဘာေကာင္မွန္းမသိတဲ့ အေကာင္တစ္ေကာင္ဟာ လူေတြအမ်ားၾကီး ရိွတဲ့ၾကားက ကိုယ့္အနားပဲ ဘယ္လိုမွ ေမာင္းမရဘူး။ ဓာတ္ပံုရိုက္တိုင္း သူေရာက္လာတယ္။ ၾကာေတာ့ ေၾကာက္တတ္သူေတြက ကိုယ့္အနားကေန ခြါေလ်ွာက္ၾကတယ္။ ကိုယ္လဲ ေမတၱာပို႔လိုက္ပါတယ္။ ဘာမွန္းေတာ့ ေသခ်ာမိသိေပမဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္အေမကို ေျပာျပေတာ့ အဲဒါ အယင္ဘဝက ေဆြမ်ိဳးေတြျဖစ္မယ္တဲ့။ း)

ဂ်ပန္ေတြက ႏွစ္စဥ္ ၈လပိုင္းဆို ေသပီးသူေတြကို ေခၚတဲ့ (တရုပ္လို တေစၾကီးပြဲ) ပြဲ လုပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ဆိုပီး ႏုတ္ဆက္ၾကျပန္တယ္။ က်ိဳတိုမွာေတာ့ ႏွစ္စဥ္ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ  လုပ္ေလ့ရိွတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ဆို တီဗြီကလဲ သရဲ အစီအစဥ္ေတြ လာတတ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေတြရဲ့ အယူအဆက လူ႔ဘဝမွာ လုပ္ခ်င္တဲ့အရာေတြ စိတ္မခ်တဲ့အရာေတြ က်န္ေနတာကို သရဲဘဝနဲ႔ လာျပန္လုပ္ပီးရင္ ေကာင္းကင္ကို ေရာက္သြားသတဲ့ ။ သူတို႔ ရုပ္ရွင္ေတြက ေျပာတယ္။

ဂ်ပန္မွာ ေနခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္မွာ ကိုယ္အိမ္ ၂ခါေျပာင္းဖူးပါတယ္။ အေဆာင္မွာ ေနတုန္းကလဲ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အေဆာင္ကေန ေျပာင္းတဲ့ အိမ္လဲ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲ.. ေနာက္ဆံုး အိမ္ကို ေျပာင္းခ်ိန္မွာေတာ့...

ကိုယ့္စိတ္က တခုခုဆို သိတယ္။ အိမ္ထဲကို ဝင္တာနဲ့ စိတ္ခံစားမွူ တခုခုကို အျမဲခံစားလို႔ရတယ္။ စိတ္ထဲ ထင့္ရင္ ထင့္သလို တကယ္ကို တခုခု ျဖစ္တာမ်ားတယ္။ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းတဲ့အခ်ိန္ ဘာခံစားမွူ မွလဲ ျဖစ္မေနဘူး။ ထူးဆန္းတယ္။ အိမ္ေလးကလဲ ေနခ်င့္စဖြယ္ပါပဲ။ အခန္းေတြနဲ႔ ပစၥည္းအစံု ပါတယ္။ တကဲ့ ဂ်ပန္အိမ္စစ္စစ္ေလးေပါ့။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အေနနဲ႔ အေတာ္က်ယ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆို တစ္ေယာက္တည္း မေနရဲဘူးတဲ့။

ကိုယ္ကေတာ့ က်ယ္တယ္။ဆိတ္ျငိမ္တယ္။ လွပတယ္။ ေစ်းသက္သာတယ္။ ကူညီေစာင့္ေရွာက္သူေတြနဲ႔ တျခံတည္းဆိုေတာ့ အိမ္ကေလးကို ၾကိဳက္တယ္။ တခါတည္းေတြ႔တာနဲ႔ တအားၾကိဳက္သြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔  လူၾကီးေတြနဲ႔အတူ စာခ်ုဳပ္ခ်ဳပ္ပီးေတာ့ သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔ ေျပာင္းခဲ့တယ္။

ပထမတရက္ ၂ရက္ေတာ့ ေနသားမက်ဘူးေပါ့။ မက်ဆို အိမ္ကလဲ တအားက်ယ္တာရယ္.. ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ေနရာမက်ေသးတာရယ္ ေၾကာင့္ေပါ့။ ကိုယ္က ပံုမွန္ ၁၂နာရီဆို အိပ္ေလ့ရိွတယ္။ အိပ္ပီဆိုလဲ မနက္မိုးလင္းမွ တေရးႏိုးတာ။ အိပ္ေနခ်ိန္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မသိတဲ့ အထဲပါလို႔ တခါတုန္းကလဲ စိတၱဇလို ျဖစ္ေသးတယ္။ ဒုတိယအိမ္မွာေပါ့။ ကိုယ္ေတြးမိတာ..တကယ္လို႔ ငါအိပ္ေနခ်ိန္ ငါေနတဲ့တိုက္ မီးေလာင္လို႔ သတိေပးေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္တာေတာင္ ငါ မႏိုးရင္ဆိုတဲ့ ..ဒုကၡနဲ႔ေပါ့..။ ၂ ရက္ေလာက္ အိပ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ရာဇဝင္နဲ႔ေလ.. ဆင္ေအာ္ရင္ေတာင္ မႏိုးဘူးတဲ့ အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ခရီးတူတူထြက္ဖူးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက နာမည္ေပးထားတာ။ ဘယ္ နာမည္ဖ်က္မလဲ အခုခ်ိန္ထိ ထိန္းသိမ္းထားတာေပါ့။ကိုယ္ ေျပာေနက် စကားက သရဲက ကိုယ့္ကို လာေျခာက္ရင္ သရဲထိုင္ငိုသြားမွာလို႔ သူဘယ္ေလာက္ေျခာက္ေျခာက္ ကိုယ္မႏိုးလို႔ေလ...။ အဲ..ဘယ္ေရာက္သြားပီလဲ..။

ေၾသာ္.. မ်ားေသာအားျဖင့္ မိုးလင္းမွ တေရးႏိုးတတ္တဲ့ ကိုယ္ဟာ အဲ့ဒီရက္ပိုင္းမွာ မနက္ ၂နာရီ ၃နာရီဆို ႏိုးပီး အိမ္သာထသြားျဖစ္တယ္။ သြားတိုင္းလဲ ေနာက္ေဖးမီးက လင္းလင္းေနတတ္တယ္။ ပထမေတာ့ ဖာသိဖာသာပဲ။ သြားပိတ္တယ္။ ပီးေတာ့ ျပန္အိပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၃ည ဆက္တိုက္ေလာက္ ျဖစ္လာေတာ့ ကိုယ္လဲ မသကၤာေတာ့ဘူး။ ကိုယ္အိပ္ခါနီး မီးေတြ အကုန္ပိတ္ပီးမွ အိပ္တဲ့ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မီးေခ်ာင္းပြင့္လဲ ေတြးတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းသြားရင္း ေတြးမိတာက စာအုပ္ေတြထဲကလို ငါ့အိမ္ကိုလဲ ရွင္း ဟင္းေတြလဲ ခ်က္ေပးထားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔..။ တစ္ေယာက္တည္းေတြးပီး ျပံဳးမိတယ္။ 

ကဲ..ဒီတေန႔ေတာ့ သရဲလား ဘာလားစမ္းသပ္ၾကည့္ ဦးမဟဲ့ဆိုပီး မီးကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္တယ္။ အိပ္တယ္။ တေရးႏိုးျပန္တယ္။ ထတယ္။ မီးပြင့္ေနတယ္။ ပိတ္တယ္။ ျပန္အိပ္တယ္။

ေသခ်ာပီ... တခုခု။ ေက်ာင္းမွာ သရဲဆိုတာ ယံုလားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွ မယံုဘူး။

ေၾသာ္.. ေျပာဖို႔ေမ့လို႔ ကိုယ္က တရားေတြ ဘာေတြ အျမဲ ဖြင့္တယ္။

ေနာက္တည ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္ဘယ္ရမလဲ မီးေခ်ာင္းကို ခလုတ္ကေန ပိတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မီးဖိုေခ်ာင္ မီးက ၾကိဳးဆြဲရင္ ပြင့္တယ္ေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခလုတ္ကေနပိတ္ျပစ္တယ္။ ဘယ္ရမလဲ။ အဲ့ဒီည ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ကိုယ္တေရးႏိုးတယ္။ ထတယ္။ အိမ္သာသြားတယ္။ အမယ္..ဒီေန႔ေတာ့ မီးပိတ္လ်က္ပဲ။ ေက်နပ္သြားတယ္။ ငါ ..စိတ္ထင္တာပဲ ဆိုပီးျပန္အိပ္တယ္။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ အိမ္မွာ ရွင္းလင္းပီး တရားဖြင့္။ ပရိတ္နဲ႔ ေမတၱာသုတ္ အျမဲဖြင့္ေတာ့ ဒီတခါေတာ့ ပဌာန္းဖြင့္ မဟဲ့ဆိုပီးဖြင့္လိုက္တယ္။ဒီလိုနဲ႔ ညေရာက္တယ္။
အရမ္းအိပ္ခ်င္လာတာနဲ႔ ၁၂နာရီသာသာမွာ အိပ္တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္အိပ္ေနတဲ့ အိပ္ခန္းတခါးရဲ့ ေအာက္ေျခကို ဒုန္းဆိုပီး လာကန္သံၾကားရတယ္။ ကိုယ္ပဲ အိပ္ခ်င္ေနတာနဲ႔ တခုခုျပဳတ္က်တာ ေနမွာဆိုပီး ေပပီးဆက္အိပ္လိုက္တာ မိုးလင္းမွ တေရးႏိုးတယ္။ ကိုယ့္အိပ္တဲ့ အခန္းမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ရိွတယ္။
မနက္လင္းေတာ့ အိပ္ယာကထ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔အသြားမွာ ကိုယ့္အခန္းတံခါးၾကီးက ေအာက္ျပဳတ္က်ေနတယ္။ အခန္းတံခါးက ဂ်ပန္စတိုင္ေလ်ွာတံခါးေလ။ က်ပီး အခန္းေပါက္မွာ ေထာင္လ်က္သားခပ္ေစာင္းေစာင္းေပါ့။ ကိုယ္ဘာမွ စဥ္းစားမေနဘူး။ ျပန္တပ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ေနရင္း..စဥ္းစားတာ.. အဲ..ဟုတ္ေသးပါဘူး။ တံခါးကို ငါပိတ္တယ္။ အိပ္တယ္။ မအိပ္ခင္ တံခါးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လာကန္သလို ၾကားလိုက္တာ ေသခ်ာတယ္။ ငါထမၾကည့္မိဘူး။

 ဒါနဲ့ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ တံခါး ဘာေၾကာင့္က်ရတာလဲ????? အိမ္ရွင္ကို ေမးေတာ့ သူတို႔ကလဲ မယံုဘူး။ ေလတိုးလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ေလေၾကာင္းကို ရွာေတာ့ ေလကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္တဲ့ တံခါးမဟုတ္ဘူး ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပယ္ခ်တယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။
မီးပြင့္တာလဲ ေလတိုက္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့ ကိုယ္ေတာ့ မယံုဘူး။ သူတို႔ေတြက ကိုယ့္ကို သိပၸံသမားျဖစ္ရဲ့သားနဲ႕ ဒါေတြယံုတယ္တဲ့။ ဗီဒီယိုရိုက္ထားပါလားတဲ့.....။ အဲေလာက္ေတာ့ သတၱိမေကာင္းဘူးကြယ္..။ 

ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးထဲမွာ အေျဖထုတ္ေနတယ္.. ဒီအိမ္က အိမ္ရွင္ေတြက အျမဲမေနဘူး။ တခါတေလမွ အပန္းလာေျဖတဲ့ အိမ္ျဖစ္ေနတာတခ်က္။ ေနာက္ ကိုယ္ေဘးျခံကို မသကၤာဘူး။ ဒါနဲ႔ စက္ဘီးနဲ႔ ေဘးကို ပတ္ၾကည့္ေတာ့ လူမေနတဲ႔ ျခံ ေတာင္ကုန္းတကုန္းရိွတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒီေတာင္ကုန္း ေပၚမွာ လြန္ခဲ့တဲ႔ ႏွစ္၁၀၀က အုတ္ဂူတစ္ခုရိွတယ္။ ဒီေျမက အခုထိ ပိုင္ရွင္ေတြ လာမေနဘူး။ ဒါဆို ..ကိုယ္တြက္တယ္.. ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွတယ္လို႔ေပါ့။

ဟာ.....ဒါ......တကယ္......သရဲဟ ဆိုပီး ေၾကာက္မိသလို ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ပီး သူတို႔ဆီ သြားအိပ္တယ္။ မသြားခင္ သူငယ္ခ်င္းေျပာသလို ေသာက္ေတာ္ေရ တခြက္ထဲ ေရထည့္ပီး ဘုရားကန္ေတာ့တယ္။ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္တယ္။ အဲ့ဒီေသာက္ေတာ္ေရ နဲ႔ တအိမ္လံုး လိုက္ျဖန္းပီး အခုလို ရြတ္လိုက္တယ္... ဒီအိမ္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ မျမင္ရတဲ့ သူေတြ.. ငါ..ဒီအိမ္မွာ အျမဲေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ခဏတာ လာေနတာ။ ငါေနသမ်ွ နင္တို႔ကိုလဲ ရန္မလုပ္ဘူး။ ငါ့ကိုလဲ ရန္မလုပ္နဲ႔။ အတူတူ သူငယ္ခ်င္းလိုေနၾကရေအာင္ ။ ငါက ေၾကာက္တတ္လို႔ ငါ့ကိုလဲ မေႏွာက္ယွက္နဲ႔ နင္တို႔ကိုလဲ မေႏွာက္ယွက္ဘူးဆိုပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္၂ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပရိတ္ရြတ္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က စပီး ကိုယ္လဲ ပဌာန္းတရားေတာ္ကို မဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ပဌာန္းဆိုတာ အရမ္းျပင္းတယ္လို႔ စာအုပ္ထဲဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ေတြ တအားပူပီး မေနႏိုင္လို႔ဆိုပဲ။ ေမတၱာသုတ္ခံပီးရြတ္ေပမဲ့ တခါတည္း မွတ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီကစလို ေမတၱာပို႔ရင္လဲ အခုလို ပို႔ပါတယ္...။ ဤအိမ္မွာ ေစာင့္ၾကပ္ၾကကုန္ေသာ နတ္အေပါင္း ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔အစရိွသျဖင့္ အိမ္ပီးေတာ့ လမ္း ပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ ျမိဳ႔နယ္ ခရိုင္ကေန ႏိုင္ငံအထိ ျပဳျပဳသမ်ွ ကိုယ္သိုက္အစုစုကို အမ်ွေပးေဝပါသည္ဆိုပီး ဘုရားရိွခိုးတိုင္း ဆုေတာင္း ျဖစ္သေပါ့....။
ဒီလိုနဲ႕ သရဲလား ဘာလား ညာလား မသိေပမဲ့ ကိုယ္မျပန္ခင္အခ်ိန္ထိ ဘာအေႏွာက္အယွက္မွမရိွပဲ ေနခဲ့ရတယ္။
တခုေတာ့ ရိွတာေပါ့ေလ... မီးဖိုေခ်ာင္ ျပဴတင္းေပါက္ကို ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ပိတ္သလို အိမ္ေရွ႕က တံခါးေတြလဲ ညေနေမွာင္တာနဲ႕ ပိတ္ပစ္တာေပါ့။ ဒီဘက္ျခမ္းပဲ ဖြင့္ေတာ့တယ္။

ကိုယ္ အပီးျပန္လာေတာ့ သရဲေတြကိုေတာင္ ႏုတ္မဆက္ခဲ့ရဘူး။ သူတို႔ ကိုယ့္မ်ား လြမ္းပဲက်န္ေနမလား ဝမ္းပဲသာေလမလား....။ 



Wednesday, October 24, 2012

ဦးဘုန္း(ဓါတု) ၿခင္မေလးရဲ့ လက္ခုပ္သံ

အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းဆင္းပြဲတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။
အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း တက္ျကတယ္ဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ျမင္ျပီးသူေတြ၊ လက္ရွိ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ တက္ေနသူေတြ မ်ားပါသည္။ အသက္အရြယ္က ၁၆-၁၇-၁၈။ တကယ့္ကို လွတပတ နုနုနယ္နယ္ေလးေတြပါ။

အဲဒီ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ သင္တန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာက ကေလးေတြ အတြက္ က်န္းမာေရး ပညာေပးဖို့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို ဖိတ္ထားသည္။ ျပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ့ကို လည္း စကားေျပာေစခ်င္သတဲ့။ 

နားေထာင္တဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း (၁၀၀)နီးပါးေလာက္ရွိမည္။ ထိုင္ေနျကတာကလည္းျကည့္ဦး။ ေယာက္်ားေလး သတ္သတ္၊ မိန္းကေလးသတ္သတ္မဟုတ္။
ထိုင္ခ်င္သလိုထိုင္ခြင့္ရွိသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ့္စံုတြံဲနွင့္ ကိုယ္ထိုင္ေနျကတဲ့ပံုပဲ။ စကားေျပာခန္းမကလည္း အဲယားကြန္းဖြင့္ထားေပးသည္။ ထင္သေလာက္ျကီး မေအးပါ။

ဦးစြာပထမ သင္တန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ စကားေျပာသည္။ ျပီးေနာက္ ဆရာ၀န္က HIV,AIDS အေျကာင္း၊ အသည္းေရာင္အသား၀ါ (B)ပိုး၊ (C)ပိုးအေျကာင္းေျပာေလေတာ့သည္။ 

“ခုဆိုရင္ ကူးစက္ေရာဂါဆိုတာ ကိုယ္ဆင္ျခင္တတ္ရင္ ေျကာက္စရာမလိုဘူး။ မင္းတို့ ပညာတတ္ေတြပဲ၊ နားလည္မွာပါ” 

ဆရာ၀န္က HIV ေရာဂါအေျကာင္းကို အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပေလေတာ့ သည္။ ေဆးထိုးအပ္က ကူးတယ္။ ေသြးက ကူးတယ္။ သုတ္ပိုး ကူးတယ္ ကြန္ဒံုး အစရွိသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ 

နားေထာင္ေနျကတဲ့ ကေလးေတြက စိတ္မ၀င္စားဘူးဗ်။ ဆရာ၀န္က အေျပာမေကာင္းလို့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဆရာ၀န္က ေတာ္ေတာ္အေျပာေကာင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို့က သိျပီးသားပါ၊ ဒါေလးမ်ားဆိုတဲ ့ အမူအရာနဲ့ နားေထာင္ေနျကသည္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကဆိုရင္ ေနျကာေစ့ကို အခြံႏႊာျပီး သူ့ေကာင္ေလး ကို ခြံေက်ြးေနသည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကဆိုရင္ သူ့ေကာင္မေလးအတြက္ ပီေကကို အခြံႏႊာေပးေနသည္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ဆိုရင္ သူရဲ့ လက္သည္း လွလွေလးေတြေပၚ က ဒီဇိုင္းလွလွေလးေတြက္ု သူ့ေကာင္ေလးအားျပေနသည္။ ေနာက္ထပ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လိေမၼာ္သီးကို အခြဲႏႊာ သည္။ အေပၚရွိ အမ်င္အျဖဴေလးမ်ားကို ဖယ္သည္။ ျပီးေနာက္ လိေမၼာ္သီး ကို  ႏႊာသည္ ။ အေစ့ ထုတ္သည္။ ျပီးမွ သူ့ေကာင္မေလးကို ေက်ြးသည္။ ကြ်န္ေတာ့ မ်က္စိထဲတြင္ အျမင္မေတာ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရသည္။

ညာဖက္ေထာင့္ရွိ ေက်ာင္းသူတစ္စုက Mp3ကို နားျကပ္တပ္ျပီး သီးခ်င္း နားေထာင္ေနျကသည္။   ေကာင္ေလးတစ္ခ်ိဳ့ ကြမ္းစားေနရင္း ထထျပီး ကြမ္းေထြးေေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ့ေကာင္ေလးေတြက ပါလာသည့္ စာအုပ္ကို ထုတ္ျပီးဖတ္ေနျကသည္။ 

ထို့သို့ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားေနရသည့္အထဲ ျခင္တစ္ေကာင္က က်ြန္ေတာ္၏ ေျခဖမိုးကို လာ၍ကိုက္သည္။ အဲယားကြန္းအခန္းျဖစ္ျပီး ျခင္၇ွိရတယ္လို့ဗ်ာ။ ျခင္ကိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ေျခဖမိုးက ယားေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းကုန္းကြကြ ျဖင့္ လူေရွ့သူေရွ့တြင္ က်ြန္ေတာ္က ကုတ္လိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ့မ်က္လံုးက ေရွ့ဆံုးခံုတန္းသို့ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ေရွ့ဆံုးခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ စံုတြဲက အဆိုးဆံုးျဖစ္သည္။ သူ့ေကာင္မေလးရဲ့ ဆံပင္ကို ေကာင္ေလးက လက္ျဖင့္ သပ္ေပးေနသည္။   ေကာင္မေလးကလည္း ေကာင္ေလးရဲ့ ပခံဳးကို မွီထားသည္။ မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားသည္။ 
စကားေျပာေနေသာ ဆရာ၀န္က တက္တက္ျကြျကြေျပာသည္။ ေဆးပညာရွု့ေထာင့္မွ ေျပာသည္။ 

“ဆရာ ေျပာဦးမယ္။ ဒါကေတာ့ မွတ္တမ္းအရေျပာတာေနာ္၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို့ မဆိုလိုဘူး။ ဆရာ့ဆီကို ေသြးလာစစ္တဲ့ လူေတြထဲက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ့ ေသြးကို ဆရာစစ္ျကည့္တယ္။ သူတို့က ေသြးအမ်ိဳးအစားကို လာျပီး စစ္ေဆးတာ။ ဆရာက HIVပိုးရွိ၊မရွိ သိခ်င္လို့ ကိုယ့္ကုန္က်စရိတ္နဲ့ ကိုယ္ စစ္ျကည့္တာ။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အေယာက္ ၅၀ မွာ ၁ ေယာက္ေလာက္ HIV positive ျဖစ္ေနတာ ေတြ့ရတယ္။ဒါဟာ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေနပဲ။ အေပၚယံျကည့္ရံုနဲ့ ပိုးရွိမရွိ မသိနိုင္ဘူး။ ”

