Gotokoen Momiji Festival သို႔တစ္ေခါက္

ရြက္ေၾကြတို႔ေျမကိုမခခင္ လွပစြာ စိမ္းရာမွာ ဝါစိမ္းလိေမၼာ္ အေရာင္အေသြး စံုကာျဖင့္ ေလာကကို အလွဆင္လ်ွက္ရိွေသာ ေဆာင္းဦးရာသီ လည္းကုန္စျပဳပီ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္လည္း ေအးခ်မ္းသည့္ ေဆာင္းရာသီကို မ်က္စမပစ္ပဲ ရုတ္ျခည္းခုန္ကူးလ်ွက္ရိွပီ။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားမွာ ႏွင္းထူထပ္စြာ က်လ်ွက္ရိွပီ။ ကိုယ္တို႔လည္း အေအးဒဏ္ကို အံတုကာ ေနရေလပီ။

ေအးခ်မ္းသည့္ ေဆာင္းရာသီကို မကူးေျပာင္းေသးခင္ သြားခဲ့သည့္ ေနရာေလးမ်ားအေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ခ်င္သည္။ (အမွန္က ေရးထားတာ ၾကာပီ... အခုဆို ေအးေနတာ ဒီမွာ ၃ ေလာက္ပဲရိွတယ္။ ပံုေတြ တင္မရလို႔ မတင္ျဖစ္တာ)
http://www.togo-koen.jp/guide/index.html

ပထမဦးစြာ Gotokoen သို႔သြားျဖစ္ပံုေလး ေျပာျပေပးဦးမည္။
ခရီးသြားရမည္ ဆိုလ်ွင္ မိဆိုးသည္ အင္မတန္ေပ်ာ္ေလသည္။ အပ်ိဳဘဝကမ်ားဆိုးလ်ွင္ မိဆိုးတစ္ေယာက္ အလြန္ေျခမ်ားသည္။ သြားခ်င္သည့္ေနရာဆိုလ်ွင္ အေဖာ္မလို ။ တစ္ေယာက္တည္း က်ဲေလသည္။ အခုေတာ့ မိဆိုး ေျခခ်ဳပ္မိေလပီ။ သြားခ်င္သည့္ အခါတိုင္း မသြားႏိုင္။ ဦးစိတ္မရွည္ကေတာ့ သြားေလသြားေပါ့ ဆိုပီး ခြင့္ျပဳေသာ္ျငား ေျပာသည့္ စကားသံကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။ အပ်ိဳမဟုတ္ပဲ တစ္ေယာက္တည္း သြားခ်င္ရာသြား ကိုယ္ကေတာ့ မေျပာေပမဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ေျပာတာ ခံႏိုင္ရင္သြားတဲ့။ ဟြန္း...။ မိဆိုးက အမွန္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သိပ္ဂရုစိုက္တတ္သူေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူ မပါပဲ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေနာက္ဆံတင္းေလ့ရိွသည္။  စိတ္မေျဖာင့္။ သူသည္လည္း အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ေသာက္စားဖို႔သြားလ်ွင္ မိဆိုးနည္းတူ စိတ္မေျဖာင့္။ သည္ေတာ့ မိဆိုး သြားခ်င္လွေပမဲ့ တစ္ေယာက္တည္း သြားခဲလွေလသည္။ ဤကား အိမ္ေထာင္က်ျခင္းအက်ိဳး။

မိဆိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အစားမက္တာ ျခင္းတူေသာ္လည္း  ထစ္ကနဲရိွ အျပင္ထြက္ခ်င္လွေသာ မိဆိုးႏွင့္ အိပ္ယာေပၚမွာ အျမဲအိပ္ခ်င္အိပ္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္တြင္းပုန္း တီဗြီမင္းသား ဦးစိတ္မရွည္တို႔သည္ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း။ သည္ေတာ့လည္း ေတြ႔ၾကပီေပါ့။ ဖိုက္ၾကသည္ေပါ့။ သို႔ေသာ္လည္း သူက ေဆာင္းဦးကာလ အရြက္ေတြေျမမခခင္ အလွေတြေၾကြေနခ်ိန္မွာ မိဆိုးအတြက္  ခြင့္ယူေလေတာ့သည္။ မိဆိုးကလည္း အခြင့္ေကာင္းယူကာ ဟိုလည္ဒီလည္ဖို႔ အင္တာနက္မွာ ဟိုရွာဒီရွာေပါ့။ သူက က်ိဳတိုကို လည္ခ်င္သည္။ မိဆိုးက လက္မခံ။လက္မခံရျခင္းက အနားယူတယ္ဆိုတာ အိပ္လိုက္စားလိုက္ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္သည့္ သူႏွင့္ ေျခမျငိမ္သည့္ ဆူးဆလတ္ ကိုယ္ ဘယ္လိုျဖစ္မည္နည္း။ သူ႔အလိုသာဆို သူ႔အလိုလိုက္ကာေနပါက ၁၀ ရက္ေလာက္ေနမွ အဆင္ေျပမည္ေလ...။  ဒီလိုႏွင့္ ဟိုသြားရႏိုး ဒီသြားရႏိုးႏွင့္ အင္တာနက္မွာ ေျခရာရွာေလသည္။ သြားခ်င္တာက နိကိုး ဒါမွမဟုတ္ ဟခိုနဲ ဒါမဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ဆို အရြက္ေတြေၾကြ ကုန္ပီဆိုတာနဲ့ တကာအိုစံကို သြားျဖစ္ဖို႔ စီစဥ္သည္။ မသြားခင္ အျခားရက္မွာ တေနရာရာကို သြားဖို႔ျပင္သည္။ ခိ်ဘ သြားမလား တေနရာရာသြားမလို႔ စီစဥ္ပီး အိပ္ေတာ့ သူက အိပ္ယာမွ ၁၀နာရီေက်ာ္မွ ထေလသည္။ မိဆိုး စိတ္ေကာက္ပီ။ မိဆိုးက သြားရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ မနက္ေစာေစာထဲက ႏိုးေနသည္။ သူက မထ။ မိဆိုးက မႏိုးခ်င္ ။ သြားမယ္ဆိုလ်ွင္ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ့ ကိုယ္ထေပါ့။ ဒီေတာ့ မစိတ္ေကာက္ စိတ္ေကာက္တာမဆန္း။

သူ႔အၾကိဳက္္

သူက ဆက္အိပ္ေနသည္။ ကိုယ္က လဲ အိပ္ရင္းဆက္ေကာက္သည္။ ၁၂နာရီထိုးေတာ့ သူထသည္။ အျပင္သြားမည္။ လိုက္မလားေပါ့။ ကိုယ္က ဆက္လက္စိတ္ေကာက္ေနသည္။ သူက အဝတ္လဲကာ လိုက္မလားတခါထပ္ေမးသည္။ ကိုယ္က ေကာက္တုန္း။ သူက အဝတ္လဲပီး ထြက္သြားသည္။ ကိုယ့္အတြင္းစိတ္က စိတ္တိုေနပီ။ ပီးမွ သူက ျပန္လွည့္လာပီး အဝတ္ျမန္၂ဝတ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေမးသည္။ ဘယ္သြားမလဲလို႔..။ သူကေျပာသည္။ စိတ္မေကာက္ပဲ ၁၀နာရီထိုးထဲက ထြက္လ်ွင္ ခုဆို အျပင္ေရာင္ေနပီတဲ့..။ ကိုယ္ဘာမွ မေျပာပဲ အဝတ္လဲသည္။ ဘယ္သြားမလဲဆိုေတာ့ လိုက္ခဲ့တဲ့။ သူကိုယ္တိုင္ ဘယ္သြားရမွန္း သိပံုမေပၚ။ မိဆိုးစိတ္ေကာက္တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ လမ္းမွာလဲ ဆက္လက္ ရန္ျဖစ္သည္။ ဘူတာထဲလဲ ေရာက္ေရာ။ မိုမိဂ်ိပြဲေတာ္ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြ႔ေတာ့ လမ္းကိုေမးပီး သြားဖို႔ျပင္သည္။ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာ အျမန္ေျပာင္းစီးမည္ေပါ့။ အမွန္က အဲ့ဒီဘူတာကလဲ ကိုယ္တို႔ႏွင့္ နီးသည္။ မိဆိုးတို႔အိမ္က ဘူတာ

မိဆိုးအၾကိဳက္

၂ခုၾကားမွာဆိုေတာ့ ေျပာင္းစီးမည့္ဘူတာက ပိုနီးသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့..ေျပာင္းစီးရမဲ့ေနရာမွာ ရထားေျပာင္းစီးဖို႔ ေစာင့္ရင္း ဗိုက္ဆာလာၾကေတာ့ ဘူတာအျပင္ထြက္ပီး စားသည္။ရထားလက္မွတ္ သတ္သတ္ကုန္သြားသည္ေပါ့။ ေန႔လည္စာ စားသည္။ ဆိုင္ေလးက မဆိုး စားလို႔ေကာင္းသည္။

