ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ ဒီမွာစစ္ေဆးနည္း အဆင့္ဆင့္က မွန္တာေျပာရရင္ ဘာေတြစစ္ေနမွန္းေတာ့သိဘူး။ ဟီးဟီး.. သူတို႔ လုပ္ခိုင္းသမ်ွ လုပ္လိုက္တာၾကီးပါပဲ..။
ကိုယ္၀န္ရိွစကေန ၄လ အထိ ၁လ၁ၾကိမ္ စစ္ပါတယ္။ပထမဆံုးလမွာ ဆီး..ေသြးနဲ့ အေတာ္မ်ားမ်ားစစ္ပါတယ္။ ၁လ ၁ခါကေတာ့ ဆီးအျမဲစစ္ပါတယ္။ ၅လနဲ့ ၇လမွာ တခါ ဆီးအျပင္ ေသြး၄ခါေဖာက္စစ္ပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ ၄လေက်ာ္ပီဆိုတာနဲ့ ၁လတခါကေန ၂ပတ္၁ခါ စစ္ေဆးမွု လုပ္ပါတယ္။ ၇ လေက်ာ္တာနဲ့ ၁ပတ္ ၁ခါ စစ္ေဆးပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ ၃၅ ပတ္ကေနစပီး ကေလးရဲ့ ႏွလံုးခုန္ႏွုန္းကို ၁ပတ္၁ခါ နာရီ၀က္ တိုင္းပါတယ္။ ကေလးလွဳပ္ရွားမွုကို ၾကည့္တာပါ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တေယာက္ဟာ ၃၇ ပတ္ေက်ာ္ရင္ ေမြးဖြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါပီ။ အပတ္၄၀ ဆိုရင္ေတာ့ ပိုေကာင္း တာေပါ့ ေနာ္။ သမီးကို ၃၈ပတ္ေက်ာ္မွာ ေမြးပါတယ္။
ကိုယ္၀န္ ၅လ အခ်ိန္မွာ စစ္ေဆးမွူေၾကာင့္ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ ဆီးခ်ိဳ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစားအေသာက္ကို ညိွထိန္းပီးစားရပါတယ္။ အစားအေသာက္နဲ့ ကယ္လိုရီထိန္းနည္း ေသခ်ာသင္ေပးပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီး အလြန္စားတဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ ဆီးခ်ိဳျဖစ္သြားသလို အခ်ိဳရည္ေသာက္သံုးျခင္းေၾကာင့္လိုဆိုပါတယ္။ အဆီ မစားပဲ အကင္နဲ့အျပဳတ္ အျပင္ မ်ွတေအာင္အစံုစားလိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ဟာ သိသိသာသာက်သြားပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ပီ ဆိုလ်ွင္ ၇ ကေန ၁၀ ကီလိုထိ တက္ေပမဲ့ ဒီမွာ ၇ အထိပဲ တက္ခိုင္းပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြက အေလးခ်ိန္ သိပ္တက္တာမၾကိဳက္ပါဘူး.။
ဒီမွာ တက္သမ်ွ သင္တန္းေတြထဲမွာ ျမိဳ႔နယ္က လုပ္ေပးတဲ့ အခမဲ့သင္တန္း ေတြမွာ အစားစားပံုကိုပါ သင္ေပးပါတယ္။ အခ်ိန္မွန္ အစာစားျခင္းဟာလည္း ဆီးခ်ိဳကို ထိန္းေပးပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ပီဆိုတာနဲ့ လူေတြက ထင္ေနတာ ၂ေယာက္စာ စားဖို႔ပါပဲတဲ့။ ဒါက အရင္က ေခတ္ေအာက္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြပါ။ ေခတ္သစ္မွာ ဥေရာပအေနာက္ႏိုင္ငံ ေတြနဲ့ အေမရိကန္အပါအ၀င္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာပါ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တစ္ေယာက္ဟာ သူေန႔စဥ္စားသံုးေနတာထက္ ပိုပီး ဘာမွစားစရာမလိုပါဘူးလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အထဲက ကေလးဟာ မိခင္ဆီမွာရိွတဲ့ အေသြးအသားေတြထဲက စုတ္ယူစားသံုးေနႏိုင္လို႔ပါပဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကေလးဟာ ကိုယ္အစားထိန္းလိုက္ေပမဲ့ ၃၂၀၆ ဂရမ္ရိွပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ ေသြးအားနည္းသြားပါတယ္။ ကိုယ္စားရတဲ့ အစာက မနက္စာ ပံုမွန္စားပါတယ္။ မနက္စာကို ႏြားႏို႔ ဒါမွမဟုတ္ ဒိန္ခ်ဥ္ ဒါမွမဟုတ္ ထမင္းနဲနဲ ဒါမွမဟုတ္ ေပါင္မုန္႔၂ခ်ပ္ပါ။ မလိုင္၁လံုးေပါ့။ခ်ိစ္လဲ ၂ျပားေလာက္စားလို႔ရပါတယ္။ ေထာပတ္နဲ့ မယိုးနိစ္ ေပးမစားပါဘူး။ မယိုးနီးစ္မွာပါတဲ့ ကီလိုရီဟာ အစားအရာေတြစားတာထက္ ကီလိုရီမ်ားပါတယ္။ အသီးစားခ်င္ရင္ ငွက္ေပ်ာသီးတျခမ္း ဖရဲသီးတစိတ္ စေတာ္ဘယ္ရီ၃-၄ လံုး ေပါ့။ တၾကိမ္မွာ အကုန္မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ကီလိုရီတြက္ပီး စားရတာပါ တေန႔ကို ကီလိုရီ ၁၅၀၀ ထိပဲ စားခိုင္းတာပါ။ ထမင္းဆိုလည္း အမ်ားၾကီး မစားခိုင္းပါဘူး။ အေၾကာ္ေတြမစားခိုင္းပါဘူး။ ဒါက စားေသာက္ျခင္းဆိုင္ရာ အေတြ႔အၾကံဳပါ။
အျခားသင္တန္းကေတာ့ ျမိဳ႔နယ္နဲ့ေဆးရံုမွာ အမ်ိဳးသားနဲ့တူတူတက္ရတာကေတာ့ ဗိုက္နာခ်ိန္မွာ ေနပံုထိုင္ပံုနဲ့ ႏိွပ္နယ္နည္းေတြပါပဲ။ေဆးရံုမွာ တက္ရတာကေတာ့ ပိုက္ပိုက္ေပးရပါတယ္။
အဲဒီ သင္တန္းမွာကေတာ့ ဘာေတြ သင္လဲဆိုေတာ့... ဗိုက္ဘယ္လိုပံု နာတယ္ဆိုတာကေနစပါတယ္။ ဗြီဒီယိုနဲ့လဲရွင္းပါတယ္။ ဗိုက္နာတာစိတ္ပီး ၁၀ မိနစ္ဆက္တိုက္စိတ္စိတ္နာမွေဆးရံုက လာခဲ့ဖို႔ လက္ခံပါတယ္။ နာလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ဆို မေမြးႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဗိုက္နာခ်ိန္မွာ အသက္ရွဴနည္း က အရမ္းအေရးၾကီးပါတယ္။ ျဖည္းျဖည္းနဲ့ မွန္မွန္ ရွဳပီး ဖူးဆို အသက္ရွဴထုတ္ရတာပါ။ ဗိုက္နာခ်ိန္မွာ relax အေနအထားျဖစ္ဖို႔. ကိုယ္သက္သာသလိုေနခိုင္းတာပါ။ တေယာက္နဲ့တေယာက္ သက္သာေစတဲ့ ပံုစံက တူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုနာခ်ိန္မွာ ခင္ပြန္းက ႏိွပ္နယ္ ျပဳစုေပးတာ ယပ္ခပ္ေပးတာ ေရတိုက္တာ အစရိွသျဖင့္ ေဘးကေန အားေပးကူညီဖို႔အတြက္ သင္တန္းေပးတာပါ။ ဗိုက္နာပံု ကေလးေမြးပံု ကေလးေခါင္းဘယ္လိုစတိုးပံု ေခါင္းထြက္ပီဆိုတာနဲ့ ကိုယ္ကို ဘယ္လိုလွည့္ပီးထုတ္ပံု အစရိွတာေတြကို ရုပ္ပံုအျပင္ မိန္းမကိုယ္ထဲကေလးထည့္ပီးျပတာပါ။ နာမယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ အဲဒီအနာကလြန္ရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးကို ေတြ့ခြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ့ ေမြးပါလို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းကေတာ့ ကိုယ္၀န္ ၃၅ ပတ္ေက်ာ္မွ တက္ရတာပါ။
ဒီမွာက ဗုိက္နာခ်ိန္မွာ အေရးေပၚကား ေခၚခြင့္မရိွပါဘူး။
ေဆးရံုမတက္ခင္ ေဆးရံုတက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားရမဲ့ ပစၥည္းေတြကို နာ့စ္မေတြက ကိုယ္၀န္၃၅ ပတ္မွ စေျပာပါပီ။ မွန္တာေျပာရရင္ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ပစၥည္းမ်ားပါ။ နာ့စ္မက ပစၥည္းနမူနာေတြပါ ျပေပးပါတယ္။
ဥပမာ..ကပ္ခြါေဘာင္းဘီ..တို႔ ရာသီလာရင္ခံတဲ့ဟာ အထူအၾကီးစား (၁ေတာင္ေလာက္ရိွတာ)တို႔ အလတ္ အေသးတို႔ေပါ့.ေနာက္ပီး ေမြးရင္၀တ္တဲ့ ဒူးေလာက္ရွည္တဲ့ ရင္ခြဲထားတဲ့အက်ီံတို႔ေပါ့။ ျမင္ဖို႔မေျပာနဲ့ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးပါဘူး။ သူတို႔ေျပာမွ ကမန္းကတန္းေျပး၀ယ္ရတဲ့ ပစၥည္းေတြေပါ့။ က်န္တာကေတာ့ ကေလးအႏီွး ကေလးဖင္သုတ္ပု၀ါ ႏို႔သုတ္ပု၀ါ လူၾကီးေရခ်ိဳးဖို႔ တာ၀ါအေသးအၾကီး ကိုယ္သံုးဖို႔တစ္ရွဴး လိပ္ သြားပြတ္တံသြားတိုက္ေဆးေပါ့။ ေဆးရံုတက္လက္မွတ္တို႔ကို တခါတည္းအိတ္ထဲအဆင္သင့္ျပင္ထားခိုင္းတာပါ။
ေဆးရံုမတက္ခင္မွာလဲ ေဆးရံုအခန္းအေျခအေနေတြကို ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ဒါကဗိုက္နာခန္းေပါ့..အခန္းထဲမွာ ကုတင္၁လံုး စားပြဲ ကုလားထိုင္နဲ့ ဗိုက္နာေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြ ရယ္ ကေလးႏွလံုးခုန္ႏွဳန္းတိုင္းတဲ့ဟာရယ္ပါပါတယ္။ အဲဒိအခန္းကေန သားအိမ္ ၁၀ စင္တီပြင့္ပီဆို ေမြးခန္းထဲကို ၀င္ခိုင္းပါတယ္။ ေမြးခန္းထဲကိုပါ အမ်ိဳးသား ေခၚခြင့္ရိွပါတယ္။ ေမြးခန္းထဲက ကိရိယာေတြကို ျပေပးပါတယ္။ ပီးေတာ့ ေမြးလာတဲ့ အခါ ကေလးကို ဘယ္လိုထားပါတယ္ဆိုတာပါ ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ပီးေတာ့ ေမြးပီးရင္ ေနရမဲ့အခန္းေတြ လိုက္ျပေပးတယ္။ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းပါ လိုက္ျပေပးတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးခ်ိန္သတ္မွတ္ထားလို႔ ခ်ိဳးခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကုတင္နံပါတ္ေရးခိုင္းတာေတြကိုပါ ရွင္းျပပါတယ္။ အစားအေသာက္ကိုလဲ ဘာမစားတာလဲေမးပါတယ္။ဒါေတြက ေဆးရံုမတက္ခင္မွာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္တာေတြပါ။
တကယ္ တန္း ကိုယ္ဗိုက္နာလာပါပီ... အိုးမိုင္ဒါလင္...နာ..နာ...နာ ေပါ့..။ ကုိ႔ နာတယ္..အင့္ဟင့္ဟင့္... ဆို သူလဲ မနားတမ္း ေက်ာေလးကိုသပ္ ႏိွပ္နယ္ေပးေပါ့။ နာလြန္းတာဟာ ပထမအဆင့္နာတာ ဒုတိယအဆင့္နာတဲ့အခါ ပထမဆင့္နာတာဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သားအိမ္ပြင့္ေဆးလဲမေပးတဲ့အခါ ကိုယ္ဟာ ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ေလာက္ေအာက္ကို နာလွပါတယ္။ အရပ္ကလဲ ေပမီွေထာက္မီွ အင္တာေနရွယ္နယ္ အာရွအရပ္ဆိုေတာ့...။ ေန႔ေတြညေတြ ေျပာင္းပီး ၂ည၃ရက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရမႊာေပါက္ေနတာ ၾကာပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးခြဲလိုက္ရတာပါ။ ကိုယ္ေဆးရံုေရာက္ေရာက္ခ်င္းပါပဲ..ကိုယ္ပါလာတဲ့ အိတ္ထဲက အက်ီေတြေဘာင္းဘီေတြ ပက္ေတြထုတ္ပီး နာ့စ္မက ကိုယ္တိုင္လဲေပးတာပါ။ ျမန္မာျပည္က ကိုယ့္အတြက္ အထူးအဆန္းေပါ့။ ထမင္းလာပို႔တာလဲ နာ့စ္ေတြပါပဲ။ ဗိုက္ေလးလာႏီွပ္ေပးတာလဲ နာ့စ္ေတြပါပဲ။ ေအာ္ဟစ္ဆူပူေငါက္ငန္းျခင္း လံုး၀မရိွပါဘူး။ အဲလို နာခန္းကလဲ အခန္းကန္႔ထားေတာ့ ေအာ္ခ်င္သလိုသာ ေအာ္ေပေတာ့ေပါ့.. ခ်စ္ခ်စ္လဲ ကိုယ့္ညည္းသံၾကားမွာ အရူးတပိုင္းပါပဲ။ နာပါတယ္ဆိုမွ သူက ရီစရာေတြ လာေျပာ ကိုယ္နာတာကို ဗီဒီယို ရိုက္ထားတာ မသိလိုက္ပါဘူး။ သမီးေလးကို ျပမလို႔တဲ့။
ခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ခ်ိန္မွာလည္း စေနမေမြးေရးအတြက္ ခ်စ္ခ်စ္နဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ အက်ိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးရတာပါ။ ေနာက္ဆံုး ေသာၾကာည ၉နာရီေက်ာ္မွခြဲဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါပီ။ ခြဲခန္းထဲကိုပါ ခ်စ္ခ်စ္လိုက္လာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြနဲ့ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုခြဲ့မဲ့ဆရာ၀န္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ကိုတြန္းလွဲေပၚတင္ေပးပါတယ္။ ဗိုက္နာခန္းက ပစၥည္းေတြကို နာ့စ္က ဖိနပ္ကအစ သိမ္းပီး ခြဲပီးကိုယ္ေနရမဲ့အခန္းဆီယူသြားေပးပါတယ္။ ခြဲခန္းထဲမွာ ခြဲစိတ္မဲ့ဆရာ၀န္ ေမ့ေဆးဆရာ၀န္ အကူဆရာ၀န္နဲ့ နာ့စ္၂ေယာက္အျပင္ ကေလးဆရာ၀န္ပါ အဆင္သင့္ၾကိဳေနၾကပါတယ္။ ကေလးထြက္လာရင္ ကေလးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပီး အေႏြးေပးတဲ့ကေလးရံု အေသးထဲမွာ ကေလးဆရာ၀န္က ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေမ႔ေဆးစေပးပါပီ... ပုဇြန္ထုပ္ေကြးခိုင္းပါတယ္။ ရင္ဗတ္ကေန ေအာက္ပိုင္းအထိ ေပးတာပါ။ ထိုးပီးတာနဲ့ခ်က္ခ်င္း ေအာက္ပိုင္းတခုလံုး ထံုသြားပါတယ္။ ဘာမွမခံစားရေတာ့ပါဘူး။ ေရခဲတားတဲ့အထုပ္နဲ့ တကိုယ္လံုးကိုစမ္းပီး ေမးတာပါ။ မ်က္ႏွာနဲ့လည္ပင္းရင္ညႊန္႔ကေအးတာကိုသိတာ။ ေမ့ေဆးဆရာ၀န္က လိုအပ္တဲ့ တေနရာစီကိုတိုင္းပီး ေမးတာပါ။ ခြဲခန္းက နဲနဲပူေနေတာ့ ကိုယ္က ဆရာ၀န္ကို က်ေနာ္က ပူရင္ အသက္ရွဴၾကပ္တတ္တယ္.. အခန္းကပူတယ္လို႔ေျပာေတာ့.ကေလးထြက္လာရင္ ေအးလို႔မရဘူးလို႔ေျပာပီး.. မပူပါနဲ့တဲ့ တခုခုျဖစ္တာနဲ့ ဒီမွာရိွတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္တို႔ ဘာတို႔ အသက္ကယ္တဲ့ စက္ေတြ အမ်ားၾကီးရိွပါတယ္တဲ့။ကေလးေမြးပီးမွ နဲနဲျပန္ေအးေပးမယ္တဲ့။
ကိုယ့္ကို လည္ပင္းကစပီး ေအာက္ပိုင္းကို မျမင္ရေအာင္ကာလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ ေခါင္းဖက္မွာ ေမ့ေဆးဆရာ၀န္ၾကီးက တခ်ိန္လံုး ကိုယ္နဲ့စကားေျပာေပးေနပါတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ ဆိုးလို႔တဲ့။ မအိပ္ရဘူးဆိုပဲ။ ကိုယ့္ေအာက္ဖက္မွာ ဆရာ၀န္ေတြ ခြဲေနပါပီ။ ကိုယ္ပဲ မၾကားလို႔လား မသိပါဘူး။ စစခ်င္း သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း တူတူခြဲၾကစို႔ ဆိုတဲ့စကားကလြဲပီး က်န္တာ ဘာမွမၾကားရပါဘူး။ ေနာက္ ကေလးထြက္ပီဆိုတာ ၾကားရပီး ခနေလး ခေလးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပီးမွ ၾကည့္ေနာ္တဲ့ ။ ကေလးက ဖေအတူတဲ့။ ခြဲခန္းထဲ၀င္ေတာ့ ၉နာရီပါ။ သမီးေလးကို ၉နာရီ၃၅မိနစ္မွာ ေမြးပါတယ္။ ေမြးတာနဲ့ တခါတည္း နာရီမွတ္ေပးပါတယ္။ ခေလးကိုသန္႔စင္ေပးပီး သမီးေလးကို လာျပပါတယ္။ သမီးဆံပင္ေတြက အမ်ားၾကီးနဲ့ မဲနက္ေနတာပါပဲ။ သမီးလက္ကေလးကို ကိုင္ပီးၾကည့္ရတာနဲ့တင္ အရင္ဗိုက္နာခဲ့ဖူးတာေတြ အကုန္ေမ့ပလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သမီးကို ကေလးမ်ားအခန္း ယူသြားမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၉နာရီ ၄၅ မွာ ခြဲစိတ္ျခင္းအမွူ ေအာင္ျမင္စြာပီးဆံုးခဲ့ပါပီ။ သမီးေလးကို ယူသြားပီးတာ့ အခန္းအပူခ်ိန္ကိုေလ်ွာ့ေပးပါတယ္။ ေလ်ွာ့ေပးပီးေၾကာင္းလည္း ကိုယ့္ကိုေျပာပါတယ္။ ကိုယ္လည္း ဆရာ၀န္ေတြ နာ့စ္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာပီး ကိုယ့္ကို ခြဲတဲ့ဆရာ၀န္ ကိုယ္တိုင္ တြန္းလွည္းကိုတြန္းပီး ခြဲခန္းထဲက ထြက္ပါတယ္။လူနာကုတင္ကို ေခါင္းကဆရာ၀န္ျဖစ္ပီး ေျခပိုင္းက နာ့စ္၁ေယာက္က တြန္းေပးတာပါ။ ခြဲခန္းအထြက္မွာေတာ့ စိုးရိမ္ေနတဲ့ ခ်စ္ခ်စ္ကို ေတြ႔ေတာ့ သမီးေလးကို ေတြ႔ပီးပလားေမးေတာ့ ေတြ႔ပီးပီတဲ့။ သူကထင္တာ သမီးကို သူအရင္ေတြ႔တာဆိုပီး ဂုဏ္ယူပါေသးတယ္။
ဒီမွာက ကေလးကိုရိုးရိုးေမြးရင္ ၁ပတ္ ခြဲေမြးရင္ ၁၀ ရက္ ေဆးရံုတက္ရပါတယ္။ ေဆးရံုတက္ေနစဥ္ ပရိုက္ဗိတ္နဲ့ အမ်ားသံုးအခန္း ဘယ္မွာေနမလဲေမးပါတယ္။ အမ်ားသံုးခန္းမွာမွ ၄ေယာက္ခန္း ၅ေယာက္ခန္းဆိုပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ ၂ခန္းထပ္ခြဲပါတယ္။ ပရိုက္ဗိတ္အခန္းက၁ခန္းေလာက္ပဲရိွတာမ်ားပါတယ္။ သူက အိမ္သာပါတြဲရက္ပါတာကိုး။ ေတာ္ရံုလူကေတာ့ တေယာက္ခန္း သိပ္မသံုးပါဘူး။
ေဆးရံုမွာ ဘာလို႔ၾကာၾကာထားရသလဲဆိုတာ ေနာက္မွသိတာပါ။ ကေလးအတြက္ စပါယ္ရွယ္ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာပါ။ ေဆးရံုေစာင့္အိပ္ခြင့္မရိွပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေတြၾကီးပဲ ျဖစ္လို႔ အမ်ိဳးသားအိမ္သာေတာင္ မထားေပးပါဘူး။ ေဆးတိုက္တာကအစ သူ႔အခ်ိန္နဲ့သူ နာ့စ္က လာေပးတာပါ။ ကေလးေတြကို ၃နာရီျခားတခါႏို႔တိုက္ဖို႔ နာ့စ္ေတြ က လာႏိွဳးပါတယ္။ ႏို႔မထြက္လို႔ ႏို႔ကို ႏိွပ္နယ္ေပးျခင္းကိုလည္း လုပ္ေပးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေဆးရံုတခုနဲ့မတူတာက တခါတည္းလုပ္ေပးတာနဲ့ ခနခနလုပ္ေပးတဲ့ ေဆးရံု ကြာပါတယ္။ အစားအေသာက္ကလဲ သူ႔နာမည္နဲ့သူပါ။ ကယ္လိုရီ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။ မနက္၆နာရီ ေန႔လည္ ၁၁ ခြဲ ညေန၃နာရီ နဲ့ ညေန၆နာရီ မွာ အစားအေသာက္ေတြကို နာ့စ္ေတြက လူနာ နာမည္စစ္ပီးး ကုတင္ေဘးကို လာတင္ေပးထားပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြကိုေတာ့ မနက္ ၆နာရီကေန ည၉နာရီအထိ လက္ခံပါတယ္။ အ၀တ္ေလ်ွာ္စက္ အေျခာက္ခံစက္ေတြကို ပိုက္ဆံထည့္ပီးသံုးႏိုင္ပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ လူနာကုတင္ပတ္လည္ လိုက္ကာ အထူေတြကာဆီးေပးထားပါတယ္။ ကုတင္ေပးမွာ စားပြဲတလံုး ဗီဒီု၁လံုး ကုလားထိုင္ ေရခဲေသတၱာအေသး နဲ့ တီဗြီထားေပးပါတယ္။ လူနာေစာင့္တို႔ လူနာအတြက္ ထမင္းတို႔က ပူစရာမလိုေအာင္ အဆင္ေျပလွပါတယ္။ ေဆးရုံတက္ေနစဥ္မွာလဲ ကေလးေရခ်ိဳးနည္းကို တခါ ထပ္သင္ျပေပးပါတယ္။ ေဆးရံုဆင္းကာနီးမွာတခါ ဗြီးီယိုနဲ့ ကေလးအိပ္ေနစဥ္မွာ အလုပ္ဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ ကေလး ေမြးပီးခ်ိန္မွာ ဘာကိုမွမေတြးဖို႔ စိတ္ေတြရွဳပ္ရင္ တေယာက္တည္းမေနဖို႔ ပညာေပးတာပါ။
ဒီလိုနဲ့ ကေလးတေယာက္ေမြးဖြားပီး ခ်ိန္မွစကာ မိခင္ေတြဟာ ၃နာရီျခား၁ခါ ပံုမွန္ ႏို႔တိုက္ ။ မိခင္ႏို႔ဆို ၂နာရီျခားတိုက္ရင္း အိပ္ေရးပ်က္ျခင္းမ်ားနဲ့ ရာသက္ပန္လက္တြဲရပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ကေလး မအိပ္ရင္.. ကိုယ္ပါမအိပ္ပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ရျပန္ပါေတာ့တယ္။
သည္းခံပါ။ အပိုင္းပိုင္းကို ကေလးတဖက္ အိမ္အလုပ္တဖက္နဲ့အၾကာၾကီးေရးထားတာပါ။ စာလာဖတ္သူ ေကာ္မန္႔ေပးသူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Sunday, March 2, 2014
Saturday, March 1, 2014
ကေလးကို မစေနာက္ပါနဲ့ (ႏိုင္းႏိုင္းစေန)
-----------------------
ကေလးကို စေနာက္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြက ကေလးရဲ႕ရိုးသားျခင္းကို အသံုးျပဳလို႔ ကေလးေၾကာက္ေအာင္၊ အမွားလုပ္ေအာင္၊ ငိုယိုေအာင္ တမင္လုပ္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုျပဳလုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူႀကီးကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစေပမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ ရွက္ေၾကာက္ျခင္း၊ ေၾကာင့္ၾကျခင္း၊ စိတ္က်ျခင္းေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။
ကစ္ကစ္ မူႀကိဳတက္စအခ်ိန္က ကၽြန္မအလုပ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းႀကဳိတဲ့ကိစၥကို ကစ္ကစ္ေဖေဖက တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ကစ္ကစ္ေဖေဖအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာက မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔နီးတယ္။ ကစ္ကစ္မူႀကိဳေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ သူ႔ေဖေဖရဲ႕ရံုးက မဆင္းေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔ေဖေဖက မူႀကိဳမွာအရင္သြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာလာထားတယ္။ ၿပီးမွ အတူအိမ္ျပန္တယ္။
သူ႔ရံုးမွာ အသက္(၃ဝ)ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိတဲ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သံုး၊ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ အားလံုးက ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ထဲကႏွစ္ေယာက္က ကစ္ကစ္နဲ႔စကားေျပာရတာကုိ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ကေလးကို ရိုးရိုးတန္းတန္း စကားေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ တိရစာၦန္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေဆာ့ကစားသလိုမ်ဳိး ဆက္ဆံတယ္။