ေဟာေနေျပာေနသူက တာ၀န္ေက်သည္။ နားေထာင္ေနသူေေတြက ဂရုမစိုက္ျက။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ သူေျပာစရာရွိတာကို တာ၀န္ေက်ေက် ေျပာျပီးသြားျပီ။ 

က်ြန္ေတာ့ အလွည့္။ 
နာရီကို ငံု့ျကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁နာရီထိုးျပီ။ နားေထာင္ေနသူမ်ားက ျပန္ခ်င္သည့္ မ်က္လံဳးမ်ားျဖင့္ က်ြန္ေတာ့ကို ျကည့္ျကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ၁၅ မိနစ္သာ ေျပာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ 
“ဆရာကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မေျပာလိုဘူး။ လိုရင္းပဲ ေျပာမယ္။ ဒီေန့ ေခတ္ကို IT ေခတ္လို့ ဆိုျကတယ္။ Information Technology ေပါ့။ မင္းတို့ သိပါတယ္ အင္တာနက္တို့ ေဖ့ဘုတ္တို့ ဆိုတာ မင္းတို့ ကြ်မ္းက်င္ျပီးသားပါ။ chatting ဆိုတဲ့ အာလာပသလႅာပအလုပ္မ်ိဳးေတာ့ မင္းတို့ ေန့စဥ္ လုပ္ေနတာပါ။ မင္းတို့အရြယ.္က လွတယ္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလညး္ေကာင္းတယ္။ ”

စကားေျပာရင္း အကဲခတ္လိုက္သည္။ မည္သူမ်ွ ကြ်န္ေတာ့ကို စိတ္မ၀င္စားျကပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ြန္ေတာ့လက္ကိုလာျပီးကိုက္လုိက္ေသာ ျခင္ေကာင္ကို သတိရျပီး ျခင္ေကာင္ေပၚ အေျခခံသည့္ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ခ်က္ခ်င္းဖန္တီး လိုက္သည္။ 

“ပံုျပင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ေျပာျပမယ္” 
ပုံျပင္ဆိုလို့ အားလံုးေခါင္းေထာင္လာျကသည္။ 

“တစ္ခါတုန္းကပိုးေလာက္လမ္းေလးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ျခင္ေကာင္ေလးျဖစ္ သြားတာေပ့ါ။ ျခင္ေကာင္ေတာင္ ျခင္ေကာင္မေလးဗ်။ ျခင္ေကာင္ျဖစ္ကာစဆိုေတာ့ အေတာင္တ၀ီ၀ီျဖန့္ျပီး ေပ်ာ္တယ္ ပ်ံတယ္။ တစ္ေန့ေတာ့ အဲဒီ ျခင္မေလးက အခ်ိန္တန္တဲ့ အထိ အိမ္ျပန္မလာဘူးတဲ့။ ျခင္ ေမေမျကီးခမ်ာ သူ့သမီးေလး ျပန္မလာေတာ့ နတ္အုနး္တိုင္ကို ယပ္ခတ္သတဲ့ ”

အားလံုးက “၀ါးခနဲ” ရယ္လိုုက္ျကသည္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဒီေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ငါ့လက္ နည္းနည္း ပါလာျပီဟု က်ြန္ေတာ္သိလုိက္သည္။ 

“မရယ္ျကနဲ့ကြ၊ ျခင္မွာလည္း နတ္အုန္းတိုင္ ရွိနိုင္တာေပါ့။ ျခင္ေမေမျကီးက ပါးစပ္ကေနျပီး ပြတ္တြတ္ ပြတ္တြတ္ ရြတ္တယ္၊ ဖတ္တယ္၊ ငါထင္တယ္။ ငါ့သမီးေလး အႏၱရာယ္ ကင္းပါေစ ၊     ေဘးရွင္းပါေစလို့ ေျပာေနတာပဲျဖစ္မယ္” 

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရွ့ဆံုးခံုမွ အကဲဆံုးစံုတြဲ၏ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးက က်ြန္ေတာ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေလေတာ့သည္။ 

“ေအးကြ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး အခ်ိန္လြန္မွ သူ့သမီး “ျခင္မေလး” ျပန္လာတယ္။ ျပန္လာလာခ်င္း သူ့အေမကို “ျခင္မေလး”က ဒီလို ေျပာတယ္။ ေမေမေရ ေမေမေရ၊ လူေတြကေလ သမီးကို ျမင္ရင္ လက္ခုပ္ေတြတီးတီးျပီး ျကိုျကတယ္၊ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ့ သိလားေမေမ။ သမီး သိပ္ေပ်ာ္ တာပဲ။ ေနာက္ေန့လည္း လူေတြရွိတဲ့ ဆီ သမီးသြားဦးမယ္။ သူ့စကားကိုလည္း ျကားေရာ သူ့အေမက စိုးရိမ္သြားတယ္။ မ်က္လံဳးျပဴးသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုေျပာတယ္။ 

“ဟဲ့ သမီးရဲ့ ၊ အဲဒါ နင့္ကို လက္ခုပ္တီးျပီး ျကိုတာမဟုတ္ဘူး နင့္ကို လက္၀ါးနဲ့ ရိုက္ေနတာဟဲ့၊ အမိုက္မရဲ့” 

ထိုအခ်ိန္တြင္ နားေထာင္ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ့ လက္ခုပ္ျကေလသည္။ 

“ေအး .... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ “ျခင္မေလး” ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သမီး တခ်ိဳ့ သိထားသင့္တယ္။ ဆရာေရွ့က ဆရာ၀န္ျကီးကေတာ့ ေဆးပညာရွုေထာင့္ကေနျပီးေတာ့ ေျပာသင့္တာေတြကို ေျပာျပီးသြားျပီ။  ဆရာကေတာ့ စာေပရွုေထာင့္ကေနေျပာတယ္။ ေျသာ္...လက္ေတြ ့စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခု ဆရာလုပ္ဖို့ စိတ္ကူးထားတယ္” 

လက္ေတြ့စမ္းသပ္ခ်က္လို့ ေျပာလိုက္လို့ အားလံုးက စိုးရြံသြားျကေတာ့သည္။ 

“ဘာလဲ ေျကာက္သြားျကတာလား ဒီလိုကြ...” 

ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို ပရိသတ္ထဲကို ဆင္းလိုက္သည္ ။ ေရွ့ဆံုးခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ   ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားထံမွ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းစီကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းလိုက္သည္။ အားလံုးက အလိုက္တသိ ေပးျကသည္။ ကြ်န္ေတာ့ လက္ထဲတြင္ ေဘာပင္ ၁၀ေခ်ာင္း ၁၅ေခ်ာင္းခန့္ပါလာသည္။

“ဆရာ့လက္ထဲမွာ ေဘာပင္ေတြ ေတြ့လား။ တစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ရာ၊ တစ္ရာ့ငါးဆယ္၊ နွစ္ရာေလာက္ပဲ တန္မယ္ထင္တယ္။ သိပ္လည္း ေစ်းမျကီးဘူးေနာ္။ ေျပာရဦးမယ္၊ ဒီေဘာပင္ေတြက တစ္ခါသံုးကြ၊ မင္ကုန္ရင္ လည္း မင္ျပန္မထည့္ဘူး။ ေပ်ာက္သြားရင္လည္း ဘယ္သူမွ မနွေျမာဘူး။ ေဘာပင္ေပ်ာက္လို့ ငိုတဲ့သူ ငါျဖင့္ မေတြ့ဘူးေပါင္” 

ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုး ကြ်န္ေတာ့ကို စိတ္၀င္စားေနျကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္မလဲေပါ့။ 
“ေဟာဒီမယ္ .... ေတြ့လား၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း” 
ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။ 
”ဒီတစ္ခါသံုး ေဘာပင္ကို လြင့္ပစ္တယ္ကြာ” 
ကြ်န္ေတာ္နွင့္ အနီးဆံဳးတြင္ရွိေသာ ျပတင္းေပါက္မွေနျပီး ေဘာပင္မ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းျပီး တစ္ေခ်ာင္း က်ြန္ေတာ္ လြင့္ပစ္လိုက္သည္။ လြင့္ပစ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ ပါးစပ္က ေျပာသည္။

“တန္ဖိုးမရွိတဲ့ တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေတြ၊ သြားကြာ...သြားကြာ...။ တစ္ရာ...နွစ္ရာေလာက္တန္တဲ့  တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေတြ သြားကြာ...သြားကြာ။

ကြ်န္ေတာ္၏္ အမူအရာကို ျကည့္ျပီး အားလံုးက ရယ္သည္။ 

“ေအး...ငါေျပာခ်င္တာ အဲဒါပဲ။ ဒီမယ္ ကေလးတို့ မွတ္ထားျက။ 

မင္းတို့ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ တစ္ခါသံုး ေဘာပင္မဟုတ္ဘူးကြ။ တန္ဖိုးရွိတယ္။ အျကိမ္ျကီမ္သံုးရမယ့္ ပစၥည္းဆိုရင္ တန္ဖိုးထားရတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငံု့ျကည့္စမ္း။ အဲဒါဟာ တစ္ခါသံုးပစၥည္းေတြလား။ ရိုင္းတယ္လို့ေတာ့ မထင္နဲ့ ေဟ့၊ အျကိမ္ျကိမ္အခါခါ သံုးရမယ့္ ပစၥည္းကို တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေလာက္ပဲ တန္ဖိုးထားျကေတာ့မလို့လား။ ဒီမယ္မွတ္ထား၊ မင္းတို့ဟာ တန္ဖိုးရွိတယ္။ မင္းအတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ မင္းမိသားစု အတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ အနာဂတ္တိုင္းျပည္အတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကိုယ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္၊ ကိုယ့္ရဲ့ပစၥည္း ကို တစ္ခါသံုးေဘာပင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးထားမိျကရဲ့လား.။ ဘယ္နွျကိမ္သံုးရမယ့္ ပစၥည္းလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးျကည့္။ လူျကီးေတြကို ေမးျကည့္။ တန္ဖိုးရွိေအာင္ေနတတ္မွ တန္ဖိုးဆိုတာရွိတယ္။ ငါေျပာတာမယံုရင္ေနျက။ ဒီမယ္ကြ၊“ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ...ျကာနီကန္” ပဲေဟ့။ “ကိုယ့္စားရိတ္ ကိုယ္စား...ေရေ၀းသြား” ပဲေဟ့။ “ေျဗာင္ကျမင္း...ေတာင္အင္း” က ျကိုေနတယ္။“ေလွ်ာက္ကျမင္း ...ေျမာက္အင္းနဲ့ ေတြ့မယ္” ။ အခုေတာ့ကြာ ကိုယ့္ခနၶ ာကိုယ္ကို တစ္ခါသံုးမ်ား မွတ္ေနျကလား၊ အံ့ျသပါ့ကြာ။ 

အားလံုးက “ျကာနီကန္၊ေရေ၀း၊ေတာင္အင္း၊ေျမာက္အင္း” ဟူေသာ သခၤ်ုိဳင္းကုန္းမ်ားကို ကာရန္နေဘျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာေျကာင့္ ေျကာက္လန့္တျကားျဖင့္ နားေထာင္ေနျကေတာ့သည္။ တခ်ိဳ့ကေတာ့ ျပံဳးစိစိ။ 

“ငါကေတာ့ IT ေခတ္ကို ျကိုဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ LT ေခတ္ကို ရွဳတ္ခ်တယ္။ IT ဆိုတာ information technology. မင္းတို့သိတယ္။ LT ဆိုတာလည္း မင္းတို့ လူငယ္တခ်ိဳ့ လုပ္ေနက် အလုပ္ပဲ။ စိတ္ေတာ့ မဆိုးနဲ့ကြာ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္းရင္းနွီးနွးီ ေျပာတယ္လို့ ေအာက္ေမ့ပါ။ LT ဆိုတာ living together ကို ေျပာတာ။ ”

နားေထာင္ေနသူ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မ်က္နွာပ်က္သြားျကသည္။ 
“ကဲ...လက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္းတီးျပီး ျကိုဆိုခံေနရတယ္လို့ ထင္ေနတဲ့ “ျခင္မေလး” ေတြ မျဖစ္ဖို့ သတိေပးတယ္။ လက္ခုပ္တီးျပီး  ျကိုဆိုေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အားေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲဒါျခင္ကို ရိုက္ေနတာ။ ျခင္ကို သတ္ေနတာ။ မွတ္ထား၊ ဒါပဲ” 

နားေထာင္သူ လူငယ္ေလးမ်ား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျပံဳးစိစိ ျဖင့္ အျပန္အလွန္ျကည့္ျပီး လက္ခုပ္တီးလိုက္ျကေလသည္။ 
တခ်ိဳ့ကေတာ့ အဲယားကြန္း မေအးလို့နဲ့ တူပါရဲ့ ။ ေဇာေခ်ြးေတြနဲ့။ 
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မ်က္စိမ်က္နွာ ပ်က္ေနျကေလရဲ့။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲနဲ့ေပါ့......

