Thursday, November 29, 2012

တံုယန္း ၾကက္ေျခေထာက္ခ်ဥ္စပ္


ၾကက္ေျခေထာက္ ခ်ဥ္စပ္ ကို ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက အကင္ဆိုင္မွာ စားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ အကင္ဆိုင္ကေတာ့ တံုယန္းမပါပဲ ရိုးရိုးခ်ဥ္စပ္ေလးေပါ့။

ၾကက္ေျခေထာက္ အေၾကာင္းမေျပာခင္ ၾကက္ေျခေထာက္ စားျဖစ္ေသာ ရာဇဝင္ကို မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ၾကက္ဆိုလ်ွင္ အရိုးၾကိဳက္တဲ့ ကိုယ္ဟာ ၾကက္ေျခေထာက္ႏွင့္ ၾကက္ေခါင္းကို လံုးဝ မစားရဲခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္...
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကထင္သည္။ ကိုယ္ ဂ်ပန္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ ဆီဒိုးနားေဟာ္တယ္မွာ ေန႔လည္စာ သြားစားခဲ့သည္။ အစားအေသာက္ ေသာင္းက်န္းေသာ ကိုယ့္ကို ၾကက္ေျခေထာက္စားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းေတာ့ ကိုယ္ မရဲတရဲ စားၾကည့္ပီး သိပ္ၾကိဳက္သြားသည္။ အဲ့ဒီက စလို႔ ကိုယ္လဲ ၾကက္ေျခေထာက္ကို စားေတာ့သည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ဝယ္မစားျဖစ္ပါ။ အိမ္က ေစ်းသြားလို႔ ၾကက္တေကာင္ ဝယ္လ်ွင္ ေျခေထာက္ ၂ေခ်ာင္းပါသလို အဆစ္ကို ေျခေထာက္ႏွင့္ေတာင္ပံ တစ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းရသည္ မဟုတ္ပါလား။ဤကား ၾကက္ ေျခေထာက္ စ စားျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းအရင္း။

အခု ၾကက္ေျခေထာက္ဟင္းစခ်က္ပါေတာ့မယ္..

ၾကက္ေျခေထာက္ကို ေရမေဆးခင္ လက္သဲေလးေတြကို ခုတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ပီးေတာ့မွ ေရေသခ်ာေဆးသည္။ ဆား ဆႏြင္း ငန္ျပာရည္ႏွင့္ ၾကက္ေျခေထာက္ကို နယ္ကာ နာရီဝက္ေလာက္ ႏွပ္ထားသည္။ အဲ့သည္ေနာက္ ေပါင္းအိုးမွာ ဂ်င္း ၾကက္သြန္ျဖဴ ႏွင့္ မီးနည္းနည္း ႏွင့္ ပစ္ထားလိုက္သည္။ မိနစ္ ၃၀ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရထည့္ပီး အေပါ့အငန္ျမည္းသည္။ ခ်က္တုန္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စားသလို ခ်ဥ္စပ္ဆိုေတာ့ ငရုတ္သီးစိမ္းလီွးထည့္ကာ သံပုရာသီးညွစ္သည္။ ဒါကို သူက တံုယန္းေလးပါထည့္ဆိုေတာ့ တံုယန္းထည့္လိုက္ေတာ့ တံုယန္းနံ့သင္းသည့္ စားခ်င္စဖြယ္ ၾကက္ေျခေထာက္ စြပ္ျပဳတ္ေလး ျဖစ္သြားသည္။

ရာသီဥတုေအးေအးမွာ ပူစပ္ပူေလာင္ ၾကက္ေျခေထာက္ စြပ္ျပဳတ္ကေလး ေသာက္ ရင္း အရိုးေလးကိုက္ၾကည့္ပါ။ အပ်င္းေျပတာေပါ့။ သူကေတာ့ ဗိုက္မဝပဲ အလုပ္ရွုဳပ္တယ္တဲ့...။ ပီးေတာ့ သူပဲ အမ်ားဆံုးအားေပးတာ။ း)

စကားမစပ္။ ဝက္ေျခေထာက္ေရာ ၾကက္ေျခေထာက္မွာ ပါတဲ့ ထုပ္ထုပ္အျဖဴအရြတ္ကေလးေတြက ကိုလာဂင္ အမ်ားဆံုးပါလို႔ မိန္းမေတြအတြက္ ေကာင္းတယ္ေနာ့္..။



Monday, November 19, 2012

ၾကက္ေပါင္းရည္

ဒီတခါေတာ့ ၾကက္ေပါင္းရည္ ခ်က္ပါမယ္။

သူက အခုတေလာ ႏုန္းႏုန္းေနတယ္လို႔ ေျပာတာနဲ့ သူ႔အတြက္ အားရိွေအာင္ ၾကက္ေပါင္းရည္လုပ္ေကြ်းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တခါမွလည္း မေပါင္းဖူးဘူး ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အညႊန္းေတြ ရွာရတာေပါ့။ ၾကက္ေပါင္းရည္ကို ျမန္မာလိုရွာတာ သိပ္မေတြ႔ဘူး။ ၾကက္ေပါင္းဟင္းကိုပဲ ေတြ႔တယ္ဆိုေတာ့ ဘိုလိုရွာရတာေပါ့။ ဘိုလိုရွာေတာ့ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါမဲ့ ထပ္ပီးေတာ့ အမတစ္ေယာက္ဆီ ေမးေတာ့ လုပ္နည္းသိပီး စိတ္တိုင္းက် သြားပါတယ္။

ၾကက္ေပါင္းရည္ ျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ ၾကက္အေကာင္လိုက္ လိုပါတယ္။
ၾကက္ကိုယ္တံုးလံုးေလး
ပထမဦးစြာ ၾကက္အေကာင္လိုက္ကို  အကၤ်ီခြ်တ္ အဲ..အေရခြံခြါလိုက္ပါ။ ပီးလ်ွင္ ၾကက္ကိုယ္ထည္အပါအဝင္ ၾကက္ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးကို ေရေသခ်ာေဆးပါ။ ကိုယ္ထည္မွာ ကပ္ေနေသာ ၾကက္အဆီမ်ားကို ေသခ်ာဖယ္ပါ။ကိုယ္ကေတာ့ ဖယ္တာ သိပ္မစင္ဘူးထင္တယ္။ ပီးလ်ွင္ ဆား ဆႏြင္း ငန္ျပာရည္နဲ့ ေသခ်ာနယ္ပီး မိနစ္၂၀  ၃၀ေလာက္ ႏွပ္ထားလိုက္ပါ။


ရွက္ေနလို႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးနဲ႔ လံုမလားလို႔ ခ်ည္လိုက္တာ..
ထိုအခ်ိန္မွာ ၾကက္သြန္ျဖဴ ႏွင့္ ဂ်င္းကို လီွးပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴကို အလံုးလိုက္ အမႊာလိုက္ေလး ကိုယ္ထည္မွာ ထည့္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ အမကေတာ့ ေထာင္းထည့္ပါတဲ့။ ဂ်င္းကိုလည္း ပါးပါးလီွးပီး ကိုယ္ထည္မွာ ထည့္ပါတယ္။ ၾကက္က အေရခြံ ဖယ္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ကားသြားတာနဲ႔ အရွက္ဖံုးေအာင္..အဲ.. ၾကက္ကားယားၾကီး ျဖစ္ေနတာနဲ႕ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးနဲ႔ ၾကက္ေျခေထာက္ကို ၂ေခ်ာင္းပူးခ်ည္လိုက္ပါတယ္။ ၾကက္တေကာင္လံုးဆံ့ေသာ ပန္းကန္လံုး တလံုးမွာ ထည့္ပီး သကာလ ရိုးရိုးအိုးမွာ ေရ အနဲငယ္ထည့္ပါတယ္။