ဥပမာ- အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ရုပ္မ်ဳိးလုပ္ၿပီး ကေလးကိုေျပးေပြ႔ေတာ့မယ္ပံုမ်ဳိးလုပ္တယ္။ ကေလးကလန္႔ၿပီး ေျပးပုန္းေတာ့ သူတို႔က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို “ဘိုးဘိုး”လို႔ ကစ္ကစ္ကိုအေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္က ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူတို႔ကို“ဘိုးဘိုး”လို႔ေခၚေတာ့ တဝါးဝါးနဲ႔ေအာ္ရယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကစ္ကစ္က သူတို႔အားလံုးရဲ႕အျပဳအမူကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုမွားေနၿပီလို႔ ခံစားမိမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွားေနမွန္း သူ မသိသလို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ေတြျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မခန္႔မွန္းမိတယ္။ ကစ္ကစ္ကို သူတို႔က “ဘိုးဘိုး”လို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္ကမေခၚေတာ့ သူတို႔ကစိတ္ဆိုးဟန္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကစ္ကစ္ကို မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ဆိုတယ္။ ကစ္ကစ္ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ သူတို႔စေနာက္တယ္။ ကစ္ကစ္ကို စေနာက္ၾကတာကို သူ႔ေဖေဖလည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကလည္းျဖစ္ျပန္၊ ဒါဟာ အေပ်ာ္သက္သက္လုပ္တယ္လို႔ထင္ၿပီး သူလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို မတားျမစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီကိစၥကို စစခ်င္းမွာ ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ ကစ္ကစ္ကလည္းငယ္ေသးေတာ့ ကၽြန္မကို သူခံခဲ့ရတာေတြ ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကာလအတန္ၾကာမွ ကစ္ကစ္ဟာ အျပင္လူေတြနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈမဲ့တာ၊ စကားေျပာရာမွာ အရင္လို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမရွိတာ၊စကားကို ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေရေရရာရာမေျပာႏိုင္တာ၊ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ၿပီး ေရွာင္လဲြတာမ်ဳိးကို ကၽြန္မသတိထားလိုက္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူစိမ္းေတြနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ပိုသိသာပါတယ္။ ကစ္ကစ္အတြက္ ကၽြန္မအရမ္းစိုးရိမ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုဘယ္လိုေျဖရွင္းကုသေပးရမွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းအေျဖရွာမရျဖစ္ခဲ့လို႔ ကေလးအေပၚ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ကၽြန္မတို႔ျပန္ဆန္းစစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ သူ႔ကို တျခားလူေတြနဲ႔ ပိုဆက္ဆံေျပာဆိုေစခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ ကစ္ကစ္အိမ္ျပန္လာတယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ပံုစံက ငိုထားပံုရလို႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔ ကၽြန္မေမးေတာ့ “ေဖေဖ့ရံုးက ဦးေလးမိုးကေျပာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကိုမယူေတာ့ဘူးတဲ့” ေျပာရင္း ကစ္ကစ္ငိုျပန္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖက သူရံုးမဆင္းခင္ အစည္းအေဝးတစ္ခုတက္ခဲ့ရတယ္။ အစည္းအေဝးက သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်မွၿပီးခဲ့လို႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္က ကစ္ကစ္ကို “သမီးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကို မယူေတာ့ဘူး။ သမီးကို ဦးေမြးစားဖို႔အတြက္ေပးလိုက္ၿပီ။ ဦးမွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သမီးမရွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ လာ… ဦးနဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ”လို႔ ေနာက္ၿပီးကစ္ကစ္လက္ကိုဆဲြေခၚသြားမယ့္ပံုစံနဲ႔ ေနာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကစ္ကစ္က ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒီအျဖစ္ကိုသိမွ သူတို႔ရံုးကလူေတြ ကစ္ကစ္ကို အၿမဲစေနာက္တတ္မွန္း ကၽြန္မသိရေတာ့တယ္။
သိသိခ်င္း ကၽြန္မအရမ္းစိတ္တိုမိတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကိုလည္း ကေလးကို မေစာင့္ေရွာက္၊ မကာကြယ္တတ္သူဆိုၿပီး အျပစ္ေျပာမိတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ကေလးကိုအႀကိဳအပို႔ကိစၥဆက္မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာမိတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ျပဳမူပံုကို မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုစေနာက္တာေတြကကစ္ကစ္ကိုဘာမွအက်ဳိးသက္ေရာက္ေစမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့လို႔ ဒီကိစၥကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္မအႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးခဲ့သလို ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို သူနဲ႔အတူ စိတ္ျဖာေလ့လာခဲ့တယ္။ အက်ဳိးမသက္ေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူထင္ထားတာေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာျဖစ္လာတာကို သူေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကစ္ကစ္ဟာ မၾကာခဏ အိပ္ေနရာကေန ငိုရင္း လန္႔ႏိုးလာတတ္တယ္။ ဘာအိပ္မက္မ်ားမက္လို႔ ငိုရတာလဲလို႔ ကစ္ကစ္ကို ကၽြန္မတို႔ေမးေတာ့ ကစ္ကစ္က အိပ္မက္ထဲမွာ ေဖေဖဟာ သူ႔ကိုေက်ာင္းမွာလာႀကိဳၿပီး သူ႔ကိုမေခၚဘဲ တစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ထြက္သြားေၾကာင္းေျပာတယ္။ လူႀကီးရဲ႕ အမွတ္တမဲ့ေနာက္ေျပာင္မႈတစ္ခုက ကေလးငယ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ နက္နဲေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔ေစခဲ့ၿပီလဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္လို႔ အမွတ္တမဲ့ေနာက္ေျပာင္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုက ကစ္ကစ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစခဲ့ေၾကာင္းကို ေတြ႔ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖ အရမ္းေနာင္တရခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မကပဲ ကစ္ကစ္ကို ႀကိဳပို႔လုပ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို မႀကိဳမပို႔ေစေတာ့တာကလည္း အဲဒီသူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္ကို ကစ္ကစ္နဲ႔ ေပးမဆံု၊ ေပးမေတြ႔ခ်င္ေတာ့လုိ႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မွာ စိုးလို႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖကလည္း ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ထားလာခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္မအလုပ္အရမ္းမ်ားလို႔ ကစ္ကစ္ကို သြားမႀကိဳႏိုင္တဲ့အခါ သူ႔ေဖေဖကသြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာခဏထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ စေနာက္တာကို လံုးဝခြင့္မျပဳခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မေယာက္်ားနဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီမႈတစ္ခု ယူခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ အမွားလုပ္မိခ်င္လုပ္မိပါေစ.. ကေလးအေပၚေတာ့ “အမွား”မလုပ္မိဖို႔ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြက ကေလးကို မလိုမုန္းထားလို႔ စေနာက္တာမဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီလိုစေနာက္တာကို အုပ္ထိန္းသူသေဘာမတူေတာ့ သူတို႔လည္း မစေနာက္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ “အမွား”လုပ္မိတဲ့အရာလည္း မရွိခဲ့ေတာ့ဘူး။
ကေလးေတြနဲ႔ “ကစား”တာနဲ႔ ကေလးေတြကို “ေနာက္ေျပာင္”တာက လံုးဝမတူတဲ့အရာႏွစ္ခုျဖစ္တယ္။ “ကစား”တာက ကေလးရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဦးစားေပးတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ ကေလးရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈ၊ ႏွစ္လိုမႈထဲ လူႀကီးရဲ႕စိတ္ကို နိမ့္ခ်ၿပီး ကေလးနားလည္ႏိုင္တဲ့၊ လက္ခံႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ကေလးေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေအာင္ ျပဳလုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုကစားရမွာ ကေလးစိတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္၊ ရယ္ေမာစိတ္နဲ႔ အသိဉာဏ္ေတြပါဝင္ရပါတယ္။
တစ္ခါက မိခင္တစ္ဦးဟာ ေလွ်ာ္ၿပီးသားအိပ္ရာခင္းကို လွန္းၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕၂ႏွစ္သမီးေလးနဲ႔အတူ တူတူပုန္းတမ္းေဆာ့ကစားတာကို ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ မိခင္ဟာ ကေလးငယ္နဲ႔ လွန္းထားတဲ့အိပ္ရာခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကြယ္ၿပီး ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ တူတူေရဝါးလို႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အိပ္ရာခင္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ ဒါမွမဟုတ္ ညာဘက္ကေနေခါင္းျပဴၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကေလးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုဖို
႔ျဖစ္တယ္။ မိခင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ကေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း မဆံုမိဖို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူက ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလည္း ဘယ္ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ကေလးက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ေမေမဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ ညာဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္လိမ့္မယ္လို႔ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ညာဘက္ကုိေျပးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမကို မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုလိုက္ရခ်ိန္ ကေလးက အရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး ေအာ္ရယ္ေတာ့တယ္။ ေမေမက ပထမတစ္ႀကိမ္မွာဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလဲ ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္တာကို ကေလးကလည္း ခန္႔မွန္းတတ္သြားတယ္၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္တတ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူလည္း ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုႏိုင္ဖို႔ဘယ္ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္ခဲ့တယ္
ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုမိေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သူေပ်ာ္ရႊင္မိေတာ့တယ္။
ကေလးကုိေနာက္ေျပာင္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြက ကေလးရဲ႕မသိတတ္ျခင္းကိုအသံုးျပဳၿပီး ကေလးအမွားလုပ္ေအာင္၊ ငိုယိုေအာင္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ေအာင္ တမင္လုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္က လူႀကီးေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ကေလးက အရွက္ရ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈရနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့မႈရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစပါတယ္။
လူႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ကေလးကိုေပးမယ့္ ပစၥည္းတစ္ခုခုကိုင္ထားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးက ကေလးကို စိတ္လိုလက္ရမေပးဘဲကေလးဆီကေနသတ္မွတ္ခ်က္ေတြယူေနခဲ့ေသးတယ္။ ကေလးကို ႏွစ္လိုတဲ့စကားေတြ ေျပာခိုင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးကမေျပာရင္ ေပးမယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ယူသြားမယ့္ပံုစံမ်ဳိးလုပ္တယ္။ ကေလးေျပာမွ စိတ္ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေပးလိုက္တယ္။
တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြက ကေလးကိုေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုယူတယ္။ ကေလးက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ရင္ကေလးငယ္ရဲ႕အဂၤါကို ျဖတ္ထုတ္လိုက္မယ့္ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔တယ္။ တကယ္လို႔ မိန္းကေလးျဖစ္ရင္ သူႏွစ္သက္တဲ့ ကစားစရာအရုပ္ကို ယူသြားမယ့္ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စေနာက္တယ္။ အရုပ္ကိုဖြက္ထားၿပီး ပစ္ထုတ္လိုက္ၿပီ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလူကို
ေပးပစ္လိုက္ၿပီဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ေနာက္တယ္။ ကေလးက စိတ္လႈပ္ရွားပူပန္ၿပီးငိုမွ အရုပ္ကိုထုတ္ေပးေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ဒါကို ေပ်ာ္စရာလိုမွတ္တယ္။ ကေလးေတြက ခဏေလာက္ပဲစိုးရိမ္ပူပန္တာ၊ ငိုတစ္ခ်က္၊ ရယ္တစ္ခ်က္နဲ႔ ၿပီးသြားတာပဲလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအျပဳအမူေတြက ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ထိခိုက္နာက်င္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုျပဳမူပံုေတြက ကေလးေတြအတြက္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာမွ မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြကို လံုၿခံဳစိတ္ကင္းမဲ့ေအာင္၊ မေလးစားရာေရာက္ေအာင္ ခံစားေစပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ေလးစားစိတ္ကို ထိခိုက္ေစၿပီး လူေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါ အေၾကာက္တရားကို ပိုတိုးေအာင္၊ တျခားလူအေပၚ မယံုၾကည္ရဲေအာင္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လာတဲ့အခါ အုပ္ထိန္းသူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ တားျမစ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိစၥအေသးအမႊားမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ ကိစၥအေသးအမႊားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕အၾကည့္ထဲက ကိစၥအေသးအမႊားဟာ ကေလးငယ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ကိစၥႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက နာမည္ရမ်က္ေမွာက္ပညာေရးပါရဂူ မစၥတာ Chen က ကေလးငယ္ေတြကို ဒီလိုစေနာက္၊ ေနာက္ေျပာင္တဲ့အျပဳအမူကို လံုးဝဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္လည္း ကိုယ္က်င့္တရားပညာေပးကို လက္ကိုင္ထားရမယ္လို႔ သူယူဆတယ္။ အၿမဲတမ္း စေနာက္ ေနာက္ေျပာင္ခံရတဲ့ ကေလးငယ္မွာ ကိုယ္က်င့္တရားခၽြတ္ယြင္းတာေတြ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ- လူႀကီးက ကေလးကို လိမ္ညာတဲ့နည္းနဲ႔ စေနာက္မယ္၊ ကေလးငယ္ စိတ္လႈပ္ရွား စိတ္ေသာကေရာက္တာကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားရယ္မယ္ဆိုရင္ ကေလးငယ္ရဲ႕စိတ္မွာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သူတစ္ပါးကို မယံုၾကည္ေတာ့တဲ့စိတ္မ်ဳိး၊ လိမ္ညာတတ္တဲ့စိတ္မ်ဳိး ေမြးျမဴလာတတ္ပါတယ္။
ယေန႔ေခတ္ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္မွာ အထက္ကေျပာသြားတဲ့ စေနာက္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ကေလးေတြကို သိပ္စေနာက္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚမႈကို စေနာက္တဲ့နည္းကိုေတာ့ အမ်ားအျပားေတြ႔ျမင္ေနရဆဲျဖစ္တယ္။ ကေလးငယ္ေတြဟာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အစေနာက္ခံေနရဆဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုစေနာက္တဲ့အျပဳအမူေတြက အေပၚယံကၾကည့္ရင္ ၾကမ္းတမ္းမႈမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ အထက္ကေျပာသြားတဲ့ စေနာက္နည္းေတြနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းတာခ်င္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။ ကေလးအေပၚ မေလးစားတာ၊ ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုပ်က္ျပားေစျခင္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။
၂ဝဝ၈ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ၂ရက္ေန႔ညက ပီကင္းတီဗီြလိုင္းကေန အစီအစဥ္တစ္ခုကို ကၽြန္မၾကည့္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္မွာ ေဟေဘၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ၅မႊာပူးကို ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။ ေယာက္်ားေလး ၄ေယာက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါတဲ့ ဒီ၅မႊာပူးေတြက အသက္(၄)ႏွစ္အရြယ္ က်န္းက်န္းမာမာကေလးေတြျဖစ္တယ္။ ၅ေယာက္သား စတူဒီယိုအခန္းထဲမွာ စုေဝးေနၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္ျငင္းခုန္ေနတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ မ်က္ႏွာေလးေတြက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္မို႔ ကၽြန္မကိုဆဲြေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ဝင္တစားထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။
အစီအစဥ္တင္ဆက္သူရဲ႕ ပထမဆံုးေမးခြန္းက “ကေလးတို႔ထဲမွာ ဘယ္သူအတိုင္အေတာအထူဆံုးလဲ”ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေမးခြန္းကိုၾကားေတာ့ ကေလးငါးေယာက္လံုး ေတြေဝသြားတယ္။ စစခ်င္းမွာ သူတို႔က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညိဳးေလွ်ာက္ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျခားတစ္ေယာက္ထိုးတဲ့ေနာက္လိုက္ၿပီး ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကေလးတစ္ေယာက္အေပၚမွာပဲ လက္ညိဳးေတြစုၿပံဳေနေတာ့တယ္။ အဲဒီကေလးက အတိုင္အေတာအထူဆံုးျဖစ္သြားတယ္။ အတိုင္အေတာအထူဆံုးလို႔ လက္ညိဳးထိုးခံရတဲ့ကေလးက ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေကာင္းသူတစ္ေယာက္လို႔ခံစားရၿပီး အေနခက္ေနတယ္၊ ေၾကာက္ရြံ႔ေနတယ္။
အစီအစဥ္တင္ဆက္သူရဲ႕ ဒုတိယေမးခြန္းက “ဘယ္သူက တျခားလူကိုအရိုက္တတ္ဆံုးလဲ”ျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညိဳးေလွ်ာက္ထိုးၾကျပန္တယ္။ အခ်င္းခ်င္းေဖာ္ထုတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ညိဳးေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္ေပၚမွာပဲ စုၿပံဳေနေတာ့တယ္။ အဲဒီ “အရုိက္တတ္ဆံုး” လို႔ လက္ညိဳးထိုးခံရတဲ့ ကေလးက ရွက္ရြံ႔ေၾကာက္လန္႔ေနေတာ့တယ္။