ဦးဘုန္း(ဓါတု)


Saturday, October 20, 2012

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရိွျခင္း

ျမန္မာႏိုင္ငံက ဗီဇာနဲ့ ပက္သက္သမ်ွ စိတ္ေမာရပီး သကာလ ဒုတိယအၾကိမ္ ေျမာက္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ရိွလာပံုကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

အခုေျပာျပမွာကေတာ့ လူတိုင္းလဲ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။ မျဖစ္ခ်င္လဲ မျဖစ္ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္မေျပာတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး လို႔ ေတြးထားႏိုင္သလို  အခုလို ျဖစ္တတ္ပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျပန္ ေတြးမိတိုင္း  ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရခဲ့သည့္ မွတ္တမ္းတခုကုိ အမွန္အတိုင္း မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကလာရင္ ျဖစ္တယ္ထင္တာပါပဲ။ အသက္အရြယ္နဲ႔လဲ ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ အလည္အပတ္ ဗီဇာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဟိုးးအရင္ႏွစ္ေတြက ေယာင္းမ အဂၤလန္ကလာေတာ့ မျဖစ္ဘူးတဲ့။

(အေမရိကန္ကို ၂၀၀၇ ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဂ်ပန္ကေန ဆမီနာသြား တက္တုန္းကလဲ အဲလိုပဲ သီးျခားစစ္ခံရတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။) 

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုယ့္ေရွ႔ေနက ေျပာတယ္။ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေလဆိပ္မွာ ျပဖို႔ ယူသြားတဲ့။ ဘယ္သူေမးေမး ငါ့ေယာက်ၤားနဲ့ေတြ႔ခ်င္လို႔ လာတာလို႔ေျပာတဲ့။ ကိုယ္က ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က သူ႔ကို ငါ့ေယာက်ၤားလို႔ ေျပာရတာ ႏွဳတ္မရဲဘူးလို႔ ငါ မေျပာ ပါရေစ  နဲ့ ေျပာေတာ့ ေျပာသာေျပာတဲ့။  

အမွန္က ဒီကို ေရွ႕ေနနဲ႔ အတူတူလာဖို႔ပါပဲ။ မလာျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းက ၂ခ်က္ ကိုယ္က TGနဲ႔ မလာခ်င္ဘူး ပစၥည္းပါတာနဲလို႔  JAL က ကီလိုပိုရလို႔ လာခ်င္တာက တခ်က္။ သူ႔ကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တရက္ေစာရ ေစာရ ျမန္ျမန္ေတြ႔ခ်င္လို႔။ေဝးေနတာ ၈ လၾကီးမ်ားေတာင္ရိွပီဆိုေတာ့ ေလ။ ေရွ႔ေန႔နဲ့ ျပန္ရင္ ၁ပတ္ေနာက္က်မွ ေရာက္မွာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့တာ။

ျမန္မာျပည္ကေန ယိုးဒယား - ယိုးဒယားမွာ ေလယာဥ္ ၅ နာရီေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။ ယိုးဒယားက စပါယ္ရွယ္စစ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံလဲ သူတို႔လို စစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ အဲဒီကေန မနက္၁ နာရီေလယာဥ္ စီးေတာ့ ဒီကို မနက္ ၆ နာရီေလာက္ေရာက္တယ္။ ေလဆိပ္ကေန လူအုပ္နဲ့အတူ ထြက္ပီး ကားစီးေတာ့ လူေတြမ်ားလို႔ တခါေစာင့္ ဒုတိယအသုတ္မွ ေရာက္တယ္။ တခါ တန္းစီေတာ့ လူတန္းၾကီးက နဲတာ မဟုတ္ဘူး။ နာရီဝက္ေက်ာ္ အဲ့ဒီမွာ ၾကာတယ္။ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းမွန္းသိေတာ့ ကိုယ္နဲ့အတူဆင္းလာတဲ့ ယိုးဒယား တစ္အုပ္က ကုိယ့္ကို ကူညီပီး ေဖာင္ျဖည့္တာ မမွားေအာင္ ေျပာေပးၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔  ကိုယ္႔ေရွ႕က ယိုးဒယား အပါအဝင္ အျခားႏိုင္ငံျခားသားေတြ လက္ကေလးသြင္းလိုက္ ေရွာကနဲ ဝင္သြားလိုက္နဲ့ေပါ့။ ကိုယ္လဲ သူနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ရင္ခုန္ျခင္းမ်ားနဲ႔ ကိုယ့္အလွည့္ကို ေစာင့္ေနတုန္း အလွည့္က်ပီ....။

ကိုယ့္ကိုလဲ သူမ်ားနည္းတူ လက္ညိွဴးထည့္ ပါ့စ္ပို႔စာအုပ္ေတာင္းေတာ့ ကိုယ္လဲ ပီးပီ ထင္မိေပမဲ့ ေကာင္တာ လဝက က လူက ဖုန္းဆက္တယ္။ အေရွ႔ကို တစ္ေယာက္ထြက္လာေပးပါ။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ပါတယ္ ဆိုပီးေပါ့။ ကိုယ္လဲ အဲ့အခ်ိန္ ထိ မသိေသးဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လဝက တစ္ေယာက္ အထဲက ထြက္ပီး သူနဲ့ အတူ လိုက္ခဲ့ပါတဲ့။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာဆိုတာရဲခနဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြေရွ႔မွာ ကိုယ္လဲ ဘာေၾကာင့္ ေခၚတာလဲ ဆိုတာ မေမးသလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ရွက္သြားပါတယ္။

ဒီလိုနဲ့ သူတို႔ရံုးခန္းရဲ့ ဧည့္ခန္းလို ေနရာမွာ ခဏထိုင္ခိုင္းထားပီး ေမးျမန္းျခင္း စပါေတာ့တယ္။ ဘာလာလုပ္တာလဲတဲ့။ င့ါေယာက်ၤားဆီ လာလည္တာ။ ဒါဆို လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ျပတဲ့ အဆင္သင့္ ဂ်ပန္လို ျပန္တာထား ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ ဘယ္မွာ လက္ထပ္တာလဲ။ ဘယ္တုန္းက လက္ထပ္တာလဲေမးတယ္။ ကိုယ္လဲ ေအာင့္သက္သက္နဲ့ ျပန္ေျဖတယ္။ စာရြက္ထဲမွာလဲ ပါတယ္ေလ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေတြ႔ခ်င္တာလဲတဲ့။ အဲ့ဒီေမးခြန္းက စိတ္တိုေစတယ္။ မိန္းမျဖစ္သူက လင္ျဖစ္သူကို ေတြ႔ခ်င္တာ အေၾကာင္းျပခ်က္လိုလားလို႔။ ငါတို႔ ေဝးေနတာ ၈ လေက်ာ္ပီဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးလားတဲ့။ မေတြ႔ဖူး။ ဘယ္လိုေတြ႔မွာလဲလို႔။  ဒါဆို သူ႔ကို လာေတြ႔ခိုင္းေပါ့တဲ့။ ဟ .. ငါ့ေယာက်ၤားက အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ဟာ ခြင့္က အျမဲမွမရတာ။ အလုပ္မရိွတဲ့ ငါက လာေတြ႔တာေပါ့လို႔။( အမွန္က ဒါေတြ က ေရွ႔ေန သင္ေပးထားတာ ျမန္မာျပည္ မွာ ဗီဇာဝင္ရင္ အင္တာဗ်ဴးခံရရင္ ေျဖဖို႔) နင္တို႔ ဘယ္မွာ ေတြ႔တာလဲတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ စာလဲပါတယ္ ဖတ္ၾကည့္။ ငါေက်ာင္းတက္ရင္း ေတြ႔တာ။ ငလ်င္ျဖစ္လို႔ ျပန္တာ။ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ထပ္တာ။ အခု ငါျပန္လာတာ သူ႔ကိုေတြ႔ဖို႔ရယ္။ ေဆြးေႏြးဖို႔ အတြက္ရယ္ေၾကာင့္ ဆိုပီး ကိုယ္လဲ ဘြဲ႔ လက္မွတ္ေတြ ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ ဘြဲ႔ လက္မွတ္ျမင္ပီး သူတို႔နဲနဲဖ်ားသြားတယ္။ (ေရွ႕ေနကေျပာပီးသား ကိုယ့္လက္မွတ္က ဒီက ဒုတိယအျမင့္ဆံုးေက်ာင္း ဆိုေတာ့ ဖ်ားကိုဖ်ားမွာတဲ့) အဲလိုေမးလိုက္ ကိုယ့္စာရြက္ေတြယူပီး အထဲ ဝင္သြားလိုက္ သြားေျပာလိုက္နဲ႔။ ဟိုက တံုးထုပီးသြားတာေတာင္ ကိုယ့္ကို ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း ျပန္လာေမးေနတယ္။ ျမန္မာျပည္ ေကာင္းလာႏိုင္တယ္  ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ေပါ့။ အလပသလပ လာေျပာေနတယ္။ ကိုယ္က နာရီကိုၾကည့္ပီး အျပင္မွာ ငါ့ေယာက်ၤား ေစာင့္ေနေလာက္ပီဆိုေတာ့ လာၾကိဳတဲ့သူ ရိွလားတဲ့။ ရိွတာေပါ့။ ငါ့ေယာက်ၤားလာ ၾကိဳေနတယ္လို႔။ အဲ့ဒီေတာ့မွ တံုးထုေပးထားတဲ့ စာရြက္ကို ေပးပီး သြားလို႔ရပီတဲ့။

(ေနာက္မွ ေရွ႔ေနက ေျပာျပတယ္ တခ်ိဳ႔ ဂ်ပန္လို မတတ္လို အဲ့ဒီမွာ ညေန၄နာရီ ထိ ၾကာသြားတဲ့သူေတြ ေတာင္ ရိွသတဲ့။ )