အဆိုပါ ေရထည့္ထားသည့္ အိုးထဲကို ၾကက္ထည့္ထားေသာ ပန္းကန္လံုးထပ္ထည့္ပါတယ္။
ပီးလ်ွင္ မီးနဲနဲ နဲ႔ အိုးဖံုး ဖံုးပီး ပစ္ထားလိုက္ပါ။ အဖံုးကို သြားမဖြင့္ပါနဲ႔။ အဖံုးရဲ့ အေငြ႔က ၾကက္ ထည့္ထားေသာ ပန္းကန္လံုးထဲကို က်လာတဲ့ အရည္သည္ ၾကက္ေပါင္းရည္ ျဖစ္ပါသည္။ မိနစ္ ၄၀ ၄၅ မိနစ္ၾကာေသာအခါ မီးပိတ္လိုက္ပါ။ က်က္ပါပီ။ အိုးဖံုးကို ၅မိနစ္ေလာက္ဆက္ပီး မဖြင့္ပဲ ထားပါ။

ၾကက္တေကာင္လံုး ေပါင္းမွ အရည္က ပန္းကန္လံုး တလံုးစာ အျပည့္မရပါ။



ၾကက္ေပါင္းရည္ဆိုတာ ပန္းကန္ထဲကေပါ့

ကိုယ္ကေတာ့ ဆီေတြသိပ္မ်ားေနလို႔ အဆိုပါအရည္ကို  ေရမဆိုစေလာက္ထပ္ထည့္ပီး ဆားထပ္ထည့္ကာ ၾကက္သြန္ျမိတ္ေလး ခပ္လိုက္ပါသည္။

အသားကိုေတာ့ ခက္ရင္း ဓားနဲ႔လီွးကာ တံုးလိုက္ပါသည္။ ပီးမွ အေပၚကေန ၾကက္ေပါင္းရည္ေလး ျဖန္းလိုက္တဲ့အခါ စားခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ အရသာရိွပါသည္။
အသားေလးက ႏူးညံ့ပီး အရည္က အမွန္တကယ္ အရသာရိွ

အရည္ကို ေသာက္ပီး အသားကို ယိုးဒယားေဆာ့စ္ ႏွင့္ စားပါက အလြန္ေကာင္းပါသည္။ အဆင္ေျပလ်ွင္ လုပ္စားၾကည့္ပါေလ..။

ၾကက္တေကာင္မွ ၃၅၀ ယန္း... လုပ္ရတာလဲ မခက္ေတာ့ မၾကာမၾကာ လုပ္စားျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ း)

မွတ္ခ်က္။ ထမင္းႏွင့္မစားရပါ။ း)



Tuesday, November 13, 2012

ၾကက္သားသုတ္

ၾကက္သားသုတ္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွသည့္အနက္ ယခု မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္တာကေတာ့ ကာဆင္ဘိုင္ ၾကက္သားသုတ္ပါ။ ျမန္မာသုတ္လဲ သုတ္ေလ့ရိွေပမဲ့။ ဒီအသုတ္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ အၾကိဳက္ဆံုး အသုတ္ပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ပုစြန္ေတာင္ေစ်း ၾကည့္ျမင္တိုင္ညေစ်း နဲ႔ တရုပ္တန္းမွာ စားျဖစ္ေလ့ရိွပါတယ္။
အရမ္းလည္းၾကိဳက္ပါတယ္။ ကဲ..ေလေၾကာရွည္ေနပီ။

ပထမဆံုး ၾကက္ကို အသား အရိုး ကို ၾကိဳက္သေလာက္ သာျပင္ဆင္ပါ။ အသည္းအျမစ္ၾကိဳက္ လ်ွင္ထည့္ပါ။ ထံုးစံ အတိုင္း ဆား၊ ဆႏြင္းမ်ားမ်ား ထည့္ပီး နယ္ထားပါ။ နယ္ထားပီး ၁၅မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာပါေစ။
ပီးလ်ွင္ ေရ ထည့္ပီး ျပဳတ္ပါ။ အရိုးမ်ားကို အရင္ျပဳတ္ပါ။ ပီးမွ အသားထည့္ျပဳတ္ပါ။အသားလဲ အေနေတာ္ အရိုးေတြလဲ ရပီဆိုလ်ွင္ မီးနဲနဲျဖင့္ ဆီျပန္ ေရက်န္ေလးျဖစ္သည္အထိ ထားပါ။ ပီးလ်ွင္ မီးပိတ္ပီး ၾကက္သား ၾကက္ရိုးမ်ားကို ဆယ္ယူပါ။

ၾကက္သားတည္ထားတုန္း ပဲအစိမ္းမွဳန္႔ အနည္းငယ္ ကို ေရထည့္ပီး ေၾကေအာင္ ေမႊထားပါ။ပဲမွဳန္႔မ်ားလ်ွင္ မေကာင္းပါ။ ပဲအရည္က်ဲေလး ျဖစ္ေအာင္ ဂရုစို္က္ပါ။  ေမႊထားပီးသား အမွဳန္႔ကို ခုန ၾကက္အိုးတည္ထားေသာ အိုးအတြင္းကို ထည့္ပီး မီးနဲနဲ ျဖင့္တည္ပါ။ ပဲမကပ္သြားေအာင္ ဆူသည္အထိ ေမႊေပးပါ။ ဆူလာပီဆိုလ်ွင္ အရသာျမည္းပီး လိုသလို ျပင္ပါ။က်က္ပီဆိုလ်ွင္ ..သုတ္ဖို႔ျပင္ပါေတာ့မည္။

ၾကက္သားတည္ထားတုန္း လုပ္ေဆာင္ရမည္မ်ားမွာ
ေဂၚဖီ ပါးပါးလီွးပါ။
ငရုတ္သီးစိမ္း ပါးပါးလီွးပါ။
သံပုရာသီး လီွးပါ။
ငန္ျပာရည္
ငရုတ္သီးအက်က္အမွဳန္႔ ျပင္ဆင္ပါ။
ပူစီနံရြက္ လိုပါသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္က အပင္မွ ခူးလိုက္ပါသည္။

ၾကက္သားမ်ားကို အေနေတာ္ တံုးလိုက္ပါ။ အရိုးမ်ားကို လဲ အဆင္ေျပသလို တံုးပါေလ..။

ပီးလ်ွင္သုတ္လို႔ ရပါပီ။ တံုးထားေသာ ၾကက္သား ၾကက္ရိုး မ်ားအေပၚသို႔ ေဂၚဖီ ငရုတ္သီးစိမ္း ငန္ျပာရည္ ထည့္ကာ ပဲရည္ေလာင္းပါ။ ပီးလ်ွင္ ငရုတ္သီးအမွဳန္႔ထပ္ထည့္ကာ သံပုရာသီးညွစ္ပီး သုတ္လို႔ရပါသည္။ ပီးမွ ပါးပါးလီွးထားေသာ ပူစီနံရြက္ေလးအုပ္လိုက္ပါ။