တတိယေမးခြန္းကို အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက ဆက္ေမးျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ ေမးတဲ့ေမးခြန္းက “ေဖေဖရိုက္တာကို ဘယ္သူအခံရဆံုးလဲ”ျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြက ေတြေတြေဝေဝနဲ႔ လက္ညိဳးေတြေလွ်ာက္ထိုးၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး လက္ညိဳးအထိုးခံရတဲ့တစ္ေယာက္က ဘာလုပ္လို ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာလဲ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ရွက္ရြံ႔မႈေတြေပၚေနခဲ့တယ္။
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕အမူအရာေၾကာင့္ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူေရာ ပရိသတ္ေတြပါ တဝါးဝါးပဲြက်ေနၾကတယ္။ မရယ္တဲ့သူေတြဆိုလို႔ ဒီကေလး ၅ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူတို႔ၾကားမွာရွိတဲ့ အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ခင္မႈက အဆြခံလိုက္ရၿပီ။ လူေတြေရွ႕မွာ နာမည္ဆိုးတံဆိပ္ေတြ အကပ္ခံလိုက္ရၿပီ။ စင္ေပၚတက္စကလို သူတို႔ရဲ႕ပံုစံေတြက ေပါ့ပါးတက္ၾကြမေနၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔တေတြစိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဆက္လက္ၿပီး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက လြယ္အိတ္လွလွေလးတစ္လံုးကို ယူလာၿပီး “ဒီလြယ္အိတ္က တစ္လံုးပဲရွိတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ေပးမလဲ”လို႔ ကေလးေတြကို ေမးၾကတယ္။ ကေလးေတြကို ဒီလြယ္အိတ္က ဆဲြေဆာင္ေနတယ္။ လြယ္အိတ္ကိုၾကည့္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္ထဲမွာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြပါေနတယ္။ ႏုႏုယ္တဲ့သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီလြယ္အိတ္ကို သူတို႔လိုခ်င္ေနၾကမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုနားက နာမည္ဆိုးတံဆိပ္ေတြကပ္ခံရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိေနေတာ့ ပိုေကာင္းေအာင္ သူတို႔ျပဳမူခ်င္ၾကတယ္။ စစခ်င္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေပးဖို႔ သူတို႔ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မကိုေပးပါလို႔ မေျပာရဲၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ အႀကီးမကိုေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ အႀကီးမက လြယ္အိတ္ရေတာ့ ဝမ္းသာတယ္။ က်န္တဲ့ေလးေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားတဲ့ပံုစံက သိသာျမင္သာေနတယ္။ ဒါကို အႀကီးမက ခ်က္ခ်င္းေနမသိထိုင္မသာျဖစ္ၿပီး အံႀကိတ္ရင္း အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကို လြယ္အိတ္ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့အရာပါ။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက သူ႔ကို ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာခ်ိန္ ကေလးမ ခ်က္ခ်င္းငိုပါတယ္။ တကယ္ရႈိက္ႀကီးတငင္ကို ငိုရွာပါတယ္။ တင္ဆက္သူက ဘာလို႔ငိုတာလဲလို႔ တအံ့တၾသေမးတာကိုေတာင္ သူျပန္မေျဖႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငိုေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ့ တတိယေမာင္ေလးက “မႀကီးက ညီငယ္ကိုအေကာင္းဆံုးထင္လို႔ ငိုတာပါ”လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။ သူရဲ႕ “ရွင္းျပခ်က္”က ပရိသတ္ကို တဝါးဝါးပဲြက်ေစခဲ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ အစီအစဥ္က ကေလးေတြကို ငိုေအာင္လည္းလုပ္ခဲ့သလို မဟုတ္မမွန္စကားေတြလည္း ဆုိေစခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကိုလည္း ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္၊ ရႈပ္ေထြးေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက ေနာက္ထပ္လြယ္အိတ္ ၄လံုးကို ယူလာၿပီး တစ္ေယာက္တစ္အိတ္ေဝေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ကေလးေတြ ရယ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ဒီအစီအစဥ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ တင္ျပမႈေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ။ တကယ္ကို မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဆက္ၾကည့္လို႔ မရေတာ့တာနဲ႔ တီဗီြကိုပိတ္ၿပီး ထထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ကၽြန္မလည္း စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး ငိုမိေတာ့မယ္။
ဒီစာကိုေရးေနရင္း တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ပညာေရးပါရဂူ၊ ေတြးေခၚပညာရွင္၊ စာေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ Tao Xingzhi ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္မသြားသတိရမိတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးက အဓိပၸာယ္ရွိလြန္းလွတယ္။ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၾကတဲ့လူႀကီးေတြ ဒီကဗ်ာကို ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္သားထားသင့္ပါတယ္။
ကေလး ကေလး ငယ္တယ္လို႔ လူတိုင္းေျပာၾကတယ္
ကေလးက လူသာငယ္ေပမယ့္ စိတ္မငယ္ပါဘူး
ကေလးကို ငယ္တယ္လို႔ သင္ထင္ရင္
သင္က ကေလးထက္ငယ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။
အထူးဂရုျပဳရမည့္အခ်က္
လူႀကီးေတြက ကေလးေတြကို စေနာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ ကေလး စိတ္မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ စေနာက္တာေလးပဲ၊ ငိုခဏ ရယ္ခဏနဲ႔ ၿပီးသြားတာပဲလို႔ ထင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျပဳအမူေတြက ကေလးကို စိတ္ဒဏ္ရာရေစပါတယ္။ ဒီလိုအျပဳအမူေတြက ကေလးေတြအတြက္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာမွ မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြကို လံုၿခံဳစိတ္ကင္းမဲ့ေအာင္၊ မေလးစားရာေရာက္ေအာင္ ခံစားေစပါတယ္။ ခံစားေစပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ေလးစားစိတ္ကို ထိခိုက္ေစၿပီး လူေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါ အေၾကာက္တရားကို ပိုတိုးေအာင္၊ တျခားလူအေပၚ မယံုၾကည္ရဲေအာင္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လာတဲ့အခါ အုပ္ထိန္းသူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ တားျမစ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိစၥအေသးအမႊားမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ ကိစၥအေသးအမႊားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕အၾကည့္ထဲက ကိစၥအေသးအမႊားဟာ ကေလးငယ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ကိစၥႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္လည္း ကိုယ္က်င့္တရားပညာေပးကို လက္ကိုင္ထားရပါမယ္။ အၿမဲတမ္း စေနာက္ ေနာက္ေျပာင္ခံရတဲ့ ကေလးငယ္မွာ ကိုယ္က်င့္တရားခ်ိဳ႕ယြင္းတာေတြ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။
----------------
(တရုတ္စာေရးဆရာမ “Yin Jian Li” ရဲ႕ “မိခင္ေကာင္းကဆရာသမားေကာင္းထက္သာလြန္တယ္”ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။)
-----------------
(ႏိုင္းႏိုင္းစေန ၏ Facebook စာမ်က္ႏွာတြင္
ျဖတ္ေတာက္ဘာသာျပန္ထားသည္ကို ( ေမာကၡ )မွာ ႏွစ္သက္စြာ ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ ဆရာမ ႏိုင္းႏိုင္းစေနမွ ထပ္မံ၍ အျပည့္အစံု ဘာသာျပန္ထားခ်က္ကို ေမတၱာျဖင့္ ေပးပို႔ပါသျဖင့္ ထပ္မံ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။)
Maukkha Education Magazine
ကေလးကို စေနာက္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြက ကေလးရဲ႕ရိုးသားျခင္းကို အသံုးျပဳလို႔ ကေလးေၾကာက္ေအာင္၊ အမွားလုပ္ေအာင္၊ ငိုယိုေအာင္ တမင္လုပ္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုျပဳလုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူႀကီးကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစေပမယ့္ ကေလးေတြအတြက္ ရွက္ေၾကာက္ျခင္း၊ ေၾကာင့္ၾကျခင္း၊ စိတ္က်ျခင္းေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။
ကစ္ကစ္ မူႀကိဳတက္စအခ်ိန္က ကၽြန္မအလုပ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းႀကဳိတဲ့ကိစၥကို ကစ္ကစ္ေဖေဖက တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ကစ္ကစ္ေဖေဖအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာက မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔နီးတယ္။ ကစ္ကစ္မူႀကိဳေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ သူ႔ေဖေဖရဲ႕ရံုးက မဆင္းေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔ေဖေဖက မူႀကိဳမွာအရင္သြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာလာထားတယ္။ ၿပီးမွ အတူအိမ္ျပန္တယ္။