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္မွာ ရိွေနတဲ့ ခ်စ္ခ်စ္ကလဲ လူေတြကုန္ပီ။ သူ႔မိန္းမ အျပင္ေရာက္ မလာေတာ့ စိတ္ေတြပူပီး ျပာေနပီ။ သူစိတ္ပူတာက ယိုးဒယားမွာ က်န္ခဲ့ ပီထင္ပီး ေလယာဥ္ရံုး ကို သြားျပႆနာ ရွာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ ထြက္လာေတာ့ သူ႔ကို မေတြ႔ဘူး။ ဒါနဲ့ အဆင္သင့္ေတြ႔ရတဲ့ ေဘးက ဂ်ပန္မၾကီး တစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္းခဏ ငွားပီး သူ႔ကို ေခၚမွ ဂိတ္ေပါက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ဂ်ပန္ကိုေရာက္ပါတယ္။

အမတစ္ေယာက္က ဂ်ပန္ဗီဇာ ၁လပဲဆိုလို႔ အ့ံၾသေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္က အလည္ဗီဇာကို ၁လကေန ၃လအထိပဲ ေပးပါတယ္။ တင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ရက္စြဲနဲ႔တကြ ဘယ္မွာေနပီး ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကိုပါတင္ရပါတယ္။ ကိုယ္က ၁လပဲ တင္တာပါ။ အဂၤလန္တို႔ ဥေရာပတို႔ဆိုဆို ၆လ ေပးတယ္တဲ့။

ဂ်ပန္မွာက ပံုမွန္ဆို ဗီဇာေျပာင္းလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဥပေဒကို ႏိုင္တဲ့ ေရွ႔ေနေတြ ရိွတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အလည္ဗီဇာကေန မီွခိုဗီဇာ ေျပာင္းလို႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဂ်ပန္ ဥပေဒမွာ အကယ္၍ ဆိုတာ ရိွတယ္ေလ... အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဒီမွာ မီွခိုဗီဇာ ကို ၁လအတြင္း ျပန္ေျပာင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

မီွခိုဗီဇာဆိုလို႔ ေျပာျပရရင္ ဂ်ပန္မွာ မီွခိုဗီဇာ ၃မ်ိဳးရိွပါတယ္။ တစ္ခုက ေက်ာင္းသား/ အလုပ္နဲ႔ မီွခိုပါ။ အဲ့ဒီဗီဇာက အလုပ္ခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ ရိွပါတယ္။ တပတ္မွာ ၂၈နာရီထက္ ပို မလုပ္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားကို လက္ထပ္ထားတဲ့ မီွခိုနဲ႔ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရပီးသားသူရဲ့ မီွခိုဆိုရင္ ေတာ့ တစ္ေန႔ ၂၄ နာရီလံုး လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္က ၂၄ နာရီလုပ္လို႔ရတဲ့ ဗီဇာပါ။ ကိုယ္လဲ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္မ အလုပ္။ း)

အိမ္ရွင္မ အလုပ္ဆိုလို႔ လြယ္တယ္ထင္ရင္ မွားမွာေပါ့။ ခြ်ဲရတယ္။ ေျပာရတယ္။ ရန္ျဖစ္ရတယ္။ သည္းခံရတယ္။ ခ်က္ရတယ္။ ရွင္းရတယ္။ ငိုရတယ္။ ရီရတယ္။ ေခ်ာ့ရတယ္.. အမေလး.. ေရးရင္ ကုန္မွာေတာင္ မဟုတ္။




Tuesday, October 16, 2012

ျမန္မာျပည္မွာ…ၾကံဳခဲ့သမ်ွ



က်ေနာ့္မွာ မွတ္ပံုတင္တစ္ခုရိွခဲ့ဘူးသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း တေနရာကို ကိုယ္စားျပဳထားသည္။ ျပဳလုပ္စဥ္ကေတာ့ ၁၂ မွတ္ပံုတင္ျဖစ္မည္ထင္သည္။
 ေသခ်ာမမွတ္မိ။

 ဒီလိုႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ေတြ လဲေတာ့ အသက္ ၁၈ႏွစ္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဒါလဲ ေသခ်ာမမွတ္မိ။ မွတ္မိတာကေတာ့ ေဖေဖမွတ္ခိုင္းထားေသာ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ ႏွင့္ အေရးၾကီးေသာပစၥည္းတခု အျဖစ္ သိမ္းထားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းသာ။ ဒီလိုႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ကို ေသခ်ာမၾကည့္ျဖစ္ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ကိုသာ အလြတ္က်က္ပီး ႏိုင္ေျပာင္းထားသည့္ မွတ္ပံုတင္ကိုေတာ့ အရြဲ႕တိုက္စိတ္ႏွင့္ ခုခ်ိန္ထိ ေသခ်ာ မွတ္မထားျဖစ္။ 

ဒီလိုႏွင့္ ကိုယ့္အသက္လဲ တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာသလို မွတ္ပံုတင္ေလးလဲ ခရီးသြားတိုင္း ကိုင္တြယ္ရေတာ့ သူလဲ အသက္ေလးရလာသည္ထင့္။ ဒီေတာ့ သူမ်ားေတြလို အသစ္လဲခ်င္လို႔ သြားေမးေတာ့ လဲစရာမလိုတဲ့။ ရိုးလိုက္မိတဲ့ ကိုယ္ကလဲ ဒီအတိုင္းလွည့္ကာ ျပန္ပီး ကိုယ္တိုင္လဲ ခရီးသြားခ်ိန္မွလြဲ၍ မသံုးဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္သည္။ မွတ္ပံုတင္ထဲမွ ပံုက ဆယ္ေက်ာ္သက္ ယခု ကိုယ့္အသက္္က ဘယ္လိုမွ ဒီပံုကို မပံ့ပီုးႏိုင္ေတာ့ဘူး (ဒါမဲ့ ကိုယ့္အသက္က အျမဲ ၂၅ ေနာ္)။ ပံုကိုၾကည့္ပီး ဒါ ကိုယ့္ကေလး မွတ္ပံုတင္လား ဟု အေျပာခံရသည့္ အခါ လဲရိွသည္။ သို႔ေသာ္..သူတို႔မွ လဲမေပးေတာ့ ကိုယ္ကလဲ အေနသားၾကီး မဟုတ္လား။ မွတ္ပံုတင္ပါအေၾကာင္းအရာ သည္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးဟုပင္ထင္ထားမိေတာ့ နံပါတ္ကလြဲပီး က်န္တာ ဘာမွမစစ္ေဆးမိ။

ဒီလိုႏွင့္ ကိုယ့္အလုပ္ကေန ႏိုင္ငံရပ္ျခားထြက္ေတာ့လဲ ဒီျပႆနာမရိွေသး။ မရိွဆို ကိုယ္က ယခင္က အစိုးရအရာထမ္းတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္ေလ။ ဒီေတာ့ မွတ္ပံုတင္က နံပါတ္ရိွရင္ အလုပ္
ျဖစ္သည္။ 

 ျပႆနာအစ က လာပါပီ။ ကိုယ္အလုပ္ထြက္ပီး ႏိုင္ငံျခားျပန္ထြက္မည္ဆိုေတာ့မွ မွတ္ပံုတင္ ျပႆနာတက္ပါေတာ့သည္။ ဒါလဲေလ… ေျဖရွင္းနည္းမ်ိဳးစံု ရိွသည့္ သကာလ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အားလံုးမွန္မွန္ကန္ကန္ ေဒတာမ်ားႏွင့္ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံသားစာအုပ္ကို ကိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ဖို႔ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က သတ္မွတ္ထားသည့္ အခြန္ကိုေတာ့ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္ေပါ့။ သိန္းထားေသာ ၅၀ကိုေတာ့ ေလ်ာ္ေၾကးအျဖစ္ ေပးခဲ့ရသည္။ထိုပမာဏသည္ ပညာေရး ရန္ပံုေငြထဲ၀င္သြားသည္လို႔သိရေတာ့ ၀မ္းသာမိပါသည္။ မွတ္ပံုတင္ကိစၥက ဒီတြင္ပီးသြားပီဟုထင္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္အတြက္ ဒါလဲ အေရးမၾကီးေသးဘူးေလ..။ (ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ဆက္ေတာ့မယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္)

ေၾသာ္..ျပန္ဆက္ရရင္ ကိုယ္ႏိုင္ငံျခား ေရာက္မွပဲ မွတ္ပံုတင္မိတၱဴကို အေၾကာင္း တစ္ ခုေၾကာင့္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ဟာ..ငါ့ မွတ္ပံုတင္က ဘာကိစၥ ေမြးေန႔မွားေနတာလဲ????မွားတာကလဲ ဘာမွ သိပ္မကြာဘူး။ မွတ္ပံုတင္မွာ ၂ ရက္ေစာေနတယ္။ အိုး..ဒါနဲ့ ကမန္းကတန္း အိမ္ကို ဖုန္းေကာက္ဆက္ သမီး မွတ္ပံုတင္ၾကီး မွားေနတယ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အိမ္ကလူေတြလဲ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္ မွားေနမွန္းသိတယ္။ ဇာတ္လမ္းအစက အဲ့မွာစတာ။ 

ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့လဲ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္ကူး ေနေပမဲ့  မွတ္ပံုတင္ဆိုတာကို ျပင္ဖို႔ စိတ္ေတာင္မကူးမိဘူး။ ကိုယ့္လက္ထဲ ႏိုင္ငံကူးခြင့္စာအုပ္ပိုင္ေနပီပဲ ဘာလုပ္မလဲ ။ အခ်ိန္ကုန္တယ္ေပါ့။  ကိုယ္ေပါ့ေပါ့ေလး ေတြးလိုက္မိတယ္။ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ ပက္သက္ပီး ဘဝမွာ တခါမွ အခက္အခဲ မျဖစ္ဖူးေသးဘူးကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္တန္ေတာ့  ဆံထံုးေနာက္ ေယာင္မလိုက္ႏိုင္ေသးေတာ့
 ေယာင္ေနာက္ဆံထံုးပါေလေတာ့ ဒီႏိုင္ငံ ဗီဇာေလ်ွာက္ရေတာ့တာေပါ့။

 ေတြ႔ပါပီ ျပႆနာ။ အခုမွ ဇာတ္လမ္းစတာ။ အင္မတန္ ရစ္တတ္တဲ့ ဂ်ပန္သံရံုးနဲ႕ ေတြ႔ၾကတာေပါ့။
အဲ့ဒီအေၾကာင္း မေရးခင္ ကိုယ္ ဂ်ပန္ဝင္ဖို႔ ဂ်ပန္ဘက္ကေန ဗီဇာ ေလ်ွာက္တဲ့ အေၾကာင္း ျဖတ္ေျပာမွ ျဖစ္မယ္။ အမွန္က ကိုယ္က ဒီႏိုင္ငံမွာ မေနခ်င္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ရည္ရြယ္ခ်က္က တျခားတိုင္းျပည္ကို သြားဖို႔ရည္ရြယ္ထားၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔၂ေယာက္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလာဖို႔ ဘာအစီအစဥ္ မွ မရိွဘူး။ ဒီေတာ့ သူလဲ လက္ထပ္ပီး အခ်ိန္တန္လို႔ ျပန္သာသြားတယ္ ကိုယ္နဲ႔ပက္သက္တဲ့ ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ သယ္မသြားသလို ကိုယ္လဲ သူ႔နဲ့ပက္သက္တာ ဘာမွမယူထားတဲ့ ၂ေယာက္ဆိုေတာ့ ျပႆနာ ေတြ႔တာေတာင္နဲေသးလို႔ ေျပာမွာ။ း)