မိဆိုးတို႔ရဲ့ ေန႔လည္စာ ၾကာဆံျပဳတ္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ဖက္ထုပ္ကင္ ထမင္းေၾကာ္

၂နာရီခြဲပီ..... . သြားမည့္ေနရာက အနဲဆံုး ၁နာရီၾကာမည္။ မိဆိုးသာဆို ေစ်းတြက္တြက္ပီး မသြားေတာ့။ ဟုတ္တယ္ေလ..ဟိုေရာက္ရင္ ေမွာင္ပီ။ ဘာလုပ္မလဲ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုမေျပာ။ ကိုယ့္ဘာသာ အခ်ိန္တြက္ေပါ့လို႔...။ ဒီလိုႏွင့္ ရထားစီးၾကသည္။ အျမန္ရထား မေျပာင္းမခ်င္း စိတ္ကမၾကည္။ ေျပာင္းေတာ့လဲ စိတ္ကမၾကည္။ မ်က္ႏွာကေသပီး ျငိမ္ေနသည့္ မိဆိုးကို သူက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာမေက်နပ္တာလဲ ခဏခဏ ေမးသည္။ ကိုယ္က ဘာမွမေျပာ။ သူအိုင္ဖုန္းကလိတာကို အျပစ္ေျပာေတာ့ ဖိုက္ၾကသည္။အမွန္က မိဆိုး မသိစိတ္က ဂ်စ္တိုက္ေနသည္။

ကိုယ္တို႔က seibu railway လိုင္းကေနစီးတာဆိုေတာ့ tokorozawa မွာ ရထားေျပာင္းစီးရမည္ျဖစ္သည္။ အဲ့ဒီကေနမွ တဆင့္ Agano ဘူတာဆီ ထပ္ဆင့္ေျပာင္းစီးရေလသည္။ tokorozawa ေရာက္ေတာ့ ၄နာရီထိုးေတာ့မည္။ Agano သည္ေနာက္ထပ္ ၄ ဘူတာေျမာက္။ မိဆိုး စိတ္ဆိုးေတာ့မည္။ ဟုတ္သည္ေလ.မၾကာခင္ .ေမွာင္ေတာ့မယ္။ မိဆိုးႏွင့္အျပိဳင္ စိတ္တိုေနေသာ သူက ဒါဆို ဘာဆက္လုပ္မလဲ ေရွ႕ဆက္သြားမလား။ ေနာက္ျပန္လွည့္မလားတဲ့။ မိဆိုး က ဦးစိတ္တိုသေဘာ။ ဒီထိေအာင္ ေရာက္ေအာင္လာပီးမွေတာ့ ဆက္သြားေပါ့။ သို႔ေသာ္ မိဆိုးကလိေလပီ။  အစထဲက ဒီအခ်ိန္ေရာက္မယ္ဆိုတာ မတြက္ဘူးလားလို႔။ မိဆိုးက လည္ခ်ိန္သိပ္မရလို႔ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေနတာေလ။ သူကလည္း စိတ္ေတြတိုပီး ေတြ႔သည့္ တိုင္တိုင္ကို လွမ္းကန္ေလသည္။ အစထဲက ဘာလို႔မေျပာသလဲတဲ့ ။ မိဆိုးက ဒါမ်ိဳးေတြကို မေျပာခ်င္။ ကိုယ့္ဘာသာသိပါလား။ ငါ ကိုယ္တိုင္က ေစတနာေတြ ပိုမိပီး လိုက္ပို႔မိတာ။ ငါကိုက မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ သနားလိုက္မိတာဆိုပီး ဦးစိတ္တိုက ေသာင္းက်န္းရင္း AGANO ရထားလာေတာ့ ၂ေယာက္သား ရထားေပၚတက္ၾကေလသည္။ လွမလွ မေသခ်ာေသာ တခါမွလည္း မေရာက္ဘူးေသာ အဆိုပါ ေနရာသို႔ မတည့္အတူေန ႏွစ္ေယာက္ တခရီးတည္းသြားေနၾကေလသည္။