ဒါဆိုလ်ွင္ အနံ့ အရသာျပည့္စံုေသာ ၾကက္သားသုတ္ေလး စားလို႔ရပါပီ။







Wednesday, November 7, 2012

ထိုးၾကမယ္ေဟ့ ေကာင္းေကာင္း

ေဆာင္းေဟမာန္နဲ့အတူ
 ႏွင္းသခင္တို႔ အေပါင္းအပါမ်ား..
ေပ်ာ္ျမဴးၾကေတာ့မည္ဆိုေတာ့ တစတစႏွင့္ ညေန ၅နာရီ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေမွာင္ရီပ်ိဳးေတာ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ ေႏြအကုန္ ေဆာင္းဦးရာသီကေန ေဆာင္းဥတုကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပီ။
ဒီႏွစ္ေဆာင္းရာသီမယ္...... အလုပ္လက္မဲ့ ကိုယ္သည္ မလုပ္စဖူး အလုပ္ထူးသည့္ ဘဝမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္လဲ ျဖစ္သည့္ သိုးေမႊးထိုးျခင္း အလုပ္ကို ဘာစိတ္ကူးနဲ့ လုပ္မိသည္ မသိေပမဲ့ အေကာင္အထည္ေတာ့ ေဖာ္ျဖစ္ေလသည္။

ေဖာ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းကလည္း မရည္ရြယ္ပဲ လုပ္ျဖစ္သည္ဆိုပါေတာ့..

ထိုးျဖစ္ပံုကလည္း..ဒီလို ...

တေန႔ အိမ္ကေန ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းမ်ားေနတုန္း အထက္ေကာင္းကင္ယံမွာ ရုတ္တရက္ ေမွာင္မဲလာကာ ေလၾကီးမိုးၾကီး ခ်ပါေလေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ ထီးမပါသည့္ ကိုယ္ က အိမ္ကို ျပန္လို႔မရ။ မရသည့္အတူတူေတာ့ အေဆာက္အဦထဲ ျပန္ဝင္ပီး ဟိုဒီေလ်ွာက္ၾကည့္ ျဖစ္သည္။ ယန္း၁၀၀ ဆိုင္ကလဲ အဆင္သင့္ဆိုေတာ့ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွဴရင္း စိတ္ကူးေပါက္လာသည္ကား မ်က္စိေရွ႔မွာ ရိွတဲ့ သိုးေမႊးအထံုးစီ။ သူ႔အတြက္ လည္ပတ္စီးကေလး ထိုးေပးရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးဝင္လာေတာ့ အေရာင္ေရြးရင္း ထိုးေပးဖို႔ ဝယ္မိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္တစ္ခုမွာ ကိုယ္သိုးေမႊးထိုးခဲ့ဘူးသည္။ အက်ီ ၤတစ္ထည္ တကယ္ထိုးျဖစ္ခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာ ၁ႏွစ္ေလာက္ပါ။ း))
ေနာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး ႏွင့္ ကေလးေျခအိတ္ တစ္စံု ထိုးခဲ့ဘူးသည္။ ပီးခါနီးမွ အပ္ကေန လြတ္က်သြားေတာ့ စိတ္မရွည္သည့္ ကိုယ္ အစျပန္မေကာက္တတ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဖ်က္ဆီးပစ္သည္။  အမယ္.. ကိုယ္ သိုးေမႊးထိုးေတာ့မယ္ ဆိုတာနဲ့ ကိုယ့္ဆီမယ္ စာအုပ္ေတြ မ်ား ေလာင္ဆက္ေတြ ဗလပြ ရခဲ့ဘူးတာ။ ကိုယ္ကလဲ ဟိုပံုစံ ေလး ဒီပံုစံေလးနဲ့ အစေတာ့ထိုးသည္။ အဆံုးဘယ္ေတာ့မွ မသတ္။ ထိုးခဲ့ဘူးသည့္ ဝတ္စကုတ္ေလးကိုလဲ အစအဆံုးေသခ်ာ ျပန္ဖ်က္ခဲ့ဘူးသည္။ ထိုးေတာ့သာ ၾကာတာ ဖ်က္မယ္ဆို ...ေဟာ...ေဟာ နဲ့ ဖ်က္လို႔ ေကာင္းမွေကာင္း။ မွတ္မွတ္ရရ ၂ခုေတာ့ အဖတ္တင္သည္။ တခုက ကတ္ဆက္ဖံုး ႏွင့္ တယ္လီဖုန္းအတြက္ ။  အဲသည္ေလာက္ေတာ္ သည့္ ကိုယ္သည္ သိုးေမႊးထိုးျခင္းကို မ်က္စိပ်က္မည္ အေၾကာင္းျပပီး ရပ္နားခဲ့သည္။ ဒါက ကိုယ့္ရဲ့ သိုးေမႊးထိုးျခင္း မွတ္တမ္း။

သိုးေမႊးထံုးေတြဝယ္ပီး ခနေနေတာ့ မိုးက သူမဟုတ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း တိတ္သြားေတာ့ လမ္းျမန္ျမန္ေလ်ွာက္ပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းစတာေပါ့။ ပထမေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး သူမသိေအာင္ ထိုးေပးပီးမွ သူ႔ျပမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ေယာက်ၤားဆိုက္ က ၾကီးကလဲၾကီးေတာ့ ကိုယ္မမွန္းတတ္ဘူး။ ထိုးလဲ မထိုးဘူးေတာ့ ေနာက္ဆံုး သူသိသြားေလရဲ့။ မ်က္စိပ်က္မယ္တဲ့ သူက။ နားနားေနေနထိုးတဲ့။ း)) မယ္စက္ၾကာ မဟုတ္ေပမဲ့ မယ္ငပ်င္း အေၾကာင္း သူမသိရွာဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အတြက္ဆိုေတာ့ အားၾကိဳးမာန္တက္ ထိုးသေပါ့ေလ.......။