သူလဲသြားေရာ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခားဇာတ္လမ္း စပါေလေရာ။ မနက္တစ္ခါ ၊ ေန႔လည္တစ္ခါ၊ ညတစ္ခါ အိမ္ကလူေတြ အျမင္ကပ္ ေလာက္ေအာင္ ဖုန္းဆက္။ တခါတေလ အင္တာနက္မွာေတြ႔တာေတာင္ အားကို မရပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘမ်ားကလဲ တူတူရိွေနတုန္းက ဘာမွမေျပာၾကေပမဲ့ အေဝးေရာက္သြားေတာ့မွ လင္နဲ႔မယားဆိုတာက အစခ်ည္လို႔… တူတူေနတာေကာင္းတယ္ဆိုပီး နားခ်ၾကတာေပါ့။ နားခ်တယ္ဆိုလို႔ သိပ္အထင္မၾကီးပါနဲ့ဦး သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။ လိုက္သြားမယ္လို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုလဲ လိုက္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၂ေယာက္သား လုပ္ၾကရပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူက အဲ့ဖက္က လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေတာင္းေတာ့ ကိုယ္လဲ ခပ္တည္တည္ပဲ register ေတြလုပ္ပီး မႏၱလာခ်မ္းကေန ပို႔လိုက္တာေပါ့။ သူကလဲ ေရာက္လာတဲ့ စာရြက္ ေတြကို ေသခ်ာမစစ္ေဆး(ကိုယ့္ကိုယံုလိုက္တာေနမွာ..ေနာက္မွ ကိုယ္ဆိုတာ အေတာ္ရွမ္းမွန္း သူ႕ခမ်ာ သိသြားတာ)ပဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ တင္လိုက္ပါေလေရာ..။ 

အဲဒီမွာ ဗီဇာ ေလ်ွာက္ ရင္ ကြာျခားတာေတြ ထပ္သိလာရျပန္ေရာ။ အလုပ္ဗီဇာနဲ့သူ၊ ေက်ာင္းသား ဗီဇာနဲ႕သူေတြဆိုရင္ ၁လကေန ၃လပဲ ဗီဇာေလ်ွာက္ရင္ ၾကာတယ္တဲ့။ သူ႔ဗီဇာက်ေတာ့ အနဲဆံုး ၃လကေန ၄လ အထိၾကာတယ္ဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကိုယ္တို႔လဲ ေအးေဆးေပါ့။ တင္ထားတယ္။ က်ရင္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ့ေနလာလိုက္တာ။ ဗီဇာက်မဲ့ရက္နီးလာေတာ့ သူလဲမရိုးမရြ ကိုယ္လဲမရိုးမရြေတြျဖစ္လို႔ေပါ့။ သူက ပိုဆိုးတာေပါ့။ လဝကရံုးလဲ ဖုန္းေတြဆက္ေတာ့ ဟိုကလဲ ေျပာလို႔မရေသးပါဘူးဆိုတဲ့ အေျဖကလြဲလို႔…ဘာမွမသိရ။ သူ႕ခမ်ာ အလုပ္က အျပန္ဆို စာေရာက္ေနပလား ၾကည့္ရတာ အေမာ။ ဒီလိုနဲ့ ၃လခြဲအၾကာမွာေတာ့ စာေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ရင္ခုန္စြာနဲ့ ဖြင့္ဖတ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့… ေမ်ွာ္လင့္မထားတဲ့ အေျဖျဖစ္တဲ့ reject ပါတဲ့။ ျဖစ္ပံုက ကိုယ္ notary လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ သူ႔နာမည္ စာလံုးေပါင္းက အမွားၾကီးပါတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာလံုးေပါင္း အမွားဟာ တသက္စာ အမွားျဖစ္တဲ့အတြက္ လိမ္တယ္လို႔ ယူဆပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လံုးဝအဆိုတင္သြင္းတာကိုလဲ လက္မခံေတာ့ပါဘူးတဲ့။ လက္ခံရင္လဲ သူတို႔ rule အတိုင္းလုပ္ရင္ ေနာက္ထပ္ ၆လကေန ၁ႏွစ္အထိ ၾကာမွာပါတဲ့။

ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္တို႔ေတြ ေရွ႔ေနငွားျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႔ေနက ျမန္မာျပည္လာမယ္။ သူျပန္လာရင္ အလည္အပတ္ဗီဇာနဲ႔ ရေအာင္ေခၚခဲ့ေပးမယ္။ ဒီေရာက္တာနဲ့ ဗီဇာေျပာင္းလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ ဘာမွ လိမ္ထားတာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ အမွန္အကန္ေတြပဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေရွ႕ေနမလာခင္ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြျပင္ေပါ့။ ဒီအခါ ေရွ႔ေနပါလာေတာ့ နည္းစနစ္ေတြ ဘာေတြေတာ့ က်လာတာေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ရယ္ ပံုစံ၁၀ ကို endorsed လုပ္ဖို႔ ေနျပည္ေတာ္ ဆိုတဲ့ လူမရိွပဲ မီးေတြလင္းေနတဲ့ ျမိဳ႔ ကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ (ေနာက္မွ ေနျပည္ေတာ္သြား ေတာလားကိုေရးတာေပါ့)

ဒီလိုနဲ့ ေရွ႔ေနမလာခင္မွာပဲ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္စံုေနခဲ့ပီ။ သူလာေတာ့ သြားေတြ႔။  ေရွ႕ေနအိမ္ကို သြားေတြ႔ရေတာ့ သူကလဲ စိတ္မခ်။ ဒါနဲ႔ သူက ေရွ႕ေနကို ရစ္ ေတာ့ ေရွ႔ေနလဲ ကိုယ့္တို႔နဲ႔ နီးတဲ့ဆီပဲ လာေတြ႔ရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေရွ႕ေနကို မွတ္ပံုတင္ ကိစၥေျပာေတာ့ အဲ့ဒီဟာ ျပႆနာ တက္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ဒါဆို ေမြးစားရင္းနဲ့ က်န္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ကို notary လုပ္ပီး ျပင္ဆင္တာေပါ့။ ေရွ႕ေနက နဲနဲစိတ္ပူတာ အဲ့ဒီကိစၥပဲ။ စာရြက္ေတြ စံုေတာ့ ဘယ္ေန႔တင္မလဲ ရက္ေရြးပီး တင္မဲ့ေန႔မွာ ျဖည့္ရမဲ့ ေဖာင္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေဒါင္းလုပ္လုပ္ပီးျဖည့္ဆိုလို႔ သူက ေရွ႔ေနကို ေဒါသေတြထြက္ပီး ျပႆနာရွာေတာ့ ေရွ႕ေနလဲ ည ၁၂နာရီေလာက္ဖုန္းဆက္ပီး တင္မဲ့ေနမနက္ western park မွာေတြ႔မယ္ဆိုပီးခ်ိန္း။ စာရြက္စာတမ္းမွာ ျဖည့္တဲ့ဟာကို သူက စစ္ေပးေပါ့။ အမွန္ဆို ေရွ႕ေနပါ သံရံုးထဲဝင္လိုက္ေပးရမွာ။ ဆရာသမားက သံရံုးကလူကို ျပႆနာရွာထားေတာ့ သူလိုက္လို႔မရတာ။ ခ်စ္ခ်စ္က ေနာက္မွသိေတာ့ ေရွ႔ေနကို ထပ္ရစ္။ ပတ္လည္ကေတာ့ ရိုက္ေနတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဗဒင္အခ်ိန္အခါ အရ တင္ျဖစ္ပါတယ္။

တင္လဲတင္ေရာ…. ေတြ႔ပါပီ။ ကမၻာ့အရစ္ဆံုး ျမန္မာျပည္က ဂ်ပန္သံရံုး။ မသြားခင္ထဲက ေရွ႔ေနက သင္ထားတယ္။ ဗီဇာတင္တဲ့ေနရာမွာ တင္ခြင့္ရျခင္း ပယ္ခ်ခံျခင္းက အထဲက ဂ်ပန္ေကာင္ဆယ္လာ မလုပ္ခင္ အျပင္က ျမန္မာမေတြ လုပ္တာဆိုတာေတြ။ တအားရစ္တာေတြ။ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ေအာင္ ေဘးက်ပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာေတြ။ ပါဝါျပတာေတြ အစရိွတာေတြကို စံုေနေအာင္ ေျပာျပထားခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ စိတ္တိုလြန္းအားၾကီးလို႔ မွန္ကို ရိုက္ခြဲပစ္ဖူးလို႔ သူ႕ကို ဝင္ခြင့္ပိတ္ထားတာတဲ့။ လူလဲ ပင္ပန္းလိုက္တာဆိုတာ..စိတ္ပန္းလူပန္း အိမ္ကလူေတြလဲပင္ပန္း၊ ခ်စ္ခ်စ္မားသားၾကီးလဲ ဆုေတြေတာင္း ေဗဒင္ေမး ယၾတာ လုပ္ရတာ ပင္ပန္း။ ကာယကံရွင္ ဆိုတာ ေျပာေတာင္မေျပာပါနဲ့။ ခ်စ္ခ်စ္ကလဲ ဂ်ပန္ကေန စိတ္ေတြပူေပါ့။ 

ဒီလိုနဲ့ တန္းစီေစာင့္ေနရင္း ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္လာေရာ။ ကိုယ္ကအဲ့မိန္းမ (နာမည္ၾကီးေပါ့ စူပါ့စူပါ့ ရစ္ .. ဗမာ အခ်င္းခ်င္းညစ္တဲ့ေနရာမွာ) နဲ႕ မေတြ႔ခ်င္လို႔ ပတ္ေရွာင္ေပမဲ့ မရပါဘူး။ သူနဲ႔ပဲထိပ္တိုက္။ ဘယ္ရမလဲ ကိုယ့္မွာလဲ ဘုရားစာကိုပဲ တတြတ္တြတ္ရြတ္ထားတဲ့ အရိွန္ရိွတယ္။ ေနာက္မွာ ၂အိမ္ေတာင္ ဆုေတာင္းေပးေနမဲ့သူေတြ ရိွတယ္။ း)သူကို ကိုယ္ၾကည့္ေနတာ ေရွ႔ကလူတိုင္း ဘယ္ေလာက္ အသက္ၾကီးၾကီး သူက ေဟာက္ေနေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ေတြက လိုတဲ့ စာရြက္ေတြ စီေပးထားေပမဲ့ သူေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူေတာင္းတဲ့ စာရြက္ ၁ရြက္ခ်င္းထုတ္ေပး Original ေတာင္းရင္ ေပး နဲ့ေပါ့။ သူ႔ေရွ႕ေရာက္မွ စီထားတဲ့ဟာေတြကေန သူေတာင္းသလို လုပ္ရေတာ့ အနဲနဲ့အမ်ားေတာ့ ၾကာမွာေပါ့။ စာရြက္ေတြအားလံုးက အေရးၾကီးတာေတြၾကီးပဲဟာကို။
 အဲဒါကို   ရွင္တို႔က အစထဲက လုပ္လာတာမဟုတ္ဘူး ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ..လိုတာေတြကို အစီစဥ္တက်စီထားတာကို လက္မခံပဲ သူလိုတဲ့ဟာ ဟိုေဖာက္ ဒီေဖာက္ေတာင္းေတာ့ ေပးရတဲ့သူက တစ္ေယာက္တည္း တင္ရတဲ့ေနရက က်ဥ္းက်ဥ္းကို။

 ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုလဲ ဟိုေတာင္း ဒီေတာင္း။ ကိုယ္ကေတာ့ ေရွ႕ေနက စီထားေပးေပမဲ့ သူေတာင္းသလို ေပးရေတာ့ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပဘူးေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ မွတ္ပံုတင္ ျပႆနာတက္ပါေလေရာ။ ကိုယ္ကေျပာတယ္။ ေမြးစားရင္းမွာ ၾကည့္ပါ။ အျခား  ေအာင္လက္မွတ္ ေတြမွာ ၾကည့္ပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဒီႏိုင္ငံက ေအာင္လက္မွတ္တိုင္းမွာလဲ ေမြးေန႔က အဲဒါပဲ။ ဒါကို ဆရာမ က လံုးဝ လက္မခံဘူး။ ျပန္ယူသြားပီး မွတ္ပံုတင္ အသစ္ျပန္လုပ္ ပီးမွ ျပန္လာခဲ့တဲ့။ ကိုယ္ကလဲ ေရွ႕ေနက ကိုယ့္ကို သင္လႊတ္လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ ျပန္မလွည့္နဲ႔ မယူနဲ့တဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကလဲ အတိုက္အခံေျပာတယ္။ ကိုယ္ဒီမွတ္ပံုတင္နဲ႔ပဲ ဟိုႏိုင္ငံမွာေန ဘြဲ႔ေတြရခဲ့တာပဲ။ ေမြးစားရင္မွာလဲ အေသအခ်ာပဲ မွတ္ပံုတင္ သူ႔ဟာသူ႔မွားတာ လက္ခံသင့္တယ္။ က်မကေတာ့ ျပန္မယူသြားႏိုင္ဘူး. တခုခု ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါဆိုပီး ေနရာက မခြါတမ္းေပါ့။ မွတ္ပံုတင္ အသစ္ျပန္လုပ္လို႔ မရလို႔ ဒီလို ေမြးစားရင္း ေတြဘာေတြ ျပင္ဆင္လာတာဆိုပီးေျပာရတာေပါ့။ တကယ္လဲ မွတ္ပံုတင္ရံုး သြားပီးသြားပီ။ သူတို႔က လံုးဝ မျပင္ေပးႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့အေျဖကလြဲလို႔ ဘာမွမေပးဘူး။ ဒီမွာ ဒါဆိုရင္လဲ လဝက က  မွတ္ပံုတင္အသစ္ မလုပ္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ ကို ေနာက္ေန႔လာေပးတဲ့။ (ဟာ…စိတ္ထဲက သိလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ) ဒါေပမဲ့..ဟုတ္ကဲ့ လာေပးပါ့မယ္ဆိုပီး ေျပာေတာ့မွာ ၁၂ ရက္ေန႔ တင္တာ ၁၆ ရက္ေန႔လာခဲ့ဖို႔ စာထုတ္ေပးတယ္။ ဗီဇာတင္ပီးေတာ့ ရင္ထဲက အလံုး ၁လံုးက်သြားတယ္။ သံရံုးအထြက္မွာ အိမ္ကိုခ်က္ခ်င္းေျပး မွတ္ပံုတင္ရံုးသြားဖို႔ ျပင္ရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္က အိမ္ကေန သူ႔အိမ္လိပ္စာေျပာင္းထားေတာ့ အလုပ္ကို ပိုရွဳပ္တာေပါ့။

ဒီေတာ့ အရင္ဆံုး ပံုစံ၁၀မူရင္းလိပ္စာကိုသြား အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူတို႔က လိပ္စာသစ္ကို ျပန္သြားေပါ့။ သြားရပါတယ္။ ေၾသာ္ အဲလို မသြားခင္ ေျပာရပါဦးမယ္။ အဲ့ဒီဌါနက တပြင့္နဲ့သူက ကိုယ့္ဘာသာ အမွားျဖည့္တာ က်မတို႔ရံုးက မမွားဘူးတဲ့။ ဒါကို အစထဲက မသိဘူးလားတဲ့ အျပစ္ေျပာတာ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ အဲ့အခ်ိန္က အရမ္းငယ္ေတာ့ အေရးၾကီးမွန္းလဲ မသိေတာ့ နံပါတ္ကလြဲလို႔ မဖတ္မိဘူးလို႔ေျပာမိတယ္။ အဲ့ဒီကေန လိပ္စာသစ္ဌာနကို ေရာက္ေတာ့ ခပ္ဝဝ နဲ့တပြင့္က ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အသစ္လဲ လဲမေပးႏိုင္ဘူး။ လဲမေပးေၾကာင္းေထာက္ခံစာလဲ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုပီး မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ေျပာေလရဲ့။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္မွားျဖည့္တာ ဒီရံုးလာ အမႈပတ္တယ္။ ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္နဲ႔။ အဲဒီလူကို ရန္ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ တအား။ မမက လက္ကုတ္ပီး အတင္းဆြဲလို႔သာ။ 

ဒီလိုနဲ့ တျခားတပြင့္နဲ့ လူက ညီမတို႔.. ျမိဳ႔နယ္မွဴးနဲ့ဝင္ေတြ႔လိုက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလိမ့္မယ္ ဆိုေတာ့ ျမိဳ႔နယ္မွဴးကို ေတြ႔ဖို႔ေစာင့္ရင္း မမက ဘာရယ္မဟုတ္ ရံုးခန္းထဲက ဆိုင္းဘုတ္မွာ 
 မွတ္ပံုတင္ျပင္ဆင္ခြင့္ႏွင့္ ပက္သက္ပီး လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းဆိုတာကို စာအုပ္မွာ ကူးလိုက္တယ္။ ကိုယ္ကလဲဖတ္မိတယ္ဆိုေတာ့ မွတ္ပံုတင္ဆိုတာ ျပင္လို႔ေတာ့ ရတာပဲဆိုတဲ့ အသိရိွသြားတယ္။ ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ျမိဳ႔နယ္မွဴးနဲ႔ေျပာျပေတာ့။ သူကသေဘာေကာင္းပါတယ္။ အမ်ိဳးစံု ရွင္းျပတယ္။ ဘယ္လိုမွ မကူညီႏိုင္ဘူးတဲ့။ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္တဲ့။ဒါဆို ေထာက္ခံခ်က္ေလး လုပ္ေပးပါ ဆိုတာေတာင္ မရဘူး။ လူလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္လိုမွ မကူညီႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္လဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဘာမွလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ စဥ္းစားေပးပါဆိုပီး ဘဝမွာ ပထမဆံုး အသနားခံခဲ့ရသည္ေပါ့။ သူလဲ ညစ္ေနတဲ့ပံုေပါ့။ 

အဲ့ဒီမွာ ေခါင္းထဲ အလင္းတန္းတစ္ခုဝင္လာတယ္။ ဦးရယ္..ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ မွတ္ပံုတင္အသစ္ျပင္ရင္ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ကို အျပင္မွာ ဘာလို႔ကပ္ထားတာလဲလို႔ ေမးေတာ့တာေပါ့။ ဒီမွာ သူက ဘာလဲ..ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့ ဦးရံုးအျပင္မွာ ေရးထားတာေလ ဆိုေတာ့ သူအျပင္ထြက္ၾကည့္တယ္။ ဒါက ဘယ္လို လူမ်ိဳးေတြ အတြက္လဲလို႔ ကိုယ္လဲေမးမိတယ္။ ဒီမွာ သူလဲ ကိုယ့္ကို နဲနဲျဖံဳသြားတယ္ထင္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း သူ႔ထက္ ၾကီးတဲ့သူ ဆီ ဖုန္းေကာက္ဆက္ေတာ့ ဟိုက လဲေျပာတယ္။ သူသိပ္မသိဘူး ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါ ဝန္ထမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားအတြက္ပဲတဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ အကြက္ပိုေတြ႔သြားတယ္။ ဟင္..ဒါဆို ဝန္ထမ္း မဟုတ္သူ နဲ႔ ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့တဲ့သူက ႏိုင္ငံသားေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလား။ ဒါဆို သမီးလိုမ်ိဳး ႏိုင္ငံသားေတြက ဘဝမွာ တသက္လံုး မွတ္ပံုတင္ အမွားကို ကိုင္ေနရေတာ့မွာလား လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ ဒါဆို သမီးတို႔ႏိုင္ငံက သမီးတို႔ကို မတရားဘူးထင္တယ္လို႔ပါ ဆက္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူလဲ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း သိပံု မရဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ သူက ခုနက အထက္လူၾကီးနဲ့ ဖုန္း    ထပ္ဆက္ေတာ့ ေနာက္လူတစ္ေယာက္ကိုေမးၾကည့္ဆိုေတာ့ ေနာက္လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့မွ ႏိုင္ငံသား
အစစ္အမွန္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားခံစားခြင့္အတိုင္း မွတ္ပံုတင္ ျပင္ခြင့္ရိွတယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔..မွတ္ပံုတင္ ျပင္ဖို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါဆိုရင္ သမီး ဒီမွာ မွတ္ပံုတင္  အသစ္ ေလ်ွာက္ထားဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း  ေထာက္ခံခ်က္ေလးေရးေပးမွာလားဆိုေတာ့..ဘာေထာက္ခံခ်က္မွ မေရးေပးဘူး။ ဒါမဲ့ ဒီရံုးကေန ရံုးစာနဲ့ထြက္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းေတာ့လုပ္ေပးမယ္။ ဒါကိုပဲျပေပါ့ဆိုေေတာ့.. အဲ့ဒီစာကို ယူပီး ကိုယ့္ရဲ့ မွတ္ပံုတင္စ လုပ္တဲ့ ရံုးကိုလာ..လူမရိွေတာ့အ ဲ့ဒီေန႔က အဆင္မေျပဘူး။ 