ရထားေပၚမွာလည္း တေစာင္းေခ်းနဲ့မ်က္ေခ်း။ သို႔ေသာ္... ရထားျပင္ပက ရွဴခင္းေတြက မိဆိုးကို ဖမ္းစားေလပီ။ ယခုသြားေနေသာ ေနရာသည္ လွပလိမ့္မည္လို႔ မိဆိုးသိလိုက္ပီ။မိဆိုး မ်က္ႏွာဆီမွာ အျပံဳးစေတြေပၚလာေလပီ။ ျမိဳ႔ျပ ရွဴခင္းမ်ားမွ ခြဲထြက္လာေသာ ေတာေတာင္အလွေတြက မိဆိုးကို စိတ္ေကာက္ျခင္းေတြ ဖယ္ရွားေလပီ။ သူ႔ကို ၾကည့္ေတာ့လဲ သိပ္စိတ္မေျပတေျပ။ မိဆိုးကေတာ့ ဂရုမစိုက္ေတာ့။ ခ်စ္..သိလား...။ လွမွာလို႔ ေျပာေတာ့ သူက အဲမလုပ္ အင္းမလုပ္။ ဒီလိုႏွင့္ မိဆိုးတို႔ Agano ဘူတာဆီေရာက္ပီ။ တကဲ့ကို ေတာျမိဳ႔ကေလးျဖစ္သည္။ ဘူတာရံုမွာ ထြက္ေပါက္ကလည္း တေပါက္တည္း။ ဘူတာက ထြက္ထြက္ခ်င္း ပြဲေတာ္ရက္မို႔ ေဒသခံမ်ားက မီနီဘတ္စ္ကေလးေတြႏွင့္ လာၾကိဳေပးေနသည္။ မိဆိုးေပ်ာ္ပါသည္။ ကားကေလးႏွင့္အတူ လမ္းတေလ်ွာက္ ဟိုဖက္ ဒီဖက္ျမင္ကြင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္လာေလသည္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ကားစီးပီးေတာ့ Gotoen ကို ေရာက္ပါပီ။ တကယ္လဲ ရွဴခင္းက လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ အေမွာင္ပ်ိဳးေတာ့မည္။ သူႏွင့္ကိုယ္ႏွင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသည္။ ကိုယ္လဲစိတ္ေျပပီ။ မေမွာင္လ်ွင္ ေနရာစံု ပိုလည္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အခုေတာ့ .... အလင္းေရာင္ရိွသည့္ ေနရာေလးေတြမွာပဲ ဓာတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ေလသည္။

ပြဲေတာ္ဆိုလို႔ ၾကီးၾကီးမားမား မထင္ပါေလႏွင့္ ေဒသခံေတြ ရဲ့ ရိုးရာပြဲေတာ္ေလးျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေတာင္အလယ္မွာ စင္ထိုးကာ ထင္းမီးဖိုႏွင့္ မီးစက္မ်ားအားကိုးကာ က်င္းပျခင္းျဖစ္ေလသည္။ မုန္႔ဆိုင္တန္း အနဲငယ္ရိွသည္။ မိဆိုး ဂ်ီက်ေလပီ။ ေရငတ္တယ္..ေရငတ္တယ္..။ သူက လည္း စိတ္ေကာက္ရိွန္မေျပေသး။ မိဆိုးကို ဓာတ္ပံုေတြသာ ရိုက္သည္။ တူတူမရိုက္ခ်င္ဘူး တြင္တြင္ျငင္းေလသည္။ သူဟ ဟိုဖက္မွာ ရိုက္ေနတုန္း မိဆိုး တခါ စိတ္ျပန္ေကာက္ပီး ဒီဘက္က ထြက္လာသည္။ သူမ်ားပါမလားလို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့ သူကမပါ။ ဒီေတာ့ မိဆိုး သူ႔ကို ျပန္ရွာရသည္။ စိတ္ထဲကလဲ သူ..ငါ့ကို ပစ္သြားပီထင္တယ္ဆိုပီး... ေတြးေနမိသည္။ ဟိုရွာဒီရွာႏွင့္ မိဆိုးနားသို႔ သူအေအးဗူးတဗူးကိုင္ကာ ေရာက္လာေလသည္။ မိဆိုးေရဆာလို႔ ေရသြားဝယ္တာတဲ့...။ စိတ္ထဲမွာ အတိုင္းမသိ ၾကည္ႏူးသြားသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ျပန္ဆံုးမသည္။ ေနာက္ကို မဆိုးေတာ့ဟု။ မိဆိုးက အေအးေသာက္ပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့ သူက ကိုယ့္ကို မၾကည့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခံုေလးမွာ သြားထိုင္သည္။ ကိုယ္လဲ မအီမလည္နဲ့ ျပန္လွည့္ထြက္ေတာ့ သူက သူ႔ေဘးဆီကို လာထိုင္ခိုင္းသည္။ ပီးေတာ့ သူက အခုလို မိဆီုးကို ရွင္းျပေလသည္။ မိဆိုးက ခရီးသြားလ်ွင္ ကုန္က်ေငြႏွင့္တန္ေအာင္ ေလ်ွာက္လည္ခ်င္ေသာ စိတ္ကို သူနားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ ..သူကေျပာသည္။ ၂ေယာက္တည္းရိွသည့္ အတြက္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္တိုတို တူတူေနခြင့္ လည္ခြင့္ရျခင္းသည္လည္း အနားယူျခင္းတမ်ိဳးတဲ့ဟု ဆိုကာ မိဆိုးကို နားခ်ေလသည္။ အခုဆို... လွပတဲ့ေနရာမွာ မိဆိုးႏွင့္ ၂ေယာက္တည္း..ဒီအခ်ိန္ေလးကို တန္ဖိုးထားပါတဲ့...သူ႔စကားနဲ႔အတူ ကိုယ္ေက်နပ္သြားသည္။ ဟုတ္ေပသည္။ ၂ေယာက္တည္းရိွေသာ အခ်ိန္ေလးကို တန္ဖိုးထားရမည္တဲ့။ မိဆိုးတို႔၂ေယာက္ သား ေျပလည္သြားၾကေလပီ။