သူ႔အတြက္ ထိုးေနရင္းနဲ့ပဲ ေကာက္ခါငင္ကာ ထိုးလိုက္တာ ကိုယ့္အတြက္ ဦးထုပ္။ ဟီး... ကိုယ့္ဥစၥာေလးပီးမွ သူ႔အတြက္ ျပန္ထိုးရတယ္။ ကိုယ့္ဟာေလးကို ၃ရက္နဲ႔ အပီးထိုးပီးတာ ဇာတ္ေၾကာေတာင္ တက္တယ္။ သူျပန္လာေတာ့ ကိုယ့္ကိုေတာင္ ဇက္ကေလး ႏိွပ္ေပးေသး။း)
ဒါေလးက သူ႔ရဲ့ လည္ပင္းပတ္ကေလး
ႏိွပ္ပီးမွ သူ႔ကိုျပေတာ့ သူက သူ႔ဟာေတာ့ မပီးေသးဘူးလားတဲ့..။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဟာေလး ဆက္ထိုးေပးတာ..။ ေနာက္ ၂ ရက္ၾကာေတာ့ ပီးသြားတယ္။ သူက ဦးထုပ္ေလးကို ပန္းဖြားေလး လုပ္ပါဆိုလို႔ ကိုယ္လဲ သူေျပာသလို လုပ္လိုက္တယ္။ ပန္းဖြားလုပ္တာ တခါမွ မလုပ္ဖူးလို႔ youtube မွာရွာပီးလုပ္ထားတာ။ အင္တာနက္က သံုးတတ္ရင္ ပညာရတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲ။ ခုတေလာ ေတာ့ ဘာသိခ်င္သိခ်င္ ဘာရွာခ်င္ ရွာခ်င္ အင္တာနက္ကိုပဲ ေမးေမးေနတယ္။ အမွန္က ကိုယ္ေမးေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ကုန္ၾကလို႔။
ဒါေလးက ကိုယ့္ဦးထုပ္ သူ႔လည္ပင္းပတ္
သူ႔ဦးထုပ္ေလး
အဲဒါေတြလဲ ပီးေရာ ကိုယ့္လက္ရာကို ယံု သြားတဲ့ သူက ကိုယ့္ကို ဦးထုပ္တစ္ခု ထိုးခိုင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီဦထုပ္ေလး ထိုးျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔အတြက္ထိုးရင္း သူနဲ႔ဆင္တူ ကိုယ္လဲ ေနာက္ ဦးထုပ္တစ္ခု ထပ္ထိုးျဖစ္ျပန္ေရာ...။ သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္ေပးရတာ။ အေရာင္က ကိုယ္ေရြးထားတာ သူၾကိဳက္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။ ပီးသြားေတာ့ သူက ေနာက္ထပ္ တလံုးေတာင္ ထပ္ထိုးဖို႔ ပူဆာေနေသးတာ..း) ။ ကိုယ့္ဦးထုပ္ကေလးက ေက်ာက္ကပ္ေနတာ ေသးေတာ့ ကပ္ရတာ အဆင္မေျပလို႔ ၃လံုးပဲ ပီးေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီဦးထုပ္ေလးကို လဲ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ေဆာင္းရာသီ မွာ ဆင္တူကဲ ..အဲ အျပင္သြားရင္ ဆင္တူဝတ္လို႔ရပီ။ း)


ဒါကေတာ့ အဂၤလန္က သူ႔တူေလးအတြက္ မွန္းပီးထိုးထားတာ.. ေတာ္မေတာ္ ေတာ့မသိေသး။ အင္တာနက္က အတိုင္းအတာ ယူပီး ထိုးလိုက္တာပါ။ မ်က္လံုးရယ္ ေခါင္းၾကိဳးသိုင္းက သူကထည့္လိုက္ပါဆိုလို႔ ထည့္တာ။ တခါမွ မထိုးဘူးသလို တိုင္းလဲ မတိုင္းရေတာ့ အဆင္ေျပပါ့မလား မသိဘူးရယ္..။


စကားမစပ္..
အေမရီးကားမွာ အိုဘာမားႏိုင္သြားတာ ကိုယ္ ..သိပ္ေပ်ာ္။



Friday, November 2, 2012

အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ား၏ မယ္ျမ


` ျမန္မာမိန္းခေလးတုိင္းဖတ္ေပးပါ ´´ ===

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃-ႏွစ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြျမိဳ႕တြင္လည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႕ တႏွစ္တေခါက္ဆိုသလ
ို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္က တစ္ေခါက္ သြားရသည္။

ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၄င္းသေဘၤာမွာ စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီး အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ား အနည္းငယ္စီးၾက၏။ကၽြႏု္ပ္ သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႔က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္က ထြက္၍ တစ္ညထြက္ျပီးေနာက္ ကမ္း-လမ္း မျမင္ေသာ ပင္လယ္ၾကီးသို႔ ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ၾကီးက်ယ္လွ၏။ သေဘာၤစီးသူတို႔သည္ ကုန္းပတ္သို႔ ထြက္ခါ ပင္လယ္သမုဒၵရာ၏ အညိဳ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲျမဲၾကည့္ ႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာ ေနသူေန ရွိၾကကုန္၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကုန္းပတ္ေပၚသို႕ထြက္ခဲ့ရာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပါက္အနီး ေထာင့္တစ္ခု၌ ကုလားလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ကုလားမမွာ ေခါင္းျမီးျခံဳ၍ရွိ၏။ ၄င္၏အသားအေရမွာ အတန္ပင္ျဖဴစင္သပ္ရပ္၏။ ထို ကုလားမသည္ ျဖဴစင္ သပ္ယပ္လွသည္၊ အသို႔နည္းဟု အနီးသို႔ မေယာင္မလယ္ ကပ္ၾကည့္ရာ ၄င္း၏ ေယာကၤ်ားကုလားက...

“ဘယ္ႏွယ့္လည္းဆရာၾကီး၊ ဘယ္သြား မလို႔လည္း၊ ထုိင္ပါအံုးလား၊ ကြမ္းမ်ား-ဘာမ်ားစားရေအာင္ေလ”

ဟု ျမန္မာေရ လည္ပတ္စြာႏွင့္ ႏႈက္ဆက္ေလရာ။

“ေအာ္-ခင္ဗ်ား ဗမာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္သကို။ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနဘူးတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အင္မတန္လည္း ပီတာဘဲ။ ႏို႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမေကာ ဗမာစကား တတ္ရဲ႕လား”

ထိုအခါ ကုလားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၍

“တတ္လား၊ မတတ္လား ခင္ဗ်ားဘဲ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ ေဟး-မယ္ျမ ဒီမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ ကြဲ႔၊ စကားမ်ား ေျပာပါအံုး”

ဟု ေဖာ္ေရြစြာေျပာ၏။ မယ္ျမဆိုသူသည္ ထိုအခါမွ ကၽြႏု္ပ္တို႕ဖက္သို႕လွည့္၍ မ်က္ႏွာဖံုးကို အတန္ဖြင့္ခါ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဆိုသည္ကား--

“ရွင္ကဘယ္ကလဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကလာပါတယ္။ အခုစစ္ေတြကို သြားမလို႕ဘဲ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္အရပ္ကလည္း အေၾကာင္းပါတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ”

“ကၽြန္မက ဟသၤာတနယ္ကပါ။ အေၾကာင္းပါတာ တႏွစ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။”

“ေအာ္ ဟသၤာတနယ္ကလား ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟသၤာတနယ္ကဘဲ။ ခင္ဗ်ား ေနရပ္က……”

“ကၽြန္မက နိဗၺာန္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ရြာကပါ။ ရွင္ကေကာ-”

“ဟင္-ကၽြန္ေတာ္လည္း နိဗၺာန္ကဘဲ”

ဆို၍ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္မိရာ သိသလိုလိုရွိ၏။ ၂ ေယာက္သား စိုက္ၾကည့္ၾက၍ မၾကာမီပင္ ကၽြႏု္ပ္ထင္သည့္ အတိုင္း-

“ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား၊…ဟာ၊ ဧကႏၱဘဲ..။ နင္ ကိုထြန္း သမီးမယ္ျမ မဟုတ္လား။ နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား။ ငါ-ေမာင္က်ားရယ္ေလ”