ကိုယ္ကေတာ့ မနက္အတြက္ စီမံကိန္းဆြဲရတယ္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံခ်က္လဲ လိုတယ္ဆိုေတာ့ ညဖက္ ေယာက္ခမအိမ္ သြားအိပ္ရမယ္။ ဒီေတာ့ မနက္ကို မမက  သမီးက ေယာက္ခမ အိမ္ကေန ဟိုရံုးသြားပီးရင္ ျမိဳ႕ထဲသြားပီး notary လုပ္မယ္ ပီးရင္ သံရံုးသြားမယ္ေပါ့။ မမက အိမ္ကလာ ဒီရံုးမွာေတြ႔မယ္။ လူၾကီးကို ကန္႔ေတာ့မယ္ စီစဥ္ထားတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ည ၇ နာရီမွာ ေယာက္ခမအိမ္သြား မနက္က်ေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္အေဖက ရံုးမသြားခင္ ရဲစခန္းလိုက္ပို႔ ပီးေတာ့ ရံုးအသြားမွာ ဝင္ခ်ေပးထားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ေစာသြားေတာ့ ျမိဳ႔နယ္မွဴးက ကြင္းဆင္းေတာ့မွာ ..ဒါနဲ႔ လိုအပ္တာ ထပ္လုပ္ေပး ရိုက္စရာရိွတာ ျဖည့္စရာရိွတာေတြ လုပ္ေပးရင္း သြားေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ မမကိုဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာတယ္။ လူၾကီး မသြားခင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အခါခါေျပာပီး ကန္႔ေတာ့လိုက္တယ္။ (ဘဝမွာ ဒီတခါ ကန္႔ေတာ့ရတာ အတန္ဆံုးပဲ)စိတ္ပါ လက္ပါကို ကန္႔ေတာ့မိတာ။ လက္ႏိွပ္စက္ရိုက္တဲ့ ဦးေလးၾကီးေတြ ကူညီသူမွန္သမ်ွ မလပ္ေစရပါဘူး။ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ့ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာနဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြစံုေတာ့မွ  ပထမဆံုး သူ႔ရံုးကေန ရံုးဖိုင္တြဲနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ျမိဳ႔နယ္ရံုးကို သြား။ အဲ့မွာ တခါေစာင့္ ရေတာ့ ဒီဖက္ရံုး ျပန္လာ။ ေတာ္ေသးတယ္.. ျမိဳ႔နယ္မွဴးက အျပင္ထြက္ခါနီးဆိုေတာ့ လိုတာေတြ ေဖာင္ျဖည့္ဖို႔ေျပာ ပီး သူက လက္မွတ္ အရင္ထိုးေပးထားေပလို႔ ကိုယ္ေရာက္ေတာ့ သူမရိွဘူး။ အဲ့ဒီက စာရြက္ရမွ မမက ဟိုဖက္ရံုးေျပး ကိုယ္က စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္းလုပ္နဲ့ ေနာက္ဆံုး သံရံုး ပိတ္ကာ နီးေလး ေရာက္ပီး ေတာင္းထားတဲ့ စာရြက္ လာေပးတာေျပာပီး….ဟူးးးးးးကနဲ သက္ျပင္းခ်ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဖက္က တာဝန္ပီးပီ။

၁၆ ရက္ေန႔ကို ရင္ခုန္စြာနဲ့ ေစာင့္ေပါ့။ မတ္လ ၁၄ ရက္ေန႔… ကိုယ့္မွာ မွတ္ပံုတင္ကိစၥနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရွုဳပ္ပီးေတာ့ ဂ်ပန္မွာ တင္ထားခဲ့တဲ့ မွားေနတဲ့ notary ကို မွားသြားပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္အတြက္ အလုပ္ထပ္ရွဳပ္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဖံုးဝင္လာတယ္။ သံရံုးက ခ်စ္ခ်စ္နဲ့ ပက္သက္တဲ့ စာရြက္ ထပ္ေတာင္းတယ္။ ဟာ….ကိုယ္လဲ ပ်ာသြားတယ္။ ေရွ႔ေနကို ဖုန္းထပ္ဆက္တယ္။ ေရွ႔ေနက ဒါေတာ့ သူလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒါ သတ္သတ္ရစ္တာတဲ့။ ေပးထားတဲ့ စာရြက္ေတြက ဥပေဒအရ ဟာကြက္မရိွဟာကို ဒီလိုရစ္တာ တခါမွ သူမၾကံဳဖူးေသးဘူးတဲ့။ ေၾသာ္ ဗမာေတြ…ရစ္ပံု။ ဒီလိုနဲ့ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္ပီး ေျပာေတာ့။ ဒါဆို fax နဲ့ပို႔ေပးမယ္ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ သံရံုးကိုဖုန္းဆက္ပီး ဖက္စ္နံပါတ္ေမးေတာ့ သူတို႔က လက္မခံဘူး။ ကိုယ္လဲ နဲနဲစိတ္တိုလာေတာ့ ျပန္ရစ္ေနပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေတာ္ရံုပဲ ေကာင္းတယ္။ေဘးက သူငယ္ခ်င္းအမၾကီးက ဟဲ့ဟဲ့.. ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ေအာက္ကေလ..သြားမတင္းနဲ့ဆိုပီး ေဘးကေန ေအာ္ေနတယ္။ ဖက္စ္နဲ့မဟုတ္ရင္ က်မ ဘယ္လိုပို႔ေပးရမလဲဆိုေတာ့ ပို႔ခ်င္တာနဲ့ပို႔တဲ့ ေရာက္လာမွ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ တင္းပီေပါ့။ ဒါနဲ့ပဲ သူ႔ဆီေျပာေတာ့ သူလဲ ေဒါေတြကန္တာေပါ့။ သူလဲ အလုပ္ဖ်က္ပီး လိုတဲ့စာရြက္ သြားယူပီး သံရံုးကို fax နံပါတ္ရွာပီးပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ေအးေရာ။ ကိုယ့္ဆီကိုေတာ့ အင္တာနက္ ကေန ေမးလ္နဲ႔ ပို႔ေပးတယ္။ ကိုယ္ အဲ့ဒါလဲရေရာ သံရံုးတန္းေျပးေတာ့ ပိတ္ခါနီးပဲ ေရာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ခ်စ္သူ႔ေမြးေန႔ မတ္လ၁၄ ရက္ သူနဲ႔ကိုယ္ မၾကည္ႏူးအားဘူး။ စိတ္ေတြ ႐ွဳပ္ရတဲ့ ေန႔ပဲ။ အဲဒီေန႔က အိမ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ့ ျပန္မလာေတာ့ အားလံုးက စိတ္ေတြပူ။ အားလံုးပီးမွ ကိုယ္သံရံုးက ထြက္မွ တင္းထားသမ်ွ ငိုသံနဲ့ဖုန္းဆက္ျဖစ္တယ္။ ခုမွ သံရံုးက ျပန္ရတယ္လို႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သားေတြကို အားလံုးေျပာျပရတယ္။ တအိမ္လံုးဆိုတာ ကိုယ္ဗီဇာေလ်ွာက္တာ အစားအေသာက္ပ်က္ အလုပ္ပ်က္နဲ႕ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ပီး ရင္ေမာ စိတ္ေမာ။ ကိုယ္တိုင္ကေရာ ေျပာမေနနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ဆိုလဲ ပူလိုက္ရတာ။ ေယာက္ခမေတြဆိုတာလဲ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ။ ေနာက္ဆံုး အိမ္ကသူေတြက ေျပာတယ္ ဂ်ပန္ကို အလည္ေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ဘူးတဲ့…။ 

အဲဒီေန႔ နဲနဲ ေအးေဆးသြားမွ မမကေျပာတယ္ ..စိတ္မဆိုးနဲ့ဦးတဲ့ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ မွတ္ပံုတင္မွာ ျဖည့္တဲ့data အားလံုးအမွန္ ကိုယ့္ကိုထုတ္ေပးတဲ့ အရာရိွရဲ့ အမွား။ ကိုယ္ဆိုတာ ေဒါသေတြမ်ား အလိပ္လိုက္ထြက္တာ။ မမက ေလ်ွာ့လိုက္ေတာ့ဆိုလို႔သာ။ ဟင္းးးးး

ဒီလိုနဲ႕ ၁၆ ရက္ေန႔ ။
ညက အိပ္လို႔ေတာင္မရ။ တအိမ္သားလံုးလဲ အိပ္မေပ်ာ္ၾက။ ခ်စ္ခ်စ္လဲ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ဖုန္းထိုင္ဆက္နဲ႔ ေပါ့..။ဒီလိုနဲ႔ နာရီသံ ေတြ တခ်က္ခ်က္ကေန အခ်ိန္ေတြကုန္လာလိုက္တာ နဲ႔အမ်ွ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာလိုက္တာ။ တကယ္ပါ။ ခ်စ္သူနဲ႔စေတြ႔တုန္းကေတာင္ အဲေလာက္ရင္မခုန္ခဲ့ဘူးဘူး။ သံရံုးကို တစ္ေယာက္တည္းေတာင္ မသြားရဲေတာ့ေအာင္ သတၱိေတြေပ်ာက္ဆံုး ကုန္ေလရဲ့။
ေန႔လည္ ၂နာရီေလာက္မွ သြားပီ…ဗီဇာသြားယူတယ္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက ဘဝမွာ တခါမွ အဲ့သည္ေလာက္ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူးဘူး။ ကိုယ္ ဗီဇာရတယ္။ ၁လတဲ့။ အိုး…. ကိုယ့္အေပ်ာ္မွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔… ကိုယ့္ညီမက ကိုယ့္ကိုျပံဳးလို႔..ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုယ္သံရံုးကအထြက္ ခ်စ္ခ်စ္ဆီက ဖုန္းအလာ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေျပာပီး အိမ္ကိုခ်က္ခ်င္းဆက္ ပီးတာနဲ့ ေယာက္ခမ ပီးေတာ့ .. သူငယ္ခ်င္း မ်ားစြာ … ပီးေတာ့ ေရွ႔ေနဆီ.. အားလံုးလဲ ကိုယ္နဲ႔အတူ အေပ်ာ္ေတြေဝ..လို႔ေပါ့…။ ကိုယ္..ေနာင္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ျမန္မာျပည္က ဂ်ပန္သံရံုးကို ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘယ္ေလာက္ေျခာက္လွန္႔လဲဆို သံရံုးေရွ႕က ကားျဖတ္သြားမိရင္ေတာင္ အဲ့ဒီဖက္ကို လံုးဝမလွည့္ဘူး။ ဇတ္ကနဲဆို လွည့္ျဖစ္တယ္။ ညီမကလဲ ျပိဳင္တူလွည့္မိေတာ့ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတဲ့အခါ ကိုယ္တင္မဟုတ္ ကိုယ့္ညီမပါ စိတ္နာသြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီဖက္ ေျခဦးမလွည့္လို…။

ဒီလိုနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ကိစၥလဲ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္ ျမိဳ႔နယ္ရံုးကို သြားေတာ့ ခပ္ဝဝနဲ့ တပြင့္ကို ကလိခဲ့ေသးတယ္။ ဒါဆို က်မဖက္က data အမွန္ဆိုေတာ့ တရားစြဲလို႔ ရပီေနာ္လို႔ေပါ့။ သူလဲ လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ့ ကိုယ့္ေက့စ္ကို လိုက္ေမးေတာ့ ကိုယ္ သူ႔ကို ခပ္ဝင့္ဝင့္ေျပာခဲ့တယ္။ က်မ မွတ္ပံုတင္ အသစ္ရပီလို႔.။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္စကားေတာ့ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔ဆို မနက္ျဖန္ ခ်စ္ခ်စ္ဆီသြားေတာ့မယ္ေလ…။  အဲ့ဒီေန႔က မွတ္ပံုတင္ အသစ္ေလးကိုင္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္ခဲ့တယ္။
ေၾသာ္ ..ေျပာဖို႔ ေမ့ေနတယ္။ ျမိဳ႔နယ္မွဴးက ကိုယ့္ကို ေနာက္ဆံုး ေျပာလိုက္တဲ့စကား .. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပည္သူနဲ႔ဝန္ထမ္း လက္တြဲညီေတာ့လဲ အဆင္ေျပတာေပါ့တဲ့…။ အဟက္ ..ကိုယ္ျပံဳးပဲျပမိတယ္.. စိတ္ထဲကေတာ့ သူတို႔အမွား ကိုယ့္အမွားလုပ္လို႔….ဟြန္း…

စာအရမ္းရွည္ပါသည္။ အရင္ထဲက ေရးထားတဲ့ဟာေတြပါ။သည္းခံဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။