အျပန္က်ေတာ့ ရထားေပၚမွာ သူက ရန္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ နားလည္မွူရသြားသည့္အတြက္ ေက်နပ္သည္တဲ့။ ဟုတ္သည္။ မိဆိုးတို႔၂ေယာက္ အျမဲ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ရန္ျဖစ္ပီးသြားတိုင္း မိဆိုးတစ္ေယာက္ အျမဲ သင္ခန္းစာရသည္။သူလည္း မိဆိုးလိုပင္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မိဆိုးပဲ လြန္သည္ထင္သည္။  အဲ့က အျပန္ပြဲေစ်းတန္းက Turkey ေရခဲမုန္႔ဝင္စားသည္။ မၾကိဳက္ပါ။ မာမာနဲ့ ေစးထန္းထန္းၾကီးျဖစ္သည္။ ဘူတာရံုမွာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္သည္။  အျပန္လိုက္ပို႔ေပး ေသာ ေဒသခံမ်ားက ေနာက္ႏွစ္လဲ လာပါဦးတဲ့ ဖိတ္ေခၚၾကေလသည္။

ထိုကအျပန္ အခ်ိန္ေစာေနေသးေတာ့ ၂ေယာက္သား အိခဲဘုခုေရာ့ မွာ ညစားစားရင္း ေစ်းဝယ္ၾကသည္။ ဖိနပ္ဆင္တူဝယ္ၾကသည္။ မနက္ျဖန္တူတူစီးမည္။ ညစာကို သူက ထံုးစံအတိုင္း အသားကင္စားမယ္ဆိုေတာ့ အသားကင္ေပါ့။မိဆိုးက အမဲသားမစားသလို ဘီယာလဲ မေသာက္..။

 ပံုေတြကို slide show နဲ့တင္ေပးတာ..ဘယ္လိုမွ တင္မရလို႔ လင့္ပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္...။ ပံုေတြလိုက္ၾကည့္ရင္း သဘာဝအလွအပမ်ား ခံစားႏိုင္ၾကပါေစ..။

https://picasaweb.google.com/118059058728548983631/MisoeGotokoen?authuser=0&feat=directlink

<div style="width:288px;font-family:arial,sans-serif;font-size:13px;"><div><embed type="application/x-shockwave-flash" src="https://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="150" height="100" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=en_US&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=https%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2F118059058728548983631%2Falbumid%2F5826958001457632721%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Den_US" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed></div><span style="float:left;"><a href="https://picasaweb.google.com/118059058728548983631/MisoeGotokoen?authuser=0&feat=flashalbum" style="color:#3964c2">View all</a></span><div style="text-align:right;"><a href="http://picasaweb.google.com/lh/getEmbed?feat=flashalbum" style="color:#3964c2">Get your own</a></div></div>

မိဆိုးဆိုတာ သူ တိတ္တိတ္ေလးေပးထားေသာကိုယ့္နာမည္ပါ။

Takao ေတာင္သြားျခင္းကိုေတာ့ ေနာက္အပတ္မွဆက္ေပရွည္မည္။