သူ႔ရံုးမွာ အသက္(၃ဝ)ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိတဲ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သံုး၊ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ အားလံုးက ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ထဲကႏွစ္ေယာက္က ကစ္ကစ္နဲ႔စကားေျပာရတာကုိ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ကေလးကို ရိုးရိုးတန္းတန္း စကားေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ တိရစာၦန္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေဆာ့ကစားသလိုမ်ဳိး ဆက္ဆံတယ္။
ဥပမာ- အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ရုပ္မ်ဳိးလုပ္ၿပီး ကေလးကိုေျပးေပြ႔ေတာ့မယ္ပံုမ်ဳိးလုပ္တယ္။ ကေလးကလန္႔ၿပီး ေျပးပုန္းေတာ့ သူတို႔က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို “ဘိုးဘိုး”လို႔ ကစ္ကစ္ကိုအေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္က ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူတို႔ကို“ဘိုးဘိုး”လို႔ေခၚေတာ့ တဝါးဝါးနဲ႔ေအာ္ရယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကစ္ကစ္က သူတို႔အားလံုးရဲ႕အျပဳအမူကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုမွားေနၿပီလို႔ ခံစားမိမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွားေနမွန္း သူ မသိသလို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ေတြျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မခန္႔မွန္းမိတယ္။ ကစ္ကစ္ကို သူတို႔က “ဘိုးဘိုး”လို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္ကမေခၚေတာ့ သူတို႔ကစိတ္ဆိုးဟန္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကစ္ကစ္ကို မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ဆိုတယ္။ ကစ္ကစ္ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ သူတို႔စေနာက္တယ္။ ကစ္ကစ္ကို စေနာက္ၾကတာကို သူ႔ေဖေဖလည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကလည္းျဖစ္ျပန္၊ ဒါဟာ အေပ်ာ္သက္သက္လုပ္တယ္လို႔ထင္ၿပီး သူလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို မတားျမစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီကိစၥကို စစခ်င္းမွာ ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ ကစ္ကစ္ကလည္းငယ္ေသးေတာ့ ကၽြန္မကို သူခံခဲ့ရတာေတြ ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကာလအတန္ၾကာမွ ကစ္ကစ္ဟာ အျပင္လူေတြနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈမဲ့တာ၊ စကားေျပာရာမွာ အရင္လို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမရွိတာ၊စကားကို ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေရေရရာရာမေျပာႏိုင္တာ၊ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ၿပီး ေရွာင္လဲြတာမ်ဳိးကို ကၽြန္မသတိထားလိုက္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူစိမ္းေတြနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ပိုသိသာပါတယ္။ ကစ္ကစ္အတြက္ ကၽြန္မအရမ္းစိုးရိမ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုဘယ္လိုေျဖရွင္းကုသေပးရမွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းအေျဖရွာမရျဖစ္ခဲ့လို႔ ကေလးအေပၚ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ကၽြန္မတို႔ျပန္ဆန္းစစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ သူ႔ကို တျခားလူေတြနဲ႔ ပိုဆက္ဆံေျပာဆိုေစခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ ကစ္ကစ္အိမ္ျပန္လာတယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ပံုစံက ငိုထားပံုရလို႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔ ကၽြန္မေမးေတာ့ “ေဖေဖ့ရံုးက ဦးေလးမိုးကေျပာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကိုမယူေတာ့ဘူးတဲ့” ေျပာရင္း ကစ္ကစ္ငိုျပန္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖက သူရံုးမဆင္းခင္ အစည္းအေဝးတစ္ခုတက္ခဲ့ရတယ္။ အစည္းအေဝးက သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်မွၿပီးခဲ့လို႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္က ကစ္ကစ္ကို “သမီးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကို မယူေတာ့ဘူး။ သမီးကို ဦးေမြးစားဖို႔အတြက္ေပးလိုက္ၿပီ။ ဦးမွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သမီးမရွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ လာ… ဦးနဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ”လို႔ ေနာက္ၿပီးကစ္ကစ္လက္ကိုဆဲြေခၚသြားမယ့္ပံုစံနဲ႔ ေနာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကစ္ကစ္က ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒီအျဖစ္ကိုသိမွ သူတို႔ရံုးကလူေတြ ကစ္ကစ္ကို အၿမဲစေနာက္တတ္မွန္း ကၽြန္မသိရေတာ့တယ္။
သိသိခ်င္း ကၽြန္မအရမ္းစိတ္တိုမိတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကိုလည္း ကေလးကို မေစာင့္ေရွာက္၊ မကာကြယ္တတ္သူဆိုၿပီး အျပစ္ေျပာမိတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ကေလးကိုအႀကိဳအပို႔ကိစၥဆက္မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာမိတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ျပဳမူပံုကို မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုစေနာက္တာေတြကကစ္ကစ္ကိုဘာမွအက်ဳိးသက္ေရာက္ေစမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့လို႔ ဒီကိစၥကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္မအႀကိမ္ႀကိမ္ေဆြးေႏြးခဲ့သလို ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို သူနဲ႔အတူ စိတ္ျဖာေလ့လာခဲ့တယ္။ အက်ဳိးမသက္ေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူထင္ထားတာေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာျဖစ္လာတာကို သူေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကစ္ကစ္ဟာ မၾကာခဏ အိပ္ေနရာကေန ငိုရင္း လန္႔ႏိုးလာတတ္တယ္။ ဘာအိပ္မက္မ်ားမက္လို႔ ငိုရတာလဲလို႔ ကစ္ကစ္ကို ကၽြန္မတို႔ေမးေတာ့ ကစ္ကစ္က အိပ္မက္ထဲမွာ ေဖေဖဟာ သူ႔ကိုေက်ာင္းမွာလာႀကိဳၿပီး သူ႔ကိုမေခၚဘဲ တစ္ေယာက္တည္းထားၿပီး ထြက္သြားေၾကာင္းေျပာတယ္။ လူႀကီးရဲ႕ အမွတ္တမဲ့ေနာက္ေျပာင္မႈတစ္ခုက ကေလးငယ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ နက္နဲေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔ေစခဲ့ၿပီလဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္လို႔ အမွတ္တမဲ့ေနာက္ေျပာင္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုက ကစ္ကစ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစခဲ့ေၾကာင္းကို ေတြ႔ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖ အရမ္းေနာင္တရခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မကပဲ ကစ္ကစ္ကို ႀကိဳပို႔လုပ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို မႀကိဳမပို႔ေစေတာ့တာကလည္း အဲဒီသူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္ကို ကစ္ကစ္နဲ႔ ေပးမဆံု၊ ေပးမေတြ႔ခ်င္ေတာ့လုိ႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မွာ စိုးလို႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖကလည္း ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ထားလာခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္မအလုပ္အရမ္းမ်ားလို႔ ကစ္ကစ္ကို သြားမႀကိဳႏိုင္တဲ့အခါ သူ႔ေဖေဖကသြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာခဏထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ စေနာက္တာကို လံုးဝခြင့္မျပဳခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မေယာက္်ားနဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီမႈတစ္ခု ယူခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ အမွားလုပ္မိခ်င္လုပ္မိပါေစ.. ကေလးအေပၚေတာ့ “အမွား”မလုပ္မိဖို႔ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြက ကေလးကို မလိုမုန္းထားလို႔ စေနာက္တာမဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီလိုစေနာက္တာကို အုပ္ထိန္းသူသေဘာမတူေတာ့ သူတို႔လည္း မစေနာက္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ “အမွား”လုပ္မိတဲ့အရာလည္း မရွိခဲ့ေတာ့ဘူး။
ကေလးေတြနဲ႔ “ကစား”တာနဲ႔ ကေလးေတြကို “ေနာက္ေျပာင္”တာက လံုးဝမတူတဲ့အရာႏွစ္ခုျဖစ္တယ္။ “ကစား”တာက ကေလးရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဦးစားေပးတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ ကေလးရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈ၊ ႏွစ္လိုမႈထဲ လူႀကီးရဲ႕စိတ္ကို နိမ့္ခ်ၿပီး ကေလးနားလည္ႏိုင္တဲ့၊ လက္ခံႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ကေလးေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေအာင္ ျပဳလုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုကစားရမွာ ကေလးစိတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္၊ ရယ္ေမာစိတ္နဲ႔ အသိဉာဏ္ေတြပါဝင္ရပါတယ္။