“ေဟ-ေအာင္မယ္ေလးဟယ္။ ေအးဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕ နင္ကခုဆံပင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ၀လို႕ကိုဟဲ့။ ကတဲ့ဟယ္။ ငယ္ငယ္ကရုပ္ တစက္ကမွ မရွိဘူး။ ေအးဟယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နင္အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ ငါမၾကာမၾကာ ေတြ႔တယ္။ နင္ရန္ကုန္ မွာေနတယ္ေျပာတယ္။ အခုေတြ႔ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္။ တို႕ေက်ာင္းကထြက္သြားတာ ခုဆိုရင္ ၁၂-ႏွစ္ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ (သူ႔ ေယာကၤ်ားဖက္လွည့္၍) ဒီမွာ အဒူလျမစ္ရဲ႕၊ ဒါဟာ တို႕သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ကစားဖက္ကြဲ႔။ အင္မတန္ခင္ၾကတယ္။”

“ေအာ္-ဟုတ္ကလား၊ ေအးေအးေကာင္းတယ္။ ကိုင္း စကားေျပာၾကအံုး” ဟုုဆို၍ထသြား၏။ ဇာတ္ရင္းကို လွန္ရအံုးမည္။ နိဗၺာန္ရြာႏွင့္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာ စပ္ၾကားတြင္ ေလာကဓာတ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေနၾကရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ နိဗၺာန္ဖက္က၊ ဖိုးေအးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တတြဲ၊ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာဘက္က မယ္ျမ၊ ဧစိန္၊ သန္းညႊန္႔တို႔ တစ္တြဲ အလြန္ ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ကစားအတူ၊ စားအတူသဆို သလိုေနၾက၏။ ၄င္းေက်ာင္း ၆-တန္းတြင္ အတူေနၾက၏။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူစုတြင္ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတို႔အေၾကာင္းကို အထူးေျပာရဦးမည္။ မယ္ျမမွာ ဥာဏ္ေကာင္း၏။ သြက္လက္၏။ ပါးနပ္၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေအးၾကီးမွာကား မယ္ျမ ဥာဏ္ေကာင္းသေလာက္-သြက္သေလာက္-ပါးသေလာက္၊ ဖိုးေအးၾကီးက- ဥာဏ္ထိုင္း၏။ ထံု၏။ ႏုံ၏။ သို႔ရာတြင္ အလြန္ သေဘာေကာင္းရွာ၏။ မယ္ျမက ဖိုးေအးၾကီးကို သစ္တံုးဟု သေဘာထား၏။ သူ႕လက္ေအာက္ ငယ္သားကဲ့သို႔ ခိုင္းေစ၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ နားရြက္ ဆြဲျခင္း၊ ထုရုိက္ျခင္းကိုျပဳ၏။ အလြန္အႏိုင္ရ၏။ သို႔ရာတြင္ မုန္းသည္ကား မဟုတ္ေခ်။ မယ္ျမက စားစရာရွိလွ်င္ မိမိက နဲနဲယူ၍ ဖိုးေအးၾကီးကို သူမ်ား ေစာ္ကားလွ်င္ မယ္ျမက ၀င္၍ ခုခံ၏။ မယ္ျမမွာ ဖိုးေအးၾကီးအတြက္ မၾကာမၾကာ ဆရာဘုန္းၾကီးေရွ႕သို႔ ေရာက္ရ၏။

ဤသို႕ေနၾကရာ ၆-တန္းစာေမးပြဲျပီးသည့္ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္ခဲ့၏။ သူတို႕လည္း မၾကာမီဆိုသလို ေက်ာင္းကထြက္ၾက၍ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတုိ႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ေနၾကသည္ဟု ၾကားရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း အျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမန္မာ၇-တန္းဆရာျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ ၁၀-တန္း၊ ေနာက္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔၏။ ၁၂- ႏွစ္ ၁၃- ႏွစ္ ကြဲၾကျပီးေနာက္ သမုဒၵရာ ပင္လယ္ေၾကာတြင္ မယ္ျမကို ကုုလားမယားအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႕ရၾကဳံရသည္မွာ အတန္ထူးဆန္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္း၏။

“မယ္ျမရယ္၊ နင္ ဘယ္အျဖစ္ ေရာက္လာတာလဲ၊ နင္ဟာ ေတာ္ပံုေတာ္ပန္းနဲ႔ ေနပါဦး၊ ဖိုးေအးၾကီးေကာ”

“မင့္လူ ဖိုးေအးၾကီးလား၊ မင္းက လူဟုတ္ၾကီး ထင္ေနသလား၊ ငယ္ငယ္က ႏုံႏုံ၊ ၾကီးေတာ့ သာႏုံေသးတယ္၊ သူ႔ကို မခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ႏုိ႔ေပတဲ့ လူစတုံးလြန္းလို႔ပါကြယ္၊ ဒီအေကာင္”

“နင့္ ကုလားကေကာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူစ ေကာင္းလို႔လဲဟဲ့။” (မခံခ်င္၍ ေဒါသႏွင့္ေမးသည္။)

“ဟာ မင္းမသိဘူး။ ငါ႔ ကုလားကေလ၊ ခိုဒါ စူးရေစရဲ႕၊ သိပ္လည္တာ၊ ငါေျပာမယ္၊ ဒီမွာၾကည့္၊ သူ အရင္က ႏြားသတ္သမားဆီမွာ ေနရတယ္။ မၾကာဘူး ေမာင္ေရ၊ သူကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔ နိဗၺာန္ဘက္က ႏြားသတ္ရုံကို သူေလလံဆြဲ ႏုိင္တာပဲ။ အခု ႏြားသတ္ရုံ ေလလံပိုင္ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွယ္ႏွယ္ မမွတ္နဲ႕”

“ဟင္- ႏုိ႕ နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏြားသတ္သလား”

“ဟာ-နင္ရူးသလားဟဲ့၊ ငါကိုယ္တိုင္သတ္မွ ႏြားေသရမွာလားဟဲ့၊ ဘာလဲ မင္းက၊ မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားနဲ႔ ပါဏာတိပါတာေတြ ဘာေတြ ေျပာခ်င္လို႔ လား။ ေဟ့၊ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ပါကြယ္။ မင္း သင္ရသေလာက္ ငါသင္ ရတာပါပဲ၊ မဖိန္းပါနဲ႔။ တို႔ က်မ္းစာက စားခ်င္ရင္ သတ္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမၻာ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ က်န္းမာေရးဘက္က ၾကည့္ဦး၊ နာ - ေသတဲ့ အသားစားရင္ ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကိုု သတ္စားမွ သန္႔ရွင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ နားလည္ရဲ႕လား။ အဲဒါေတြ မင္းတို႕ အဂၤလိပ္ စာေတြ သင္ရတာ မပါဘူးလား”

“ဟာ-မယ္ျမ၊ နင့္ဟာေတြ လြဲကုန္ျပီ၊ ဒီမွာ”