တစ္ခါက မိခင္တစ္ဦးဟာ ေလွ်ာ္ၿပီးသားအိပ္ရာခင္းကို လွန္းၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕၂ႏွစ္သမီးေလးနဲ႔အတူ တူတူပုန္းတမ္းေဆာ့ကစားတာကို ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ မိခင္ဟာ ကေလးငယ္နဲ႔ လွန္းထားတဲ့အိပ္ရာခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကြယ္ၿပီး ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ တူတူေရဝါးလို႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အိပ္ရာခင္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ ဒါမွမဟုတ္ ညာဘက္ကေနေခါင္းျပဴၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကေလးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုဖို
႔ျဖစ္တယ္။ မိခင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ကေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း မဆံုမိဖို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူက ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလည္း ဘယ္ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ကေလးက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ေမေမဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ ညာဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္လိမ့္မယ္လို႔ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ညာဘက္ကုိေျပးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမကို မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုလိုက္ရခ်ိန္ ကေလးက အရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး ေအာ္ရယ္ေတာ့တယ္။ ေမေမက ပထမတစ္ႀကိမ္မွာဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလဲ ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္တာကို ကေလးကလည္း ခန္႔မွန္းတတ္သြားတယ္၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္တတ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူလည္း ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုႏိုင္ဖို႔ဘယ္ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္ခဲ့တယ္
ေမေမနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုမိေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သူေပ်ာ္ရႊင္မိေတာ့တယ္။
ကေလးကုိေနာက္ေျပာင္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြက ကေလးရဲ႕မသိတတ္ျခင္းကိုအသံုးျပဳၿပီး ကေလးအမွားလုပ္ေအာင္၊ ငိုယိုေအာင္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ေအာင္ တမင္လုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္က လူႀကီးေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ကေလးက အရွက္ရ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈရနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့မႈရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစပါတယ္။
လူႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ကေလးကိုေပးမယ့္ ပစၥည္းတစ္ခုခုကိုင္ထားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးက ကေလးကို စိတ္လိုလက္ရမေပးဘဲကေလးဆီကေနသတ္မွတ္ခ်က္ေတြယူေနခဲ့ေသးတယ္။ ကေလးကို ႏွစ္လိုတဲ့စကားေတြ ေျပာခိုင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးကမေျပာရင္ ေပးမယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ယူသြားမယ့္ပံုစံမ်ဳိးလုပ္တယ္။ ကေလးေျပာမွ စိတ္ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေပးလိုက္တယ္။
တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြက ကေလးကိုေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုယူတယ္။ ကေလးက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ရင္ကေလးငယ္ရဲ႕အဂၤါကို ျဖတ္ထုတ္လိုက္မယ့္ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔တယ္။ တကယ္လို႔ မိန္းကေလးျဖစ္ရင္ သူႏွစ္သက္တဲ့ ကစားစရာအရုပ္ကို ယူသြားမယ့္ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စေနာက္တယ္။ အရုပ္ကိုဖြက္ထားၿပီး ပစ္ထုတ္လိုက္ၿပီ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလူကို
ေပးပစ္လိုက္ၿပီဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ေနာက္တယ္။ ကေလးက စိတ္လႈပ္ရွားပူပန္ၿပီးငိုမွ အရုပ္ကိုထုတ္ေပးေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ဒါကို ေပ်ာ္စရာလိုမွတ္တယ္။ ကေလးေတြက ခဏေလာက္ပဲစိုးရိမ္ပူပန္တာ၊ ငိုတစ္ခ်က္၊ ရယ္တစ္ခ်က္နဲ႔ ၿပီးသြားတာပဲလို႔ ထင္မွတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအျပဳအမူေတြက ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ထိခိုက္နာက်င္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုျပဳမူပံုေတြက ကေလးေတြအတြက္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာမွ မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြကို လံုၿခံဳစိတ္ကင္းမဲ့ေအာင္၊ မေလးစားရာေရာက္ေအာင္ ခံစားေစပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ေလးစားစိတ္ကို ထိခိုက္ေစၿပီး လူေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါ အေၾကာက္တရားကို ပိုတိုးေအာင္၊ တျခားလူအေပၚ မယံုၾကည္ရဲေအာင္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လာတဲ့အခါ အုပ္ထိန္းသူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ တားျမစ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိစၥအေသးအမႊားမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ ကိစၥအေသးအမႊားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕အၾကည့္ထဲက ကိစၥအေသးအမႊားဟာ ကေလးငယ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ကိစၥႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက နာမည္ရမ်က္ေမွာက္ပညာေရးပါရဂူ မစၥတာ Chen က ကေလးငယ္ေတြကို ဒီလိုစေနာက္၊ ေနာက္ေျပာင္တဲ့အျပဳအမူကို လံုးဝဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္လည္း ကိုယ္က်င့္တရားပညာေပးကို လက္ကိုင္ထားရမယ္လို႔ သူယူဆတယ္။ အၿမဲတမ္း စေနာက္ ေနာက္ေျပာင္ခံရတဲ့ ကေလးငယ္မွာ ကိုယ္က်င့္တရားခၽြတ္ယြင္းတာေတြ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ- လူႀကီးက ကေလးကို လိမ္ညာတဲ့နည္းနဲ႔ စေနာက္မယ္၊ ကေလးငယ္ စိတ္လႈပ္ရွား စိတ္ေသာကေရာက္တာကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားရယ္မယ္ဆိုရင္ ကေလးငယ္ရဲ႕စိတ္မွာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သူတစ္ပါးကို မယံုၾကည္ေတာ့တဲ့စိတ္မ်ဳိး၊ လိမ္ညာတတ္တဲ့စိတ္မ်ဳိး ေမြးျမဴလာတတ္ပါတယ္။
ယေန႔ေခတ္ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္မွာ အထက္ကေျပာသြားတဲ့ စေနာက္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ကေလးေတြကို သိပ္စေနာက္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚမႈကို စေနာက္တဲ့နည္းကိုေတာ့ အမ်ားအျပားေတြ႔ျမင္ေနရဆဲျဖစ္တယ္။ ကေလးငယ္ေတြဟာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အစေနာက္ခံေနရဆဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုစေနာက္တဲ့အျပဳအမူေတြက အေပၚယံကၾကည့္ရင္ ၾကမ္းတမ္းမႈမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ အထက္ကေျပာသြားတဲ့ စေနာက္နည္းေတြနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းတာခ်င္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။ ကေလးအေပၚ မေလးစားတာ၊ ကေလးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုပ်က္ျပားေစျခင္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။
၂ဝဝ၈ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ၂ရက္ေန႔ညက ပီကင္းတီဗီြလိုင္းကေန အစီအစဥ္တစ္ခုကို ကၽြန္မၾကည့္ခဲ့တယ္။ အစီအစဥ္မွာ ေဟေဘၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ၅မႊာပူးကို ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။ ေယာက္်ားေလး ၄ေယာက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါတဲ့ ဒီ၅မႊာပူးေတြက အသက္(၄)ႏွစ္အရြယ္ က်န္းက်န္းမာမာကေလးေတြျဖစ္တယ္။ ၅ေယာက္သား စတူဒီယိုအခန္းထဲမွာ စုေဝးေနၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္ျငင္းခုန္ေနတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ မ်က္ႏွာေလးေတြက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္မို႔ ကၽြန္မကိုဆဲြေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ဝင္တစားထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။
အစီအစဥ္တင္ဆက္သူရဲ႕ ပထမဆံုးေမးခြန္းက “ကေလးတို႔ထဲမွာ ဘယ္သူအတိုင္အေတာအထူဆံုးလဲ”ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေမးခြန္းကိုၾကားေတာ့ ကေလးငါးေယာက္လံုး ေတြေဝသြားတယ္။ စစခ်င္းမွာ သူတို႔က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညိဳးေလွ်ာက္ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျခားတစ္ေယာက္ထိုးတဲ့ေနာက္လိုက္ၿပီး ထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကေလးတစ္ေယာက္အေပၚမွာပဲ လက္ညိဳးေတြစုၿပံဳေနေတာ့တယ္။ အဲဒီကေလးက အတိုင္အေတာအထူဆံုးျဖစ္သြားတယ္။ အတိုင္အေတာအထူဆံုးလို႔ လက္ညိဳးထိုးခံရတဲ့ကေလးက ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေကာင္းသူတစ္ေယာက္လို႔ခံစားရၿပီး အေနခက္ေနတယ္၊ ေၾကာက္ရြံ႔ေနတယ္။
အစီအစဥ္တင္ဆက္သူရဲ႕ ဒုတိယေမးခြန္းက “ဘယ္သူက တျခားလူကိုအရိုက္တတ္ဆံုးလဲ”ျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညိဳးေလွ်ာက္ထိုးၾကျပန္တယ္။ အခ်င္းခ်င္းေဖာ္ထုတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ညိဳးေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္ေပၚမွာပဲ စုၿပံဳေနေတာ့တယ္။ အဲဒီ “အရုိက္တတ္ဆံုး” လို႔ လက္ညိဳးထိုးခံရတဲ့ ကေလးက ရွက္ရြံ႔ေၾကာက္လန္႔ေနေတာ့တယ္။
တတိယေမးခြန္းကို အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက ဆက္ေမးျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ ေမးတဲ့ေမးခြန္းက “ေဖေဖရိုက္တာကို ဘယ္သူအခံရဆံုးလဲ”ျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြက ေတြေတြေဝေဝနဲ႔ လက္ညိဳးေတြေလွ်ာက္ထိုးၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး လက္ညိဳးအထိုးခံရတဲ့တစ္ေယာက္က ဘာလုပ္လို ဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာလဲ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ရွက္ရြံ႔မႈေတြေပၚေနခဲ့တယ္။
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕အမူအရာေၾကာင့္ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူေရာ ပရိသတ္ေတြပါ တဝါးဝါးပဲြက်ေနၾကတယ္။ မရယ္တဲ့သူေတြဆိုလို႔ ဒီကေလး ၅ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူတို႔ၾကားမွာရွိတဲ့ အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ခင္မႈက အဆြခံလိုက္ရၿပီ။ လူေတြေရွ႕မွာ နာမည္ဆိုးတံဆိပ္ေတြ အကပ္ခံလိုက္ရၿပီ။ စင္ေပၚတက္စကလို သူတို႔ရဲ႕ပံုစံေတြက ေပါ့ပါးတက္ၾကြမေနၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔တေတြစိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဆက္လက္ၿပီး အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက လြယ္အိတ္လွလွေလးတစ္လံုးကို ယူလာၿပီး “ဒီလြယ္အိတ္က တစ္လံုးပဲရွိတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ေပးမလဲ”လို႔ ကေလးေတြကို ေမးၾကတယ္။ ကေလးေတြကို ဒီလြယ္အိတ္က ဆဲြေဆာင္ေနတယ္။ လြယ္အိတ္ကိုၾကည့္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕အၾကည့္ထဲမွာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြပါေနတယ္။ ႏုႏုယ္တဲ့သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီလြယ္အိတ္ကို သူတို႔လိုခ်င္ေနၾကမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုနားက နာမည္ဆိုးတံဆိပ္ေတြကပ္ခံရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိေနေတာ့ ပိုေကာင္းေအာင္ သူတို႔ျပဳမူခ်င္ၾကတယ္။ စစခ်င္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေပးဖို႔ သူတို႔ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မကိုေပးပါလို႔ မေျပာရဲၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ အႀကီးမကိုေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ အႀကီးမက လြယ္အိတ္ရေတာ့ ဝမ္းသာတယ္။ က်န္တဲ့ေလးေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားတဲ့ပံုစံက သိသာျမင္သာေနတယ္။ ဒါကို အႀကီးမက ခ်က္ခ်င္းေနမသိထိုင္မသာျဖစ္ၿပီး အံႀကိတ္ရင္း အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကို လြယ္အိတ္ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့အရာပါ။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက သူ႔ကို ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာခ်ိန္ ကေလးမ ခ်က္ခ်င္းငိုပါတယ္။ တကယ္ရႈိက္ႀကီးတငင္ကို ငိုရွာပါတယ္။ တင္ဆက္သူက ဘာလို႔ငိုတာလဲလို႔ တအံ့တၾသေမးတာကိုေတာင္ သူျပန္မေျဖႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငိုေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ့ တတိယေမာင္ေလးက “မႀကီးက ညီငယ္ကိုအေကာင္းဆံုးထင္လို႔ ငိုတာပါ”လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။ သူရဲ႕ “ရွင္းျပခ်က္”က ပရိသတ္ကို တဝါးဝါးပဲြက်ေစခဲ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ အစီအစဥ္က ကေလးေတြကို ငိုေအာင္လည္းလုပ္ခဲ့သလို မဟုတ္မမွန္စကားေတြလည္း ဆုိေစခဲ့ပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္ကိုလည္း ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္၊ ရႈပ္ေထြးေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက ေနာက္ထပ္လြယ္အိတ္ ၄လံုးကို ယူလာၿပီး တစ္ေယာက္တစ္အိတ္ေဝေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ကေလးေတြ ရယ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
ဒီအစီအစဥ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ တင္ျပမႈေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ။ တကယ္ကို မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဆက္ၾကည့္လို႔ မရေတာ့တာနဲ႔ တီဗီြကိုပိတ္ၿပီး ထထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ကၽြန္မလည္း စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး ငိုမိေတာ့မယ္။
ဒီစာကိုေရးေနရင္း တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ပညာေရးပါရဂူ၊ ေတြးေခၚပညာရွင္၊ စာေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ Tao Xingzhi ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္မသြားသတိရမိတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးက အဓိပၸာယ္ရွိလြန္းလွတယ္။ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၾကတဲ့လူႀကီးေတြ ဒီကဗ်ာကို ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္သားထားသင့္ပါတယ္။
ကေလး ကေလး ငယ္တယ္လို႔ လူတိုင္းေျပာၾကတယ္
ကေလးက လူသာငယ္ေပမယ့္ စိတ္မငယ္ပါဘူး
ကေလးကို ငယ္တယ္လို႔ သင္ထင္ရင္
သင္က ကေလးထက္ငယ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။
အထူးဂရုျပဳရမည့္အခ်က္
လူႀကီးေတြက ကေလးေတြကို စေနာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ ကေလး စိတ္မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ စေနာက္တာေလးပဲ၊ ငိုခဏ ရယ္ခဏနဲ႔ ၿပီးသြားတာပဲလို႔ ထင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျပဳအမူေတြက ကေလးကို စိတ္ဒဏ္ရာရေစပါတယ္။ ဒီလိုအျပဳအမူေတြက ကေလးေတြအတြက္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာမွ မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြကို လံုၿခံဳစိတ္ကင္းမဲ့ေအာင္၊ မေလးစားရာေရာက္ေအာင္ ခံစားေစပါတယ္။ ခံစားေစပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ေလးစားစိတ္ကို ထိခိုက္ေစၿပီး လူေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါ အေၾကာက္တရားကို ပိုတိုးေအာင္၊ တျခားလူအေပၚ မယံုၾကည္ရဲေအာင္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လာတဲ့အခါ အုပ္ထိန္းသူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ တားျမစ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိစၥအေသးအမႊားမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ ကိစၥအေသးအမႊားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕အၾကည့္ထဲက ကိစၥအေသးအမႊားဟာ ကေလးငယ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ကိစၥႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားရင္လည္း ကိုယ္က်င့္တရားပညာေပးကို လက္ကိုင္ထားရပါမယ္။ အၿမဲတမ္း စေနာက္ ေနာက္ေျပာင္ခံရတဲ့ ကေလးငယ္မွာ ကိုယ္က်င့္တရားခ်ိဳ႕ယြင္းတာေတြ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။
----------------
(တရုတ္စာေရးဆရာမ “Yin Jian Li” ရဲ႕ “မိခင္ေကာင္းကဆရာသမားေကာင္းထက္သာလြန္တယ္”ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။)
-----------------
(ႏိုင္းႏိုင္းစေန ၏ Facebook စာမ်က္ႏွာတြင္
ျဖတ္ေတာက္ဘာသာျပန္ထားသည္ကို ( ေမာကၡ )မွာ ႏွစ္သက္စြာ ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ ဆရာမ ႏိုင္းႏိုင္းစေနမွ ထပ္မံ၍ အျပည့္အစံု ဘာသာျပန္ထားခ်က္ကို ေမတၱာျဖင့္ ေပးပို႔ပါသျဖင့္ ထပ္မံ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။)
Maukkha Education Magazine
Subscribe to:
Posts (Atom)