ထိုအခါ မယ္ျမက အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍

“ေဟ့- မင္းကငါ႕ကို တရားေဟာမလို႕လား၊ မရဘူးဆရာ၊ ငါကမင့္ကို ေဟာမွာ၊ အဘိဓမၼာ ေတြ ဘာေတြ တပ္မေနဘူး၊ မင့္ကို သတ္တရားနဲ႔ ရွင္းရွင္းေဟာျပမယ္။ မင္းတို႕ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာေတြက သတ္ေတာ့ မသတ္ရဘူး၊ သူတပါး သတ္ေပးေတာ့ ျမိန္ျမိန္ၾကီး စားသလား၊ အလွဴအတန္းရွိရင္ ႏြားသတ္ကုလားကို လာျပီး လက္တို႔ တတ္သလား။ ျပီးေတာ႕ ပူပူေႏြးေႏြး စားခ်င္တယ္ဆိုျပီး ေစ်းေရာက္ေအာင္မွ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ႏြားသတ္ရုံအထိ လာေစာင့္ျပီး လဒေတြလို ဆြဲၾကလုၾကတယ္။ ဘာဗုဒၵဘာသာ လဲကြယ့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ ျပီးေတာ့ မင္းတို႕ျမန္မာေတြ အခုတေလာ ၀ံသာႏုစကား အင္မတန္ေျပာၾကတယ္။ ေဟ့ မွတ္ထား၊ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ တရားနဲ႔ ျပည့္စုံရင္၊ ၀တၱရား မလစ္ဟင္းရင္၊ အဲဒါ လူ႕အဖိုးတန္လို႔ မွတ္ထား၊ ေဟာ- အခု ငါ့ေယာက္်ား အဒူလျမစ္ဟာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ အခန္႔စား ေမာင္ေရ့၊ ပုိက္ဆံရွွိရင္ ဂုဏ္ရွိတာဘဲ၊ အဖိုးတန္တာဘဲ၊ ငါနဲ႕မရခင္ကထဲက အင္မတန္ ေဖာ္ေရြတယ္။ တို႔မိဘမ်ားက ေငြလိုရင္ သူ ကေတာင္ လာပုိ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ”

“ဟဲ့- အဲဒါက ဒါနျပဳတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ နင့္ကို ပိုးေပးတာ၊ အခု အဲဒီ ပုိက္ဆံေတြကို ႏွိမ္ျပီး နင့္ကိုယူတာ မဟုတ္လား”

“ဒါက ေနာက္မွ ျဖစ္တာ၊ ငါ႔ကို မရခင္ကလည္း ေပးတယ္၊ ရျပီးတဲ့ ေနာက္လဲ ေပးတာပဲ၊ အျဖစ္ကို ေျပာရဦးမယ္၊ ငါကုလားနဲ႔ ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးလုံး တစ္ရပ္လုံးက ငါ့ကုိ လက္ညႇဳိး ၀ိုင္းထိုးၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ငတ္ၾကေတာ့ ကုလားဆီ ငါ႔ဆီကို ဒူးတုပ္ လာၾကရတယ္၊ မင္းတို႔ ျမန္မာမ်ား ဘယ္ေလာက္ ဖ်င္းခ်ာသလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္၊ ငါ့မွာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ဆုိေတာ့ ငါ့ကို အရပ္က အခု မမျမတဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ဘီဘီျမ တဲ့၊ အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံဟာ အေရးၾကီးဆုံးပဲဲ။ တို႔ရြာမွာ အခု ကုလားေခတ္ ထေနတယ္၊ ငါ႔ကိုအားက်ျပီး ကုလားေတြကို လိုက္ျမဴ ေနၾကတယ္။ တို႔သူငယ္ခ်င္း ေအးစိန္ေလ လႊတိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ရတယ္။ သန္းညြန္႔က ဘုန္းၾကီးလူထြက္နဲ႔ ရတယ္။ အခုသူတို႔က ၿမန္မာလင္ ေတြ ကြာၿပီး ကုလားကို ယူမလို႔ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ေခတ္ ေမာင္ေရ႕ ေခတ္၊ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္ က်ျပီလား။ မက်ေသး ရင္ ကုလားလို ၀တ္လာခဲ့၊ မင့္ကို အရင္က စခန္းၾကီးေနတဲ့ ဟိုေကာင္မၾကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ရေစ့မယ္ လာခဲ့။ ငါ အာမခံမယ္”

မယ္ျမ၊ နင္ရူးျပီ၊ ဒီကုလားေတြေၾကာင့္ တုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်ိဳးယုတ္ရတယ္။ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါေျပာမယ္”

“ေဟ့၊ ေတာ္၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းစြပ္မလို႔လား၊ ၾကည့္စမ္း၊ ခ်စ္တီးေတြဟာ ရပ္ေ၀းက လာျပီး ေငြအား ေၾကးအားနဲ႔ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္။ သူတို႔ ရွိလို႔ မင္းတို႔ လယ္လုပ္ဖို႔ အရင္း ရတယ္။ စပါးေလွာင္ဖို႔ ကုန္ကူးဖို႔ ဆိုလို႔ အရင္းအႏွီး ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေက်းဇူးေတြ မင္းတို႔မသိဘူးလား”

“ေၾသာ္- သူတို႔ေတြဟာ ေက်းဇူးးေတြလား၊ ႏုိ႔ - ေနပါဦး။ အခုတို႕နယ္က လယ္ေတြ၊ ျခံေတြ၊ အိမ္ေတြ အခု ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီလဲ”

“ခ်စ္တီးလက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေရာက္မွာေပါ့၊ အေရာက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ မင္းက ကုလားကို အျပစ္တင္ ခ်င္လို႕လား၊ မင္းဟာ အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြလဲ တတ္တယ္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာလဲ ေနရတယ္၊ မင္းကို ေတာ္လိမ့္မလား ေအာက္ေမ့ မိတယ္၊ မင္းလည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ ပါကလား၊ ေဟ့- မင္းျမန္မာေတြ ဖ်င္းလို႔၊ ညံ့လို႔၊ အလုုပ္ မလုုပ္လို႔၊ ေကာက္ခ်င္ လိမ္ခ်င္လို႕၊ အေျမာ္အျမင္ မရွိလို႔၊ ေခၽြတာျခင္း မရွိလို႔၊ ကိုယ့္ ရွိတာထက္ ၾကြားခ်င္လို႔ သိရဲ့လား၊ လူမွာျဖင့္ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ပလာတာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ရုပ္ရွင္၊ ျမင္းပြဲ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ။

ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဘာျပဳလို႔သူမ်ား အေပၚမွာ မတရား ခ်ခ်င္ၾကသလဲ၊ အကုန္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ ငါ သိပါတယ္ကြယ္၊ အခု တို႔နယ္က လယ္ေတြ ေျမေတြ ကုလားလက္ထဲ ကို တစ္က်ပ္မွာ ငါးမူး ေျခာက္မူးေလာက္ ေရာက္ကုန္ျပီ။ က်န္တာလဲ မၾကာဘူး ေရာက္မွာပဲ။ ၾကည့္ - မင့္ ျမန္မာေတြ၊ ေရွ႕ကို သာျပီး က်ပ္အုံးမယ္။ အခု ကုလားေတြ သနားလို႔ လယ္ငွား လုပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒါကို ေက်းဇူးမတင္ဘူး။ လယ္ငွားခ ေပးခါနီးက်ရင္ စပါးကို ကဲ့ထားတယ္။ ခိုးေရာင္းတယ္။ ကုလားက စိတ္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ေတာင္းရင္ မင့္ ျမန္မာေတြက ဆဲတယ္။ ရုိက္ရုိက္ လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒါ ေကာင္း သလား။ ဒီလို မရုိးေျဖာင့္တဲ့ သူေတြ ေကာင္းစားမယ္လို႔ ရွင္ေဂါတမက ေဟာသလား။ ေရွ႕ကို ဘာျဖစ္မလဲ သိရဲကလား။ အခု ျမန္မာေတြ ဒီလို ညစ္လို႔ ဆိုးလို႔ ခ်စ္တီးေတြက သူတို႔ကို ေနာင္ဆို လယ္ငွားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ငါမလာခင္ကတင္ပဲ ကုလားေတြကို ေရြးျပီး ငွားေနတယ္သိရဲ႕လား။

ေရွ႕ကို ၾကံထားပံုကိုလဲ ငါေျပာျပမယ္ဦး။ မၾကာခင္ပဲ ကုလားျပည္က ကုလား အမ်ားအျပား ေခၚျပီး ရြာတည္ေပး လိမ့္မယ္။ ဘယ္ကေလာက္ ဥာဏ္ၾကီးသလဲ မင္းၾကည့္ေတာ့။ ျပီးေတာ့။ အဒူလျမစ္တို႔ လူစုၾကံပံုက ကုလားေတြ ရႏိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာ ေခၚထား။ ရသမွ် ျမန္မာေတြကိုယူ။ လင္ခန္း မယားခန္း ေျမာက္ေအာင္ ဆိုျပီး ဇာတ္သြင္း၊ ေမြးလာတဲ့ ကျပားေလးေတြကို ကုလားဇာတ္သြင္း၊ ေနာက္ အၾကာလွဆံုး အႏွစ္ ၅၀-ပဲ။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မင္း ေတြးၾကည့္ေတာ့။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ ခု ကုလားဇာတ္ သြင္းျပီးျပီ။ အခု စစ္တေကာင္းမွာ အေတာ္ၾကာ ေနျပီးရင္ ဟို အေနာက္ မကာျမိဳ႕ကို အေရာက္သြားမယ္။ ျပန္လာေတာ့ ၾကည့္၊ ငါ့အရပ္ကစျပီး ငါ့ျမန္မာေတြကို ခၽြတ္ျပမယ္”

“မယ္ျမ နင့္ဟာ လြန္ကုန္ျပီ၊ ငါ- နင့္အျဖစ္ ျမင္ရတာ အင္မတန္ သနားတယ္။ ငါ ေျပာပါရေစဦးဟဲ့”

“ဘာ-မင္းက ငါ့ကို သနားတယ္ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္လွေသး။ ငါက မင္းကို သနားတာ။ မင္းအခု ပညာ၀န္ လုပ္ေနတယ္။ ငါၾကားတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀ံသာႏု အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေနတယ္ၾကားတယ္။ မလုပ္နဲ႔ ဆရာေရ႕။ မင္းျမန္မာေတြ အလကားပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ ပ်က္မွာပဲ။ မင္းတို႔ ေမာရုံသာရွိမယ္။ ငါျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာ လာျဖစ္တာ ေတြးမိတိုင္း ရွက္တယ္။ အခု ခိုဒါအရွင္ ကယ္ေတာ္မူေပလို႕။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အမယ္ေလးဟယ္။ ငါ ကလီဇာတုန္လွတယ္၊ မေျပာခ်င္ပါဘူး။”

“ကိုင္း-မယ္ျမ၊ ငါလည္း ဘာမွ မေျပာရဘူး။ နင္ခ်ည္း ေျပာတာပဲ။ ခု ငါေျပာလို႔လည္း ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒီလို ျဖစ္သြားတာ ငါ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ၾကာၾကာ လြဲမွာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္သိမယ္။ ကိုင္း- ဒါပဲ၊ ငါသြားမယ္။ ေနာက္မွ လာဦးမယ္”

ဟု ဆို၍ ကၽြႏ္ုပ္ ထခဲ့၏။ ထိုေန႔ညေန ကၽြႏ္ုပ္ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္သာ ေသာက္၍ အိပ္ရာသို႔ ၀င္ေတာ့၏။ အိပ္၍လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေတြးမိသည္ကား

ေၾသာ္- ဒီလို ျဖစ္ရတာဟာ ကုလားမ်ား ငါတို႔ျပည္မွာ လာေနလို႔ ျဖစ္ရတာ။ သူတို႔ကို အျပစ္ တင္စရာပဲ။ ေနဦး၊ ေနဦး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အျပစ္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဒီလို စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ လာခ်င္တိုင္း လာေနတာဟာ ဆိုင္ရာအစိုးရက ခြင့္ျပဳထားလို႔ပဲ။ ဒါျဖင့္ အစိုးရကို အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္ေနပါလား။ ေနဦး၊ ေနဦး ေတြးစရာ က်န္ေသးတယ္။ အစိုးရကို အျပစ္တင္ဖို႔မွ ဟုတ္ပါေလစ။ စစ္စစ္မေတာ့ တို႔လူမ်ဳိး ဖ်င္းလို႔ပဲ။ “ဥစၥာရင္းလို ဥစၥာရင္းခဲ” ဆိုသလို ကိုယ့္အက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္လုပ္မွ ရေတာ့ေပါ့။ ငါတို႕တစ္ေတြ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ အခုလို အဖက္ဖက္က ပ်က္စီးရတာပဲ။ ဒါျဖင့္ တို႔လူေတြကို အျပစ္တင္ သင့္တာပဲ။ ေနဦး၊ တို႕လူေတြ ခမ်ာမွာလည္း ပညာဗဟုသုတ မရွိရွာၾကဘူး။
အားကိုးစရာ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးကလည္း ေကာင္းေကာင္း မရွိရွာၾက ဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုမို သိကၽြမ္းတဲ့ ေျမာ္ျမင္တဲ့ လူေတြမ်ားက ေရွ႕ေဆာင္ေပးမွ သိၾကရမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သိျမင္တဲ့ လူေတြ ၀တၱရား ပ်က္ေနပါလား။ ဒီလူထဲမွာလည္း ငါတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္သင့္တယ္ ထင္တယ္။ မိမိ သိကၽြမ္း သိျမင္သမွ်ကို တတ္ႏိုင္သမွ် လူမ်ား နားလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႕ရွိတယ္။ ငါ ျပဳသင့္သေလာက္ မျပဳရေသးဘူး။ ဒါျဖင့္ တရားခံ လက္သည္အစစ္က ငါ ျဖစ္ေနပါေကာ လား။ ကိုင္း-ဒါျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာ မရွည္ႏွင့္ေတာ့။ ကုလားေတြ၊ အစိုးရေတြ လူေတြကို အျပစ္ဆိုမယ့္အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဆိုေပေတာ့။ ဥပေဒသ တစ္ခုလည္း လုပ္ၾကစို႕။

“ကိုယ့္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္ အမွန္ဆံုးျဖစ္၏။ ကိုယ္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္သာ အျပစ္အကင္းဆံုးျဖစ္၏။”

ဤဥပေဒသကိုရမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသတည္း။

ေနာက္တစ္ေန႔ သေဘာၤသည္ စစ္ေတြသို႔ ကပ္ခဲ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ မယ္ျမတို႔ ကုလားလင္မယား ေမာင္ႏွံအား ဆလံမ်ားမ်ား ေပး၍ စ္ိတ္ေလးေလးႏွင့္ ဆင္းခဲ့၏။ ဆင္းခါနီး၌

“မယ္ျမ ဘယ္အခါမဆို ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ငါ့အိမ္ကို ၀င္ထြက္သြား၊ ေရာ့လိပ္စာယူထား”

ဆို၍ ေပးခဲ့၏။ စစ္ေတြတြင္ ၇-ရက္ တစ္ပတ္မွ် ေနျပီး၍ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့၏။ မယ္ျမတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ျပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေသာအခါ ၾကဳံရသည္ကား မယံုႏုိင္စရာျဖစ္၏။

တစ္ေန႕တြင္ မိန္းမ စုတ္ခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္ လန္ခ်ားႏွင့္ကြ်ႏု္ပ္အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ထိုသူကား မယ္ျမပင္တည္း။ သေဘာၤေပၚတြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ စိုရႊမ္း ၀ျဖိဳးေသာ အသားတို႔ မရွိျပီ၊ ပါးရုိးေပၚေအာင္ ပိန္ၾကဳံ႕ခဲ့ျပီ။ မ်က္တြင္းက်ေလျပီ၊ ဆံပင္မ်ား ေျခာက္ေသြ႕၍ မသပ္မရပ္ ျဖစ္ကုန္ေလျပီ။ ထိုအားလုံးေပၚတြင္ မၾကည္မသာျခင္း တည္းဟူေသာ စိတ္ညိႇဳးငယ္ျခင္းက တစ္မ်က္ႏွာလုံး တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးအုပ္လ်က္ ရွိေလတကား။

“ေမာင္က်ားရယ္၊ ငါ့အျဖစ္ ျမင္၀ံ့ေသးရဲ့လား၊ (မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ ေျပာသည္) ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ၊ စစ္တေကာင္းကို ေရာက္လို႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ သူတို႔ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက ငါ့ကိုမလိုဘူး။ သူတို႔ျပည္က ကုလားမ တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေစတယ္။ ငါ့ကို ကြ်န္လို ထားတယ္။ ငါ့ကို ေမာ္မၾကည့္၀ံ့တဲ့ အဒူလျမစ္ဟာ ငါ့ကို ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့ကို ေျခနဲ႔ေတာင္ ကန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ငါ့ဇာတိမာန္ ထလာတာေပါ့။ ငါ သူတို႔ကို အကုန္လံုး အဆိပ္ေကၽြး သတ္မယ္လို႔ ၾကံတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္ျပီး ညအခါမွာ သူတို႔ေသတၱာကို ဖြင့္ျပီး တစ္ရာယူ ႏွစ္ရာယူျပီး၊ ကဲ့၀ွက္ထားလို႔ ငါးရာအျပည့္မွာ ငါထြက္ေျပးျပီး သေဘၤာက ထမင္းခ်က္ သမားကို ေငြေပးျပီး သေဘၤာေပးမွာ ပုန္းလိုက္ခဲ့တယ္။ အခု မင္းေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ေမးျမန္းလာလို႕ ေရာက္လာတာပဲ”

“ေအး- နင့္လို မိန္းမမိ်ဳး ၾကာၾကာ လြဲမွား မေနႏုိင္ဘူးဆိုတာ အစကပဲ ငါေျပာ လိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ေအးေလကြယ္၊ တစ္သက္တစ္ခါ ဒုကၡဆိုတာ ေတြ႔ရတာေပါ့၊ အခုလို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျဖစ္လာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာေပ ေတာ့။ ငါ့ဆီမွာ နင္ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ေအာက္ေမ့တာေပါ့”

မယ္ျမသည္ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ တစ္လ ကုိးသီတင္း ေနျပီး၍ မိမိ၏အရပ္ရင္း အစ္မထံတြင္ ေနလိုေၾကာင္း၊ လက္တြင္ ေငြ ၃၀၀- က်ပ္မွ် က်န္ေသးသျဖင့္ ေတာအရပ္တြင္ ေကာင္းစြာ ရင္းႏွီး စားေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ပို႔လိုက္ပါ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂- ႏွစ္ခန္႔က ေန႔စဥ္ သတင္းစာၾကီး တစ္ေစာင္၏ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတြင္ ပါလာသည္ကား-

“ဟသၤာတနယ္၊ နိဗၺာန္ရြာသို႔ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးမ်ား ေရာက္ရွိ --- ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာေၾကာင္း၊ ပရိသတ္အစည္ဆံုး ဘုန္းၾကီးပ်ံ မ်ားထက္ စည္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္တို႔ကို ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ ကုမၼာရီအသင္းက ရွာလပတ္ရည္၊ ကြမ္းေဆး၊ လက္ဖက္တို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံေၾကာင္း၊ တရားပြဲအျပီး၌ ၄င္းကုမၼာရီအသင္း ဥကၠ႒ ေဒၚျမက ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာသည့္အျပင္ အမ်ဳိး၏ ေစာင့္စည္းမႈတြင္ မိန္းမ မ်ား အေရးၾကီးပံု မိမိ မေစာင့္စည္းသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပံုတို႕ကို ေျပာျပရာ၌ ပရိသတ္ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ၄င္းအသင္းက ယခုအခါ အနီးအနား ရပ္ရြာတို႔သို႔ သြားေရာက္၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေစာင့္စည္းအပ္ေၾကာင္း လိုက္လံ ေဟာေျပာေနၾကေၾကာင္း။
ထို႔ျပင္ မၾကာမီပင္ ၄င္းအသင္းဥကၠ႒ ေဒၚျမ ကမကထ ျပဳ၍ အရပ္ႏွင့္စုျပီးလွ်င္ နိဗၺာန္ဘက္ရွိ ႏြားသတ္ရုံကို ေလလံ အျမင့္ဆုံးေပး၍ ဆြဲယူလိုက္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလာမည့္ႏွစ္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ႏြားသတၱ၀ါမ်ား အသက္ ခ်မ္းသာၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း” ပါေလသည္။

“အင္း- တို႔မယ္ျမၾကီး တယ္ဟုတ္ေနပါကလား” ဟု ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဆိုျမည္လ်က္ သေဘာက်၀မ္းေျမာက္ေက်းဇူး တင္ကာ ျပံဳးလိုက္ မိေလ၏။ ေနာက္ထပ္၍ သတင္းၾကားရသည္ကား၊ လူရုိးဖိုးေအးၾကီးသည္ မယ္ျမကို စိတ္နာ၍ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဇြဲႏွင့္ ေနခဲ့ရာ မယ္ျမ ျပန္ေရာက္၍ ၂ လေလာက္ အရွိတြင္ မယ္ျမက ငယ္ႏိုင္ ျဖစ္သည့္အတိုင္း ဖိုးေအးၾကီးကုိ နားရြက္ဆြဲ ေခၚခဲ့၍ သင့္တင့္ေအးခ်မ္းစြာ လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ၾကေလျပီ ဟူသတည္း။

အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား
၁၂၉၄ ခု (ကိုယ္ေတြ႔၀တၳဳမ်ားမွ) ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္။
=
ေရးသူအား credit ေပးပါသည္ ။